van warm trane in haar oë nie die oorhand kry nie. Oomblikke waarin hy haar help om oor ’n moeilike plek te kom of sy oë skielik warm op haar rus wanneer sy met ’n snik van uitputting op die gras neersak. Dié kere wanneer dieselfde hande wat haar ’n rukkie gelede genadeloos van die grond opgetel en gedwing het om voort te gaan op die martelpad, sag en teer word as hy ’n skraap aan haar been behandel, of ná ’n paar streng woorde tog die sweet en trane van haar wange afvee voordat hulle verder stap.
Willemien is dan so verward dat sy nie eens probeer om die man te verstaan nie; glad nie eens probeer om die wilde polsing daar waar sy vingerpunte haar aangeraak het, te begryp nie. Of die byna onbehoorlike drang wat sy ondervind om met haar moeë kop teen sy bors te lê en rus nie; sy probeer ook nie die onbegryplike verlange verklaar wat skokkend in haar opstu as sy sy sterk arms om haar voel nie.
Ek raak van my verstand af, maak sy haarself dan wys. Oerwoudwaansin … dis waaraan ek ly. Dis omdat ek na gees en liggaam so totaal uitgemergel voel. Dis omdat ek aan vertraagde skok ly. Dis omdat ’n mens gedurig bewus is van die gevare van die oerwoud om jou. Dis omdat ek so bekommerd is oor Ian …
Sy noem al hierdie redes oor en oor vir haarself op, en tog weet sy diep in haar hart almal is nie ewe waar nie, veral nie die laaste nie. Teen die einde van die tweede dag besef sy met ’n skok dat sy ure laas aan Ian gedink het, of gewonder het of sy hom weer sal sien, of met angstige, soekende oë om haar gekyk het op soek na die bekende en geliefde mens. Veel meer was haar oë op die man aan die voorpunt gerig, op die spelende spiere onder die nat hemp, hopende dat hy weer sal omkyk, weer ’n bemoedigende glimlaggie na agter sal stuur … Ek is mal! Ek is regtig aan die gek word, dink sy met byna wilde paniek toe hy eindelik gaan staan en hulle dadelik vermoeid op die mos neersak. Wat het ek met hierdie man te doen? Ek hou nie eens van hom nie. Wat makeer my dat ’n enkele kyk van sy oë, die onpersoonlike aanraking van sy hande my skielik ontsenu en ontstel? Hy is Lucia se soort. Hy pas by haar, nie by my nie. Ian is die man wat ek liefhet, die goed gemanierde, beskaafde heer. Nie hierdie een wat wel beskaaf voorkom, maar wreed optree en praat nie. Ek wil met hom niks te doen hê nie, verseker sy haarself.
Maar hy het haar gewaarsku, onthou sy nou. Hy het haar gewaarsku dat sy haarself eers in hierdie dae werklik sal leer ken, want die oerwoud stroop alles van jou af en laat jou naak voor jou eie oë. Hy het haar gewaarsku dat sy haarself moontlik nie sal herken nie, en hy was reg, besef sy met ’n koue gevoel om haar hart. Sy herken nie hierdie meisie wat hier lê nie. Sy ken nie hierdie Willemien wat soms die vreemdste begeertes en drange ervaar nie.
Vir die eerste keer in haar lewe ervaar sy jaloesie wanneer Lucia duidelik betekenisvol in Mark se oë lag, wanneer sy nonchalant, maar tog so suggestief, haar mooi lang bene ten toon stel, die boonste twee knope van die hemp altyd verleidelik los. Tot haar eie verbystering ervaar Willemien dan die drang om die blonde vrou te lyf te gaan, haar daaraan te herinner dat sy getroud is, dat sy haar soos ’n straatvrou gedra. Die reaksie wat haar optrede in Willemien ontketen, verstom en verbyster die jong meisie. Wat kan dit háár skeel as Lucia besig is om die vreemdeling te verlei? Hoe kan dit haar raak as hy die een of ander dag voor haar aanslae gaan swig, gaan neem wat so gasvry op ’n skinkbord vir hom aangebied word?
Tot dusver het hy Lucia se moedige pogings nog altyd met ’n vreemde glimlaggie beskou, maar dikwels merk Willemien dat sy oë peinsend op die blonde vrou rus, so asof hy haar nog ’n bietjie weeg, nog nie besluit het of hy die aanbod sal aanvaar of nie.
Wanneer hy haar afkeurende blik op hom betrap, het hy die vermetelheid om haar openlik uit te lag, asof hy die afkeer in haar oë reg verstaan en dit baie amusant vind.
Dit maak haar byna openlik vyandig teenoor hom. Dan ignoreer sy sy helpende hand en sukkel sy self oor ’n moeilike plek, ontwyk die donker oë en staar net stip voor haar in die groen hart van die oerwoud in. Sonder dat sy hoef te kyk, weet sy dat die donker wenkbroue omhoog gaan en dat die kenmerkende tergende glimlaggie aan sy mondhoeke pluk. Dis dan dat sy met haar hele hart wens dat daar wel ’n vrou en ses kinders in sy lewe moet wees en dat hulle op daardie oomblik soos ape uit die bome op hom moet neersak!
Maar sulke wonderwerke gebeur nie, en uur na uur moet sy aanskou hoe die vriendskap tussen die twee vorder. Teen die einde van die tweede dag begin dit tog lyk of Lucia vordering maak. Mark is beslis nie ongeneë vir haar geselskap nie en behandel haar in elk geval baie vriendelik.
Willemien maak weer dat hy dikwels diep frons, en dis duidelik dat waar hy gister haar buierigheid amusant gevind het, dit hom vandag begin irriteer. Maar natuurlik, dink Willemien wrang, ek is ’n vyfde wiel aan die wa, ’n lastige snip van ’n kleinsus wat ouboet se amoreuse planne bederf met my teenwoordigheid!
Sy ruk soos sy skrik toe hy skielik langs haar praat. “Luister, meisiekind, ek is nou moeg vir daardie suur gesig en dik onderlip van jou. Wat makeer?”
“Waar is Lucia?” vra sy ontwykend en kyk oral behalwe in die donker oë hier digby haar waar hy langs haar op die gras neergesak het.
“Sy het gaan was,” antwoord hy ongeduldig. “Ek vra wat makeer? Wat het ek nou weer gesondig dat daardie preutse hartjie van jou so in opstand is?”
“Jy verbeel jou dit. Wat het dit met mý te doen wat jy doen?”
“Presies. Dis presies wat ek al die hele dag wonder. Hoekom sou dit jou ontstel dat ’n ander vrou my geselskap aangenaam vind? Jy het nie ’n druppel tyd vir my nie, dus …”
Die bruin oë kyk hom woedend aan. Dan is hy by alles nog verwaand ook! “Meneer Mark,” sê sy op haar kilste, “wie jou aangenaam of aantreklik vind, kan my nie ’n bloue duit skeel nie, verstaan? Ek vind jou …”
“Ja?” Hy klink eerlik geïnteresseerd, en sy voel hoe die bloed hoër teen haar wange opstoot. “Ontstellend? Is dit die woord waarna jy soek?”
Die bruin oë rek. “Ontstellend? En hoekom sal jy my ontstel? Jy laat my koud.”
“O?” Sy voel hoe sy arms skielik onder haar skouers deursirkel en haar kop word agteroor gebuig tot sy die sagte gras teen haar agterkop voel.
Sy is heeltemal magteloos en kan net weerloos in die bestuderende oë opstaar. Lank, op sy tyd, bestudeer hy die gesiggie wat omraam word deur die styl, natgeswete hare, kyk hy diep en deurdringend in die bruin oë af …
“Kleintjie, jy is nog so bitter jonk. Maar jy begin grootword, vinnig grootword, sien ek. Nog so ’n week of veertien dae in die oerwoud, en ons twee sal mekaar goed verstaan …”
Seepglad, soos ’n vis, wriemel sy haar uit sy arms los. Die volgende oomblik staan sy soos ’n klein tierkat voor hom, voete effens van mekaar, hande op die heupe. Die bruin oë blits dodelik.
“Ek stel nie in die minste daarin belang om jou te verstaan of beter te leer ken nie, Casanova. Bepaal jou aandag maar by die blonde Lucia wat tog so hard probeer. Julle twee pas by mekaar – voëls van eenderse vere, ewe beginselloos. En as jy my weer kleintjie noem, sal ek jou … klap, verstaan jy?”
“Willemien! Waarheen gaan jy?” vra hy streng. Sy gee glad nie om dat Lucia haar verskyning gemaak het en hulle agterdogtig staan en betrag nie.
“Ek gaan was, soos Lucia. Ek is nie ’n kind nie, Mark Watsenaam. Ek kan my darem al skoon was sonder toesig.”
Hy wil opspring, maar Lucia sak langs hom neer en hou hom terug. “Los haar. Jy behandel haar darem regtig asof sy tien jaar oud is, weet jy?” Die blou oë glimlag nie saam met die lippe nie, maar is ondersoekend. Sy staan al ’n hele rukkie tussen die lower, en sy hou niks van wat haar oë gesien het nie.
“Ek moet eers
