gaan gou dié pragtige blomme in water sit,” sê Liana. “Geert, jy kan my glas ook weer vol maak, dankie.”
Kira kyk hoe Reinhard die wyn in die glas skommel, daarna kyk, ruik en proe. Hy het dit altyd gedoen en is ’n kenner. Wat kan hy nie doen nie en waarin is hy nie goed nie? Dit was destyds vir haar verbluffend om te sien met hoeveel talente hy bedeel is. Maar sy wil nie die bekende ou steek weer in haar hart voel en hom dit laat agterkom nie, daarom hou sy haar gesig met wilskrag uitdrukkingloos.
“Uitstekende wyn,” komplimenteer hy.
Sy kan skielik aan ’n paar geleenthede dink waar hulle wyn geproe het en wil net sê: Onthou jy nog …?, toe sluk sy haar woorde. Herinneringe oprakel van lank gelede is beslis nie nou die aangewese ding om te doen nie. Sy moet glad nie klink asof sy terughunker na iets wat was – en wat waarskynlik nooit weer kan herleef nie.
Liana kom weer ingestap. “Souf het vir ons van haar lamsbredie gemaak en besonder baie moeite gedoen met die kos. Julle moet elke kriesel opeet om haar te komplimenteer. Daar is selfs gebakte poeding.”
Reinhard glimlag. “Ek onthou hoe lekker sy kan kook. Ons sal reg laat geskied aan haar kookkuns.”
Hy onthou, dink Kira meewarig. Goeie herinneringe. Sy hou hom dop terwyl hy gesels. Sou dié man jaloers genoeg kon raak om sy vrou te vermoor? Sy kyk na sy groot, welgevormde hande met die kort, netjiese naels. Hy het nie meer sy trouring aan nie. Sou so iemand nie eerder sy vrou verwurg van woede nie? Hy sou haar tog seker nie met ’n skerp voorwerp steek en dan daarvan ontslae raak nie? Sy ril innerlik.
Hy was nie hier nie. Hy is onskuldig, vertel sy haarself. Hy sou eerder met die man afreken wat by sy vrou aanlê as om háár geweld aan te doen. Dis hoe hy is: reguit, macho en eerlik. Brutaal eerlik, selfs. En nie die soort wat sy vrou sou slaan nie. Daarvoor is hy gans te ordentlik grootgemaak.
Sy hoor Souf se etensklokkie lui en staan op. “Lyk my die ete is gereed. Kom ons gaan sit aan.”
Sy moet soos van ouds langs Reinhard sit. Hy oorheers al weer die tafel, en nie net deur sy grootte nie. Hy is so onbetwisbaar manlik dat dit haar die bewerasie gee.
Soos sy en Liana vooraf afgespreek het, vermy hulle die onderwerp van Monique en die moord en praat oor politiek, boeke, flieks, enigiets anders. Maar sy, en vermoedelik al die ander, het dit in die agterkop. Waar die hart van vol is, mag die mond nie vanaand van oorloop nie, vermaan sy haarself.
Reinhard se hart moet vol wees van weemoed en pyn. Hy is wel ernstig en lag glad nie, maar hy lyk ook nie verpletter nie. Sy veronderstel dis oor hy baie sterk is en hom nie laat onderkry nie.
Nadat hulle die nagereg geniet het, praat hý egter oor die moordsaak.
“Ons tuinier, Abel, is steeds soek – kaptein Wiid het my ingelig dat sy vrou hom by die polisiekantoor as vermis aangemeld het. Dit wil dus vir ons lyk asof hy die skuldige kan wees, want hy is dalk aan die vlug. Die honde het hom geken en sou nie vir hom geblaf het nie. Dis net snaaks dat Monique vir hom die deur oopgemaak het terwyl sy nog in haar nagklere was. Ek kan nie verstaan waarom hy dit sou gedoen het nie. Watse wrok sou hy dan dra? Ek het gedink ons is goed vir hom.”
’n Gelade stilte daal.
“Ek moet sê, hy klink skuldig,” merk Geert op. “Hulle soek hom nou seker wyd en syd?”
Reinhard knik. “Ja, hulle soek hom. Ek sal hom graag self wil konfronteer om uit te vind wat hom genoop het om so ’n verskriklike daad te pleeg.”
“Gelukkig haal dit die druk van jou af,” merk Kira sag op.
Hy kyk na haar, sy blik intens. “Dit voel op die oomblik so, en ek kan net sê ek is wraggies verlig. Mense wil mos graag die ergste glo en hulle is so sensasiebelus. Die tydjie sedert Monique se dood was vir my ’n openbaring. Dis sulke tye, as dit werklik beroerd met jou gaan, dat jy agterkom wie jou ware vriende is.”
Beskou jy ons nou as jou ware vriende? wonder sy, maar sy sê dit nie hardop nie.
“Kom ons gaan drink koffie in die sitkamer,” stel Liana voor. “Geert kan vir ons lekker konjak skink.”
Reinhard kuier nie lank oor die koffie en konjak nie. “Gee julle om as ek padgee? Dit was baie lekker en ek waardeer dit regtig, maar ek is nogal uitgemergel. ’n Goeie nagrus sou wonderlik wees, want tot dusver het ek skaars ’n oog toegemaak.”
Kira sê amper oudergewoonte: “Ek sal jou afsien,” maar sy bedink haar. Gretig wil sy beslis nie nou lyk nie. Hy moenie dink sy smag daarna om haar ou weë sommer te hervat nie, al kry sy hom jammer. Sy kyk aanmoedigend na Geert, wat die skimp vang.
“Ek loop saam na die deur,” bied hy aan, en Kira gee subtiel haar dankbaarheid aan hom te kenne.
Kira lê in haar bed met ’n boek toe daar ’n ligte kloppie aan haar deur is. Liana kom in.
“Haai, sus, ek wil net vir ’n paar minuutjies gesels.”
“Ja, kom in.” Kira skuif eenkant toe sodat Liana op die bed kan sit.
Liana kug liggies. “Ek hoop nie vanaand was vir jou te veel van ’n beproewing nie.”
Kira sit haar boek op die bedkassie neer, trek haar knieë op en slaan haar arms om haar bene. “Dit was, maar ook nie – as jy verstaan wat ek bedoel.”
“Wil jy vir my sê jy is so heeltemal oor Reinhard dat jy hom kan sien sonder om iets te voel?” vra Liana skepties.
“Wel, ek vertel myself die ou vonk is nie meer daar nie, maar hy het tog ’n effek op my. Die ding is net … Hy het my destyds so ontsettend seergemaak en verneder dat dit my vreeslik lank gevat het om weer die lig te sien.”
“Arme sus. Dit was ’n swaar tyd in jou lewe. Ons was oortuig hy koop die huis langsaan en herbou dit vir ’n lewe saam met jou …”
“Toe trek hy met Monique daar in.” Kira glimlag wrang. “Op ons drumpel, ons voorstoep, sodat ek dit dag vir dag moes aanskou. Dít was vir my te swaar om te vergewe.”
Vergewe het sy naderhand, want sy kon nie met die bitterheid saamlewe en in ’n ou heks verander nie, maar vergeet kon sy nimmer as te nooit. Hy en Monique was verlief. So naby en opvallend. So in haar gesig.
“Toe nooi hy ons boonop na die swierige troue,” sug Liana. “Asof ons sou gaan.”
“Maar omtrent die hele Stellenbosch het gegaan. Daarom dat ek holderstebolder oorsee gegaan het en maande lank weggebly het. Dankie tog ek het sabbatsverlof gehad en kon na Leuven gaan. Daarna kon ek nog nie terugkom nie, toe swerf ek eers ’n stukkie. Ek moes net myself probeer regruk en nie soos ’n gees terugkeer nie.”
“En toe jy terugkom, was Monique al verwagtend.”
Kira skud haar lyf asof sy iets swaars van haar skouers probeer afkry. “Ja, dit was gou. Dit was seker lelik van my om haar te vermy en nie na haar ooievaarstee te gaan nie, maar ek kon net nie. Ek het haar gehaat – jy weet ek het. Dis lelik en onchristelik, maar daar was dae dat ek gedink het ek kan haar gaan vermoor. Ek het net nie die moed gehad nie.”
Liana druk haar arm. “Ja, jy is nou nie ’n Lady Macbeth nie. Ek moes toekyk hoe jy ly en kon jou eintlik nie help nie, behalwe om my ou skouer vir jou aan te bied.”
