bekwaam.
Woensdagaand kuier Walter nie lank nie. Sy moet haar ma-hulle bewonder. Haar pa is teen dié tyd ook ingelig oor die dreigende skeiding, maar hulle ontvang hom steeds hartlik. Vanaand kan Walter darem sien dat sy moeg is ná die eerste skooldag en hy neem vroeg afskeid.
“Sien jou môre vir jou fisio,” herinner hy haar toe hy loop. “Lekker slaap.”
Wat besiel my, wonder sy, om ’n goeie man soos Walter in die pad te wil steek? Maar toe hy by die deur uit is, is dit Pierre aan wie sy dink. Die lig speel met die sonstrepe in sy hare en sy donker oë skitter. Dis asof sy hom kan ruik, so werklik is hy.
Sy wil die volgende dag vars en vrolik vir haar afspraak wees, op haar beste. Daarom klim sy negeuur in die bed, maar dis hopeloos – sy kan nie slaap nie. Haar gedagtes hou haar te besig met Walter en Pierre. Oor en oor stel sy hulle teenoor mekaar op en vergelyk hul eienskappe.
Sy ken vir Walter en kan hom op die meeste gebiede beter beoordeel as vir Pierre. Dus loop hy los voor op punte – behalwe wat voorkoms betref. Pierre is die aantreklikste man wat sy in ’n lang tyd gesien het. Maar is sy dan verlief op ’n leë dop?
Sy kan eenvoudig nie slaap nie! Haar emosies is op hol en haar bene, wat sy op kussings stut wanneer sy in die bed lê, is so ongemaklik asof sy betonblokke om haar enkels het.
Teen elfuur moet sy ’n slaappil sluk.
“Is jy op jou senuwees oor die fisioterapie?” vra haar ma, wat ’n rukkie op die ander bed in die kamer bly sit nadat sy die pil gebring het.
“Bietjie,” sê Magriet en keer met moeite die vloedgolf woorde wat in haar keel opdam. Ek is verlief op my fisioterapeut en ek kan nie wag om hom te sien nie. Hy is verloof aan ’n beeldskone model en hy behandel my uiters professioneel. Ek weet nie wat my besiel nie. Dis so simpel om verlief te raak op jou fisioterapeut, dis so goed jy raak verlief op jou tandarts. Ek weet nie of ek môre se sessie gaan oorleef nie.
Maar sy praat nie, lê en kyk net vir die plafon.
“Slaap nou,” paai haar ma. “Alles sal regkom.”
“Nag, Ma.”
Sy voel haar ma se hand teen haar wang. Dis ’n sagte hand, ’n liefdevolle hand van iemand wat haar probleme verstaan, selfs al weet sy nie presies wat dit behels nie.
7
Toe sy die volgende oggend wakker skrik, lê al haar kussings op die grond. Haar bene voel soos dooie stompe met sluimerende perdebyneste daarbinne. Sy beweeg haar voete op en af en links en regs om die lewe weer terug te kry. Wat maak sy as sy vandag glad nie kan opstaan nie? Iets gebeur wel, want dit steek soos naalde onder haar vel. Sy lig haar regtervoet ’n klein entjie en krul haar tone. Dieselfde met die linkerbeen.
Haar ma bring ontbyt en pak weer kussings agter haar rug in sodat sy gemaklik regop kan sit.
“Is jy seker Walter moet jou kom haal?”
“Hy wil graag,” sê Magriet vroom.
“Wel, hy het gebel om te sê jy moenie bekommer nie, hy sal miskien ’n paar minute laat wees, maar hy is op pad. Ek en jou pa is beskikbaar.”
“Nee, laat hom sy deel doen.”
“Al gaan hy laat wees?”
“As hy langer as tien minute laat is, ry ons.”
Haar ma help haar om te stort en haar hare te was. Hulle moet vroeg begin, want dit neem lank – en dis ’n proses wat liefs nie verfilm moet word nie.
Toe Walter tien minute later opdaag as wat hulle afgespreek het, groet sy liefies.
“Jy lyk of jy vir foto’s gaan poseer,” sê hy en kyk haar aan asof sy ’n geheime agenda het.
En sy het! Millie moes al gisteraand haar toonnaels verf en Magriet het haar vanoggend sorgvuldig gegrimeer en haar hare met sorg drooggeblaas. Sy het haar klere versigtig gekies: ’n oulike oefenbroekie onder haar oorslaanromp, interessante krale om haar nek en haar mooi Italiaanse leersandale. Die krukke waaraan sy hang, is ongelukkig ’n mediese noodsaaklikheid.
Haar ma bring haar skouersak en Walter help haar in haar pa se BMW. Dis makliker om op die sitplek te kom as in Walter se Hilux. Haar pa het ’n tydjie terug na die bure toe oorgestap om kastig ’n stuk gereedskap te gaan leen. Magriet vermoed hy vermy vir Walter.
Haar ouers se huis is in Constantiakloof en nie ver van die Mayo nie. Hulle ry binne tien minute daarheen, maar soek nog tien minute lank na parkeerplek. Daar is niks naby genoeg aan Pierre se spreekkamer nie. Dis reeds vyf minute voor haar afspraak, en Walter gaan laai haar gou eers by die ingang af.
“Loop versigtig, ek kry jou nou-nou,” sê hy.
Magriet beweeg treetjie vir treetjie tot by ’n trap waar daar ’n skuinste is spesiaal vir mense soos sy. Dit lyk soos ’n berghang waarteen sy moet af. Normaalweg sou sy dit nie eens raaksien nie en vinnig met die trap aftrippel. Nou besef sy hoe belangrik dit is dat daar voorsiening gemaak moet word vir gestremde mense. Sy wik en weeg nog tussen die trap en die skuinste toe iemand haar naam sê.
“Juffrou Vlok! Dit is mos jy?”
Sy kyk oor haar skouer. Pierre de Meyer staan agter haar en lyk glad nie gelukkig nie. Sy vee vinnig die hare uit haar gesig en glimlag dapper.
“Hallo dok- … meneer De Meyer.” Ai tog, moes sy nou amper “dokter” sê!
“Juffrou Vlok, môre. Wat maak jy op jou eie hier?”
Moet hy nou met haar raas asof sy ’n kind is? Magriet trek haar regop en daar is ’n krakie in haar stem toe sy antwoord: “Ek is nie op my eie nie. My verloofde het net gou gaan parkeer.”
“Onverantwoordelik!” Pierre gee een groot tree tot by haar. “As jy val …”
“Ek loop baie stadig en ek kyk waar ek loop.”
“Tot iemand van agter kom en jou ’n ligte stampie gee.”
Hy is reg langs haar. O, die vibrasies wat van hom af uitstraal … Of is dit van haar? Of haar verbeelding? Dis asof die lug om hulle sidder en rimpelings maak. Hierteen moet sy stry, want sy is doodseker Pierre weet van niks.
“Dit kon nie anders nie,” sê sy floutjies.
“Hy kon sy kar mos hier in die stegie gelos het en jou eers boontoe gevat het.” Pierre kyk agter hom. “Waar bly hy?”
“Die plek is vreeslik vol geparkeer.”
“Ek is op pad hospitaal toe, maar ek kan eers saam met jou loop.”
Hoe op aarde wil hy dan sy afspraak met haar nakom as hy op pad is hospitaal toe?
“Ek dag ek het ’n afspraak om jou by jou spreekkamer te sien?” vra Magriet terwyl hulle by die skuinste af stap.
“Ek het ’n bekwame vennoot wat vandag die spreekkamerpasiënte behartig. Hoop nie dis ’n probleem nie?”
Magriet voel afgehaal. Is sy dan so
