Enigiets om die vrede te bewaar. Sy sal môre weer reg eet.
Teen die tyd dat die vier vriende formeel aansit by die patiotafel met die lang wit damastafeldoek, is almal in veel ligter luim danksy die ysbreker-eienskappe van alkohol.
“Man, dis lekker as mens se kinders jou begin bedien. En met sulke goeie kos daarby!” Christa vou haar servet oop en sprei dit uit op haar skoot. Daar is ’n diep wit bak met water in die middel van die tafel. Tientalle klein teeligkersies dryf daarop, en Amy is besig om hulle een vir een met ’n lang aansteker in feetjieliggies om te tower. Wit rose uit Retta se tuin is staangemaak in glaspotjies van alle groottes en vorms. Die atmosfeer is klassiek en feestelik.
“What a magical setting you’ve created,” sê Christa gulhartig.
“Thanks. It was Dawid’s idea, the floating candles.” Dawid se meisie is sonder ego of fieterjasies. En soos die lewe dikwels maak, het twee baie uiteenlopende mense aanklank by mekaar gevind in die romanse-afdeling. In Dawid en Amy se geval, twee kokke. Dawid is die temperamentele, kreatiewe een en Amy die pragmatikus. Toe Amy kombuis toe verdwyn, skink Tobias vir almal ’n glasie wyn en die vriende kuier vir ’n paar minute gemoedelik om die flikkerende kerslig.
“Hoe vaar BluSol in die Kaap?” wil Paul by Tobias weet terwyl hy die inhoud van sy wynglas behaaglik inadem.
“Goed genoeg. Die vraag na doelgemaakte watertenks is steeds hoog daar, so ek kan nie kla nie.”
“Ek weet nie hoe julle twee dit doen nie,” merk Christa met opregte verstomming op.
“Hoe ons wát doen nie?” Retta is besig om die glasbotteltjies in die middel van die tafel te herrangskik sodat hulle in ’n perfekte reguit lyn staan.
“Die sondermekaarwees vir soveel dae van die week. Ek en Polla sal dit nooit oorleef nie.”
As enigiemand anders hierdie opmerking gemaak het, kon dit as bitsig geïnterpreteer word. Maar Christa Biddulph is van goedhartigheid aanmekaargesit. Dit weet almal. Dis net dat haar eerlikheid dikwels aan taktloosheid grens.
“Nee wat, Chris, ons is al so gekonfyt met die roetine. Dis eintlik lekker, die uitsien na saamwees terwyl mens alleen is,” sê Tobias. Hy vang Retta se oog en hulle glimlag vir mekaar in die flonkering van die kerslig.
“Dis soos ewigdurende vlerkslepery. Perpetual dating, soos Leigh dit noem,” dra Retta by.
Daar is voelbare oplewing om die tafel toe die jong sjefs elkeen met borde op die patio verskyn.
“Madame,” sê Amy toe sy een van die borde voor Christa neersit – in die middel van die pikswart bord is ’n klein kunswerk in groen en pienk.
“Wow!” Christa slaan haar hande kinderlik saam.
“Wat het ons hier?” vra Paul versigtig.
“Deconstructed avocado ritz,” kondig Amy ’n bietjie selfvoldaan aan. Dis duidelik dat sy besonder trots is op die kleurvolle klein offerande.
“Deconstructed? Is dit ’n ander woord vir stukkend?” Paul Biddulph is weer die enigste een wat vir sy grappie lag. “Want dit lyk beslis of my ritz op my bord ontplof het.”
Sonder om ’n woord te sê, draai Dawid om en stap terug kombuis toe. Asof Amy besef dat sy nou solo moet vlieg, gooi sy haar vadoek oor haar skouer, haal diep asem en begin die gereg aan haar gehoor verkoop.
“Deconstructed food breaks apart the elements that are traditionally combined to make a dish and serves those items separately in a creative way.” Dit klink asof sy uit haar studienotas aanhaal.
Retta luister met ’n halwe oor, want met alles in haar wil sy opspring en vir Dawid gaan soek. Wat het haar besiel om hierdie aand met Paul en Christa te reël? Sy is amper seker die avokado ritz is nie die enigste ontploffing wat hulle vanaand sal moet hanteer nie.
“Aha!” roep Christa vrolik uit. Dierbare, vredebewarende Christa, dink Retta verlig. “Hier sien ek nou alles op my bord. Ek love die stapeltjie garnale en avo – so kunstig gedoen! En die pienksous lyk regtig asof Matisse dit self hier op die bord kom verf het. Amy, it’s beautiful.”
’n Ongemaklike stilte volg toe al vier vriende begin eet. Die twee vroue neem delikate happies en maak waarderende geluide met hul oë toe. Tobias punktueer sy kos met klein slukkies wyn. En Paul stoot alles op sy bord kru bymekaar voordat hy dit soos ’n stootskraper op sy vurk laai vir die eerste hap. Dankie tog Dawid is nie hier om dit te sien nie, dink Retta met ’n knoets paniek.
“Nóú smaak dit soos avokado ritz!” verklaar hy. “Noudat alles gemeng is soos dit veronderstel is om te wees. Ek verstaan die dekonstruksie-ding glad nie. Is die hele idee van kosmaak dan nie die bymekaargooi van goed nie?”
Tobias maak Paul se wynglas vol. “Dalk is dit goed om nou en dan na die essensie van iets te kyk, om dit opnuut te waardeer vir dit wat intrinsiek is.”
“Baie filosofies, Toobs,” sê Christa gemoedelik en lig haar glasie. “Op ou vriende en nuwe koservarings!”
Hierna vloei die geselskap makliker en teen die tyd dat Amy die vuil borde wegneem, is die vriende so onbevange aan’t klets dat hulle haar skaars opmerk.
Retta skiet blitsig ’n dankgebedjie op toe sy die hoofgereg sien. Varknek met ’n jogurt-en-kruiekors. Patats met salie en sitrus. Mikrokruie en kappertjies as garnering. Darem niks te volksvreemd nie. Hopelik sal Paul sy mond hou.
Paul geniet dit so dat die enigste ongepoetste opmerking wat hy maak, ’n klagte is oor die volmaakte klein porsie in die middel van sy groot, wit bord.
“Jy kan mos nie sulke jimmelse kos maak en dan vir ’n man net ’n sample’tjie gee nie, Dawid. Was die begroting bietjie tight, ou seun?”
Retta vang Dawid se oog en knik vir hom. Hy glimlag skeef terug en sy weet hy het darem die onbeholpe kompliment gehoor. Die vrede hou egter nie lank nie. Dawid skink klein doppies muskadel in Retta se pewterglasies. Terwyl hy besig is met die laaste een, kom Amy uit met vier borde op ’n skinkbord.
“Now, for the pièce de résistance!” Sy sit ’n bordjie voor elke gas neer.
Op elke bordjie is ’n hardgekookte eier met twee repies spek.
“Brekfis? Wat het van poeding geword? Is dit nou uit die mode?” Paul klink opreg teleurgesteld.
“Sjuut,” maak Christa hom vies stil.
“Heston Blumenthal se spek-en-eier-roomys,” kondig Dawid trots aan.
“Hester wie? Ek hoop sy is familie van Jan Ellis, want dis die poeding waarvan ék hou.”
Die twee jong sjefs ignoreer Paul Biddulph se aanhoudende gekarring en pogings om snaaks te wees. Dawid gaan staan langs Christa.
“Kan ek tannie Chris se eier voorberei?”
“I’m intrigued, young man!” sê Christa en leun afwagtend terug in haar stoel.
Amy speel nou assistent en gee vir Dawid ’n klein emaljekastrol en ballonklitser aan. Hy neem die eier wat voor Christa in die kelkie staan, breek die eierdop en giet die inhoud in die kastrol. Hy kantel dit sodat Christa die inhoud kan sien. Dis nie bloot eiergeel en -wit nie. Dis
