julle saamkom, of …”
“Ek kom saam. Ek wil graag jou perde sien en hoor wat Cilla sê. Jy kan maar luister na haar, sy weet waarvan sy praat,” sê Imke.
Reynecke kyk skepties na Cilla. “Ek het BSc Landbou geswot. Ek weet alles van plaasdiere af, ken hulle siektes, hulle kwale. Ek het perde geken toe ek kleiner was, maar ek onthou wragtag nie dat een ooit so moeilik was nie. Ek hou al weer twee jaar lank perde aan, maar hierdie een se nukke … ek … ons het nie meer raad nie.” Hy skud sy kop en begin aanstap na die stalle.
Cilla val langs hom in. “Wat het jou van plan laat verander? Gister wou jy niks weet van wat ek doen nie, en toe bel jy my?”
“Krisjan is ook in die hospitaal. Toe stel Koen voor ons bel weer vir jou.”
“O,” is al wat Cilla uitkry. Sy byt haar lip vas om nie te lag nie. Die man erken maar moeilik as hy ’n fout gemaak het.
Hy kyk stip voor hom en stap vinniger.
Toe hulle nader aan die stalle kom, kom Koen daar uitgestap. “Môre, juffrou, ek is bly party van ons het van plan verander en jou weer hier gekry. Bravo is vanoggend heeltemal onhanteerbaar. Ek weet nie of jy alleen daar moet ingaan nie.”
Cilla sit haar hand op sy voorarm. “Ons twee verstaan mekaar, dankie. Ek weet eintlik wat die probleem is, maar laat ek kyk of daar nog iets is.”
Imke val langs haar in. “Ek kom saam, ek gaan solank na die ander perde kyk.”
Cilla en Imke verdwyn in die stalle en Reynecke steek sy hande diep in sy broeksakke. Hy moet hulle miskien maar daar hou voordat hy iets sinneloos aanvang soos haar hand in syne neem. Hy verstaan nie wat met hom aangaan nie. Hy het hierdie allesoorheersende drang om aan die meisiekind te vat! Toe sy netnou langs hom stap, wou hy haar hand opsluit in syne neem. So asof dit so hoort, so asof hy dit gereeld doen. Hy bal sy vuiste. So asof hy nog altyd gewag het om dit te doen.
En haar parfuum. Sy ruik na … na rose. Na akkers en akkers vol bloedrooi rose. Haar geur het gister deur sy kop gesypel en toe hy vanoggend wakker skrik ná ’n rustelose nag vol drome van ’n langbeen donkerkop, kon hy sweer die reuk van rose hang in sy kamer.
Hy los onderlangs ’n vloekwoord. Hierdie vroumens moet klaarkry en loop, sy’s nét moeilikheid. En hy moet regtig volgende naweek bietjie wegkom, tussen ander mense kom, soos Philip hom gereeld aanmoedig.
Cilla en Bravo kom by die stalle uitgestap, die perd hondmak. Bravo draai sy kop ewe vermakerig in Reynecke se rigting. Imke kom ook buitentoe en sluit haar by die twee mans aan.
“Kan jy glo? Vir my wil hy nie naby hom toelaat nie, maar sy kan hom soos ’n lammetjie uitlei. Ek sal nie verbaas wees as hy vir ons tong uitsteek nie,” kla Koen.
Nes die vorige dag stap Cilla met Bravo tot in die middel van die ring en staan ’n lang ruk net so stil langs hom. Dan vryf sy teen sy gesig en stap met hom terug stalle toe.
Ná ’n paar minute kom sy daar uit.
“En? Kan jy ons help?” vra Koen.
“Dit hang af. Sal julle doen wat ek sê?”
Koen kyk na Reynecke.
Reynecke knik stroef. “Laat ons hoor. Sal ons by die huis gaan praat?”
Cilla knik en hulle stap terug, verby die skuur, al langs die paadjie. Sy kyk om haar rond en kan nou die uitsig geniet wat Imke so beïndruk het. Die see lê blou waar twee bergreekse oopmaak. Haar oë dwaal nader aan die opstal. Skuins anderkant die huis, langs die bedding waar die werker gister bolle geplant het, is ’n land wat braak lê. Sy beduie soontoe.
“Wat gaan julle daar saai?”
“Canola. Dit blom in die winter. Ek weet nie of julle hierdie wêreld ken nie, maar julle kan gerus dan hierlangs ry. Dis prentjiemooi,” sê Philip.
“Ons is al twee Overbergse girls, ons weet hoe mooi dit is,” lag Imke. “Cilla se ouers boer net buite Caledon en my pa is by die bierbrouery op die dorp. Ná ons die wêreld verken het, het ons al twee besluit daar’s nie ’n mooier plek op aarde as hier nie. Julle weet seker ons hou al twee skool op Caledon.”
Hulle kom by die opstal aan en word deur heerlike kosgeure begroet.
Imke snuif dit behaaglik in. “Watter een is die kok?” swymel sy. “Ek trou dadelik met hom!”
“Wel,” glimlag Philip en vat Imke se hand gretig, “dis ek! Kom saam kombuis toe, dan praat ons rustig oor jou aanbod.”
Cilla kyk die twee verbaas agterna. Imke is gewoonlik baie katvoet vir mans, maar sy het blykbaar geen probleem met dié een nie.
Reynecke stap in die gang af en beduie na die lang eetkamertafel in die eerste kamer. “Kom, ons sit sommer by die tafel. Wat sou jy sê is die probleem?”
Dis vir Cilla duidelik dat hy haar nog glad nie vertrou nie. Hy probeer nie eens die skeptiese toon in sy stem verbloem nie.
Cilla kyk na haar hande. Sy weet eintlik wat sy reaksie gaan wees nog voordat sy iets sê. Sy haal diep asem en kyk op, vas in sy oë.
“Daar is twee dinge. Eerstens, hoe het hy hier gekom?”
“Wat bedoel jy?” vra Reynecke bars.
“Van waar het hy gekom? Met watter pad het julle gery?” Reynecke staar haar aan asof sy van lotjie getik is. Maar dan kyk hy na Koen.
“Bredasdorp?”
Koen knik. “Ja, ek het hom gaan haal. Ons het deur Caledon gery.”
Cilla glimlag. “Oukei, dit maak sin. Bravo het iewers, heel waarskynlik op pad hiernatoe, ’n spesifieke merrie geruik en hy wil … hy wil haar dek.” Cilla voel hoe haar gesig warm word en praat vinnig verder. “Ek is nie seker nie, ek kan dalk verkeerd wees, maar ek dink ek weet presies watter merrie dit moet wees. Die ander ding is dat –”
Reynecke vloek en spring op. Voordat hy iets kan sê, gaan Cilla beslis voort met haar sin: “… Bravo verveeld is.”
Reynecke vou sy vingers van agter om die rugleuning van sy stoel en Cilla sien sy kneukels word wit. Sy het goed geweet hy sal nie wil hoor Bravo se probleem is so eenvoudig nie.
“Hy wil ’n merrie dek? Daar is ’n stal vol merries, waar kom jy aan dié twak?” bulder hy. “En verveeld? Wat wil hy nogal doen? Gaan fliek?”
Koen hou sy hand in die lug op. “Kan jy verduidelik hoekom jy so sê, juffrou?”
Reynecke tel sy stoel half op en laat dit terugval. Dan stap hy vervaard ’n ent weg van die tafel af.
Cilla lig net een wenkbrou en kyk na Koen.
“Wat die merrie betref, ek glo hy het haar geruik op pad hiernatoe.” Sy haal diep asem en kyk vlugtig op na Reynecke. Hy staan ’n entjie weg met sy rug na haar, en dis duidelik dat hy dink sy praat die grootste klomp onsin.
“My ouers se plaas is langs die N2, julle moes so om gery het op pad hiernatoe van Bredasdorp af. Ons het ’n merrie, Maggie, wat presies lyk soos wat Bravo …”
Reynecke
