Ruan? Praat julle kaalkop met mekaar?”
“Is jy ook een van daai vrouens wat sepies kyk net ter wille van die held se stywe jeans?” terg hy haar.
“Mits hy ’n mooi sitvlak het wat daarin pas,” speel sy saam, maar haar rookgrys oë bly ernstig en sy kyk sonder skroom na hom. “Dink jy so … Ruan saam met daardie fisioterapeut?”
“Hy is nie die soort ou wat uit die slaapkamer praat of oor sy oorwinnings loop en spog nie. Ruan het te veel respek vir ’n vrou.” Thys mik deur toe. “Ek dink ons het elkeen ’n beker sterk koffie nodig. En wanneer laas het jy iets geëet?”
“Ek kan nie onthou nie.”
Thys gaan haar nie sê nie, besef Nikka. Óf hy weet nie óf hy is te lojaal om iets te herhaal wat Ruan vertroulik teenoor hom genoem het. Miskien is dit genadiger as sy nie die detail weet nie, mymer sy terwyl sy agter hom aan kombuis toe loop.
“’n Mens lees in die koerant van passiemoorde, van ’n vrou wat haar man en sy minnares op heterdaad betrap en trompop doodskiet. Ek het altyd gedink so ’n vrou is neuroties en hoort in ’n inrigting. Maar nou … as ek aan ’n ander vrou in mý man se bed dink, kan ek met daardie soort jaloesie en wraakgierigheid identifiseer.”
Thys soek in die kaste na koffiebekers, teelepels en ’n mes. “Moenie onnodige bobbejane onder ’n klip uitgrawe nie. Jy was lank genoeg met hom getroud en ken Ruan mos teen hierdie tyd.”
Maar Ruan het dit so te sê erkén, onthou sy. Hy en die Stefni-vroumens was vyf weke saam, ver weg van die huis af in hotelkamers. En Nikka weet haar man het beslis nie sneeuvlokkies in sy are nie. Inteendeel, sy vlampunt is laag. Net ’n skalkse kyk, ’n swaai van ’n wulpse heup … en die pot kook oor.
“Deesdae kom ek al meer agter hoe min ek hom ken. Ek het nie hierdie ding voorsien nie, Thys, en ek weet nie hoe om daardeur te werk sonder om van my kop af te raak nie.”
“Tawwe tye hou nie, tawwe mense wel. Jy is sterker as wat jy dink. Jy sal hierdeur kom, mooiste.”
“Hoe?”
“Werk. Deur besig te bly.” Hy sit ’n sny brood met grondboontjiebotter daarop voor haar neer. “En kry kos in jou maag, voor jy omval.”
“Ek hou nie van grondboontjiebotter nie,” mor sy.
“Hoekom het jy dan ’n bottel vol daarvan gekoop?”
“Ruan het dit gekoop.”
“’n Mens kan nie altyd doen net waarvan jy hou nie. Eet daardie stuk brood; dit sal jou nie doodmaak nie.”
Nikka trek ’n gesig, maar neem gehoorsaam ’n hap. “Ja, dokter Vorster. Sekerlik, dokter Vorster.”
Hy skink die koffie en kom oorkant haar by die ontbyttoonbank sit. “Ek het vir jou ’n spookasemmasjien gebring.”
Die grondboontjiebotter sit aan haar verhemelte vas. Sy kou langtand aan nog ’n hap. “Om wat mee te maak?”
“Spookasem. Vir Saterdag se partytjie.”
“Daar gaan nie ’n partytjie wees nie, ek gaan nie voort met Piekepiekniek nie.”
“Natuurlik gaan jy. Jy het die ma en klein Tessa belowe, jy kan hulle nie teleurstel nie. Jy het die geld nodig, die afleiding en die reklame. Het jy al daardie werk met die lapa, die perdekarretjie, die pad en die kapokkies, die webwerf en ek weet nie wat nog nie, puur verniet gedoen? Ek dog jy het murg in jou pype, meis. Maar lyk my dis slap jellie.”
Nikka sluk die laaste stuk brood met ’n sluk koffie af. “Ek hou nie van jou as jy ’n boelie is en jou gewig rondgooi nie.”
Thys is min gepla. “Ek gee nie om nie. Hierdie is nie ’n gewildheidskompetisie nie.”
Sy gluur hom aan. “Hannah is nie so ’n gelukkige meisie as wat ek gedink het nie. Loop jy met jou paar groot voete dwars bo-oor haar gevoelens ook?”
“Nee.”
Dit maak haar kwater. “Hoekom nie? Hoekom op mý pik?”
“Omdat Hannah sag en inskiklik is,” antwoord Thys onverstoord. “Nie so stroomop en hardkoppig soos jy nie. Ek hou ook nie van jóú as jy so nukkerig en moerig is nie.”
Nikka wip haar. “Dis jy wat my so maak!”
Thys lag, leun oor die toonbank en vryf haar kuif deurmekaar sodat dit regop staan. “Daarso, nou pas jy in die rol van ’n kapokhaantjie.”
Nikka se hand skiet uit om dieselfde met sy hare te doen, maar sy reflekse is vinniger. Hy vang haar hand, dop dit om en druk ’n soentjie in haar palm. “’n Wipstert- fraaie kapokhennetjie …”
Sy gluur hom nog ’n paar oomblikke aan. “Jy geniet dit om my kwaad te maak!”
“Ja,” erken hy met ’n lag. “Jy sou in elk geval niks reggekry het met my borselkop nie.”
Sy gee oor en lag saam. “Skies vir die moerigheid, maar daar was sterk provokasie.”
“Ek moes hard praat. Mooi woordjies sal nie die kar deur die drif trek nie.”
“Kar? Ek dag dis ’n wá.”
“Dis Ouperd se blou karretjie. Jy sal moet aangaan, want jy kan hom nie sy belonings ontneem of vir Andries die kans om met sy sweep en kruisbande te spog nie. Ek het mos netnou vir jou gesê môre skyn die son en dan bak ons koekies. Dis jou domkrag. Wat sê jy, wipstert? Gaan ons die pap wiele omruil?”
Nikka se oë is skielik mistig. “Dankie vir die spookasemmasjien. En dankie dat jy hier is, dat jy so geduldig is en my nie maan toe stuur soos ek verdien nie.”
“Dis ’n plesier,” antwoord hy. “Jy weet ek gee vir jou om, kapokkie.”
“Uit plig meer as plesier, ter wille van jou en Ruan se vriendskap. Maar ek wil hê jy moet weet ek waardeer jou hulp en bemoediging. Daarsonder sou ek wielloos onder in die drif bly sit het.”
Thys gee haar ’n langsame kyk. “Wie sê dis slegs ter wille van my en Ruan se vriendskap?”
Nikka is ’n oomblik van stryk terwyl sy blik hare vasvang. Daar is ’n ander soort uitdrukking in sy oë wat sy nie ken nie. Nie kan peil nie.
Sy maak haar mond oop om te antwoord, sonder om te weet wat sy wil sê. Vra wat hy daarmee bedoel? Of voorgee dat sy nie die subtiele nuanse in sy stem herken het nie? Die gelaaide stilte tussen hulle rek uit, terwyl sy en Thys na mekaar staar met ’n nuwe soort bewuswording wat soos ’n elektriese stroombaan tussen hulle strek.
Sy sien ’n flikkering in Thys se oë, sien hoe sy ooglede halfmas sak toe hy na haar mond kyk. Haar vingers kramp om die leë, louwarm koffiebeker. Sy ken daardie dralende, broeiende manier van kyk wat mans kry. Weet wat dit beteken … Haar vroulike instink herken die vonk, die magnetisme, die smeulende elektrisiteit wat onverwags tussen hulle twee ontspring het.
Wat maak sy as hy vooroor leun en haar soen? Want hy gaan, sy weet dit. Weet dit kom … Maar weet nie hoe sy gaan reageer nie. Dis of sy nie ’n wil van haar eie het nie, asof die oeroue
