diepe teleurstelling oorweldig haar. Dan is hy nog ’n skurk ook!
Teen wil en dank kan sy die gevoel van teleurstelling in haar nie ignoreer nie. Sy weet hy kan roekeloos word, selfs genadeloos. Sy weet hy het ’n harde streep in hom, maar dat hy oneerlik sal wees, geld vir homself sal toe-eien wat nie aan hom behoort nie …
Nog meer as tevore verag sy haarself vir dit wat só ’n man in haar wakker gemaak het; dat sy hom selfs toegelaat het om haar te soen. Lucia het heeltemal reg gehad. Sy en Mark pas honderd persent bymekaar. Hulle is ewe beginselloos, ewe gewetenloos. Koel en kalm kan hulle planne beraam om bloedgeld wat nie aan hulle behoort nie, te deel en daarmee te verdwyn.
Om te dink Julius Cane het ’n groot som bygedra om die lewe en vrylating van sy jong vrou te verseker. En nou is daardie selfde vrou besig om planne te beraam om die geld te steel om met ’n ander man weg te loop. Wat meer is, Dirk Heyns het ook onmiddellik en vrywillig betaal vir sy dogter se lewe. Dis ook van háár geld wat hulle wil steel, háár geld waarmee hulle saam wil gaan lewe!
So iets sou sy van Lucia verwag het, maar … Sy byt hard op haar bewende onderlip en ’n kille vasbeslotenheid neem van haar besit. Sy weet nie hoe nie, maar Lucia en Mark gaan nie met daardie geld wegkom nie, dit sweer sy. Sy het op hierdie oomblik nie die vaagste benul van wat sy gaan doen om hulle te keer nie, maar dis ’n stille eed wat sy in hierdie middernagtelike uur teenoor haarself aflê: wat ook al gebeur, Mark gaan beslis nie vir die res van sy lewe met háár pa se geld in weelde leef nie. En dit nogal saam met Lucia!
As Ian net hier was … Nog nooit het Willemien so ernstig en opreg gebid dat Ian Crebbin nie dood moet wees nie, maar dat hulle hom nog sal raakloop.
Toe dit haar beurt is om wag te hou, staar sy met somber oë in die vuur, onbewus daarvan dat sy stip dopgehou word en dat haar wisselende gesigsuitdrukkings fyn bestudeer word. Toe Willemien opkyk, staan hy voor haar.
“Willemien …” Toe sy nie antwoord nie, maar in die vuur bly staar, praat hy verder. Sy probeer so hard om uiterlik kalm te lyk dat sy nie die onseker toon in sy stem hoor nie. “In verband met gister …”
Pynlik skiet die rooi gloed in haar wange op. “Jy bedoel die krokodil?” Hemel, kan ’n mens werklik so kalm klink as alles in jou kolk en kook, wonder sy half verslae. “Ek verseker jou ek sal dit nooit vergeet nie. Jy kan daarvan seker wees dat my pa jou rojaal sal vergoed. Dit was nie die eerste keer dat jy my lewe gered het nie.”
“In hemelsnaam, ek praat nie van die krokodil nie!” Dis duidelik dat hy net betyds daaraan dink om fluisterend te praat.
Koel draai sy haar oë na hom. “O? Waarvan praat jy dan?”
Lank hou hy haar blik gevange en sy weet nie waar sy die krag vandaan haal om hom in die oë te bly kyk nie.
Dan sug hy meteens, sy fluisterstem koud: “Ek sien. As jy sit en wag dat ek jou om verskoning moet vra vir my … gedrag, gaan jy lank wag, Willemien.”
“Ek …”
“En as jy my nog een keer bedank dat ek jou lewe gered het, of ooit weer vir my ’n beloning daarvoor aanbied, breek ek jou nek! Ek stel nie in jou óf jou pa se geld belang nie.”
“Nee, natuurlik nie. Jy sal mos binnekort genoeg van jou eie hê, nie waar nie?”
Eers toe sy sy oë sien, besef sy wat sy gesê het, besef sy dat sy haarself in ’n oomblik van woede en teleurstelling verraai het. En wat sy nou in die gloed van die vuur in sy oë lees, laat alles in haar versteen van vrees, want nog nooit, nie eens in sy grootste woede, het sy sy oë so boosaardig sien blink, daardie mond so wreed sien inkeep nie.
6
Lank, baie lank, kyk hy net na haar. Toe staan hy op en onwillekeurig gaan haar hand uit om hom te keer. Ondanks al haar goeie voornemens, is dit nou vir haar dringend noodsaaklik dat hy vir haar sê hy is nie van plan om aan Lucia se plan deel te hê nie.
“Mark …”
“Ja?” Sy stem en sy gesig is ongenaakbaar.
Die bruin oë kyk pleitend na hom, maar eindelik laat sy haar blik sak en skud haar kop woordeloos. Sy het gedink hy het lankal weer gaan lê toe hy naby haar praat. Dié keer kyk hy nie na haar nie. Hy kyk na die sterwende vuur; die ligte skemering verraai dat nog ’n nuwe dag in aantog is.
“Gistermiddag het ek gedink jy het eindelik grootgeword. Maar jy het nie. Jy ken jouself nog nie.” Skielik kyk hy weer na haar. “Jy is nog ’n kind, ’n kind wat verdwaal is in ’n vreemde oerwoud.” Sy stem verander skielik, klink byna teer. “Antwoord my op net een vraag, sal jy?”
Die bruin oë kyk hom openlik bevrees aan, tog knik sy stom.
“Hoeveel beteken Ian Crebbin werklik vir jou?” Toe sy hom net sit en aankyk, skiet hy die volgende vraag op haar af: “Is dit nog ’n dringende behoefte by jou dat ons hom moet raakloop, dat hy nog moet lewe?”
Sy kyk vinnig weg, want sy weet sy sal hom nie kan antwoord solank sy in daardie deurdringende oë kyk nie. “Ek … natuurlik! Ons is verloof. Hy is die man … die man met wie ek gaan trou … as hy nog lewe.”
“Wíl jy nog met hom trou?”
Haar asem ruk in haar keel vas. Sy sit verlam voor dié reguit vraag. Wil sy nog met Ian trou? Maar natuurlik wil sy, maak sy haarself heftig wys. Daar het mos niks verander sedert die vliegtuig in die oerwoud geval het nie. Wat kon dan in die bestek van ’n paar dae gebeur het wat haar nou laat aarsel om hierdie vraag te beantwoord? Hoe kan sy wegskram van ’n antwoord? Daar kan mos net een antwoord wees.
Moedig lig sy haar kop op. “Natuurlik wil ek.”
’n Vreemde glimlag lê om sy een mondhoek. “Willemien, as hy op hierdie oomblik, nou hier, tussen die bosse aangestap kom … As hy in lewende lywe en gesond hier voor jou in die skemer verskyn … sal hy nog die enigste man vir jou wees?”
Dis meteens baie stil om die vuur. Is Ian Crebbin nog die man van haar hart of … sal daar in die toekoms tye aanbreek dat sy in sy arms sal wees en iemand anders … ’n vreemdeling … se beeld tussen hulle sal inskuif?
“Jy antwoord nie. Hoekom? Is jy nie meer seker nie?”
Sy kyk byna verwilderd op en haar stem is uitdagend: “Natuurlik is ek seker. Ek het Ian Crebbin lief en ek gaan met hom trou! Tevrede?”
“Nee.” Sy gesig is meteens weer dié van die vreemdeling van wie sy niks weet nie. “Want jy is oneerlik … met my, maar veral met jouself. Maar as jy jouself vir die res van jou lewe wil bedrieg, is dit jou saak. Dan het ek ook geen simpatie met jou as die toekoms jou op ’n harder manier as wat ek nou wou doen, gaan dwing om die waarheid in te sien nie. Dan verdien jy elke traan wat dalk op jou wag, en moenie dán na my toe kom en verwag dat ek hulle sal afdroog nie. Ek het nie tyd vir mense wat van hul harte moordkuile maak nie.
“In daardie opsig kan jy gerus by Lucia Cane leer. Sy is wat sy is, en sy gee nie voor sy is beter as wat sy is nie. Ek sien honderd keer liewer kans om met haar oor die weg te kom as met jou. Sy is miskien ’n goedkoop vrou, maar ek weet waar ek met haar staan. Maar met iemand soos jy, iemand so vals … so lafhartig soos jy …”
Sy sagte fluisterstem tref haar soos hamerhoue; sy oë is magneties, vol kille veroordeling. ’n Rukkie kan sy hom net verbyster aanstaar. En juis
