keer plaas toe gekom en kon sy Saterdae ná die klasse heerlik ver ente op Maggie gaan ry. Sy het nie weer enige uitnodiging van ’n man aanvaar nie. Dit sal nie regverdig teenoor enige ander ou wees nie. Haar hart is seer, haar trane sit vlak, sy is regtig nie goeie geselskap nie.
“Ek en Maggie het al twee ’n bietjie ruimte nodig gehad. Dit was heerlik.”
Haar pa vat die borsel uit haar hand. “Ek sal klaarmaak. Gaan stort jy, ek wil die vuur aansteek dat ons ’n tjoppie braai.”
“Dankie, Pa,” glimlag sy en begin wegstap in die rigting van die staldeur.
Haar pa maak keel skoon en sy draai haar kop terug. “Reynecke het so ’n maand gelede gebel en hy sou Maandag vir Maggie kom haal het, maar toe het hy gistermiddag gebel en gesê hy gaan nie hier kan uitkom nie. Weet jy iets daarvan af?”
Haar hart krimp ineen by die aanhoor van sy naam. Hoe op aarde gaan sy dit oorleef as sy hom ooit weer moet sien? Sy skud haar kop. “Nee, Pa, ek het hom seker ’n maand laas gesien, so ek weet nie wat in sy kop aangaan nie.”
“O? Wel, hy wou weet hoe dit met jou gaan. Toe sê ek vir hom dit gaan goed. Het nie gedink om hom te vertel hoe bedruk en befoeterd jy die afgelope ruk is nie.”
“Pa!” raas sy. “Ek is nie bedruk nie, ek is net moeg. Daar is so baie dinge wat moet gebeur … die matriekafskeidreëlings is ’n nagmerrie … ek is bekommerd oor die matrieks … en …”
“Wat gaan hier aan? Ek hoor daai ou opgewerkte stemmetjie van jou tot in die kombuis,” hoor sy haar ma laggend agter haar.
“Sy’t muisneste,” kondig haar pa doodluiters aan terwyl hy Maggie ritmies borsel.
Cilla byt op haar tande. “Waar kom Pa daaraan? Ek –”
“Ek het Reynecke se naam genoem, toe begin sy stotter,” sê haar pa rustig.
“Ek het jou mos gesê daar’s iets aan die gang tussen die tweetjies,” sê haar ma selfvoldaan en vou haar arms.
Cilla kyk vies na haar ouers. “Julle weet ek staan net hier, nè? Ek het nie muisneste nie, ek is nie bedruk nie, ek het net ’n baie vol program. Ek gaan stort.”
Cilla storm huis toe en hardloop die trappe op na haar kamer. Sy gooi die deur agter haar toe en trek haar klere uit so ver soos sy badkamer toe stap. En onder die stort val die eerste trane. Sy snik haar hart uit. Sy hurk op die vloer en terwyl die water oor haar stroom, huil sy oor die gat in haar binneste, oor ’n toekoms wat nie gaan wees soos dit bedoel is om te wees nie, oor Bravo wat nie sy Maggie gaan kry nie, oor Reynecke.
Eers toe die water al koud begin raak, draai sy die kraan toe en vee haar trane af. En vir die eerste keer in drie weke luister sy na haar instink, na die ou stemmetjie wat al weke lank met haar probeer praat. Sy word stil. Vir die eerste keer in ’n lang tyd ervaar sy vrede in haar binneste. Sy het nog altyd gedoen wat haar intuïsie vir haar sê, maar sy wou die laaste tyd nie luister nie. Sy weet nie of dit sal help nie, maar sy sal nog een keer probeer.
* * *
Reynecke vee oor sy ongeskeerde gesig terwyl hy kombuis toe stap. Dis Sondagoggend en hy het baie later gelê as wat hy normaalweg sou. Maar die afgelope drie weke het hy bitter min geslaap, en wanneer die vaak hom wel oorval het, was sy drome vol van Cilla. Cilla in sy arms, Cilla in sy bed, Cilla se lang bene om sy lyf … Cilla.
Hy moes liewer by sy voornemens gehou het om haar op ’n afstand te hou. Vandat hy haar die eerste keer gesien het, het hy geweet sy kan hom heeltemal uitdop en kwesbaar maak. Oor haar sou hy kon obsessief raak. Hel, in die kort tydjie wat hy haar ken, is sy klaar vir hom ’n obsessie. Dis maar goed dat hy ná die Saterdagaand in die stalle eers amper ’n week later by haar uitgekom het. Hy sidder as hy dink aan watter onbesonnenheid hy sou kwytgeraak het as hy haar vroeër gesien het.
Hy het op die ingewing van die oomblik besluit om haar daardie Vrydag by die skool te gaan verras. Vandat hy haar in sy arms gehad het, kon hy nie wag om weer by haar te wees nie. Maar die week was so deurmekaar en toe het ouma By ook nog siek geword.
Teen Vrydag was hy soos een wat eenvoudig ’n dors moes les. Hy het die vorige dag vir ouma By in die hospitaal gaan haal en daarop aangedring dat sy ten minste die naweek by hom bly. Dis sy wat hom uiteindelik uit die huis gejaag het “om die duiwel uit hom te kry”, soos sy dit gestel het. En die hele ent pad Caledon toe het hy eintlik geweet Cilla is klaar ’n obsessie, het hy vir homself gesit en preek om dinge kalm te vat, om nie oorhaastige besluite te neem nie.
En toe hy by die skool stilhou, sien hy haar. In ’n ander ou se arms terwyl sy laggend opkyk na die vent. Hy het rooi gesien.
Dis koud vanoggend, die winter is hier. Hy het nog nie gestort nie, hy’s eers lus vir ’n koppie koffie. Dalk sal dit hom help om sy kop skoon te kry. Hy het sommer ’n ou rugbytrui aangetrek en is nog besig om sy jeans se rits op te trek toe hy by die kombuis instap. En in sy spore vries.
Imke en Cilla sit aan die kombuistafel, elkeen met ’n beker koffie. Ouma By en Philip is voor die stoof besig. Al vier kyk na hom, maar hy sien net vir Cilla raak.
Sy is pragtig. Haar oë is onseker, maar haar ken is gelig. Begeerte vir haar slaan hom soos ’n vuis in die maag. Maar dan onthou hy wat gebeur het toe hy haar die laaste keer gesien het en hy pers sy lippe saam.
“Môre, Reynecke,” groet sy en neem ’n sluk van haar koffie.
“Môre,” mompel hy. “Waar kom julle vandaan?”
“Ek en Imke het laat gisteraand hier aangekom, jou lig was al af, en Cilla het vanoggend vir ons kom kuier. Nice van haar, nè?” vra Philip toe Reynecke nie dadelik reageer nie.
“Gaaf,” brom hy, en skink vir hom ’n beker koffie. Wat de hel is hy veronderstel om te sê? Hy leun teen die deurkosyn en drink sy koffie.
“Philip? Jy was besig om te vertel waar die naam ouma By vandaan kom,” sê Imke.
Ouma By lag terwyl sy opkyk na Philip. “Dié een kon om die dood nie Beatrix oor sy lippies kry nie, hy het net gesê ‘ouma By’ en niemand kon hom oortuig om my iets anders te noem nie. Van toe af is ek vir al my kleinkinders ouma By.”
“Bly tannie in ’n ouetehuis?” van Imke.
“Ek is g’n oud nie, kind! Ek is tagtig en maak nog my eie huis skoon, kook my eie kos, ry my eie motor. Vir wat sal ek nou in ’n plek gaan sit waar ek heeldag hawermout moet eet? Ek het ’n ou ligte verkouetjie gehad. Reynecke het heeltemal oorreageer en my hospitaal toe geboender. Heeltemal onnodig, ek is perdfris.”
Sy loer na Reynecke terwyl sy groente skil. “En nou moet ek hier bly, saam met dié knorpot. Weet een van julle miskien wat oor sy lewer geloop het?”
“Ouma By …” begin Reynecke, maar ouma By wys met die mes in haar hand na hom toe.
“Loop soos ’n beer met ’n seer poot hier rond. Ek het hom ’n slag gesê, toe ek net hier aangekom het, hy moet gaan doen wat hy moet doen sodat mens net weer met hom kan gesels. En wat doen hy? Jaag soos ’n besetene hier weg net om ’n paar uur later terug te kom, nog meer befoeterd as vroeër. En van toe af gaan dit ook niks beter nie. A nee a, dis tyd dat ek weer huis toe gaan.”
Cilla skuif ongemaklik op haar stoel rond en Reynecke vang haar oog toe sy vinnig na hom loer.
“Is
