gee albei haar hande. Haar arms is rooi – bloed drup van een elmboog af en Walter hou eers terug.
“Sy bloei!” gil een van die kinders.
Walter kyk oor sy skouer asof hy verwag om sy ma en pa agter hom te sien staan, elkeen met ’n noodhulpkissie. Klein Caroline huil en sit Emma en Lindie ook aan die skree. Carol en Linda maak hul kinders bymekaar.
“Kom, ons gaan gee vir julle lekker kossies,” paai Linda.
Johan en Andries hou Walter se bene vas en sy hande sluit stewig om Magriet se boarms.
“Seer?”
Dit is, maar sy skud haar kop.
“Een, twee … drie!” sê hy en probeer haar lig. “Trap vas teen die kant.”
Maar Magriet besef met ’n skok dat sy nie haar regterbeen kan roer nie … nog minder haar linkerbeen. “Ek kan nie, ek dink ek het my been gebreek … my béné. Hulle is gebreek!”
Sy oë rek en hy kyk weer om. “Hoe kry ons haar uit?”
“Komberse en kussings,” sê Johan.
“Ek klim in, iemand moet onder haar inskuif,” sê Andries.
“Sê nou dis nie haar bene nie, sê nou dis haar rug?” Dis haar ma, sy probeer sag praat.
“Ek hoor vir Ma,” sê Magriet. “Dit is my bene.”
“Ek sal kyk.” Haar familie begin nou so deurmekaar en oor mekaar praat dat sy nie kan byhou nie.
“Jy’s ’n veearts, Andries!”
“Diere het ook skelette.”
“Bring daai komberse!”
“Wat van suikerwater?”
“Gaan haal kussings en kry verbande vir haar arms!”
“Waar’s die draadskêr?”
Almal praat, almal het raad. Dis hoe hulle is, ’n wilde gesin, gewoond aan rampe en ongelukke, goed met planne en noodhulp. Een tandarts, twee veeartse en een amperse dokter – elkeen met sy eie mening.
“Het iemand die ambulans gebel?”
“Ek het, hulle is op pad.” Haar pa klink moeg. Hoeveel soortgelyke affêres is hy nie al deur met sy spul kinders en kleinkinders nie!
Johan, Andries en Walter is besig om die res van die trampolien los te knip en uit te ruk.
“Ek het jou gesê die ding raak oud!”
“Los nou, Carol.”
Carol het intussen ’n dosie vrugtesap gebring wat sy vir Walter gee om vir Magriet te gee. Carol lyk of sy wil huil.
“Dis nie julle skuld nie, ek het te hard gespring,” troos Magriet. “Jammer, Ma. Op Ma se verjaardag!”
Millie skud haar kop. “Dis ’n ongeluk, my kind, niemand se skuld nie. Ons moet jou net by ’n dokter kry.”
“Miskien het die ambulansmanne ’n manier om haar uit te haal?” vra haar pa.
Johan sleep ’n groot stuk van die trampolien weg. “Hulle het net so min ’n manier soos ek en Pa.”
“Hulle sou haar wraggies al daar uit gehad het.”
Walter sit met sy knieë teen sy ore, hande in die hare. Sy idees het opgeraak.
Andries seil langs Magriet in die gat af en wikkel hom styf teen haar in.
“Het jy pyn?”
“Net as ek beweeg.”
Hy druk-druk met sy vingers al langs haar ruggraat en vat dan haar heupe vas, ewe professioneel.
“Watse dier is ek nou?” spot sy.
“Kies maar.”
“Skilpad?”
“Wel, skilpad, die dop op jou rug is nie gekraak nie.”
Magriet maak haar oë toe en leun teen hom sodat sy glad nie op haar bene hoef te rus nie. Sy voel niks, tensy sy beweeg, dan skiet die pyn van alle kante af deur haar lyf.
“Dis my pootjies wat seer is, nie my dop nie.”
Andries haal ’n rol verbande uit sy sak. “Die hospitaal sal dit moet regruk, ek keer net solank die bloeding voor jy jou leeg bloei.”
“Wat gaan hiér aan?” hoor hulle van bo.
Tjaart en Berdine is altyd laat. Berdine is in haar huisdokterjaar en Tjaart is ’n kameraman by SuperSport, nooit sonder sy kamera nie. Soos gewoonlik begin die verfilming onmiddellik, maar Berdine keer.
“Tjaart, jou suster het seergekry! Los tog die kamera.”
“Dis vir die rekord. Haai, Magrieta, wat het jy dan gedoen om dít te verdien?”
Haar straf omdat sy Walter en sy ouers die hele vakansie lank verwens het, dís wat dit is. Berdine het ’n wit langbroek aan, maar gaan sit op haar knieë en kyk af na Magriet. “Hoe lyk dit?” vra sy vir Andries, wat besig is om Magriet se arms te verbind.
“Sy’s ’n sterk meisie,” antwoord hy bedaard.
“Het julle haar iets gegee vir die skok?”
Magriet wys die vrugtesapboksie. Haar hande en arms, haar hele lyf bewe nou, kom sy agter.
“Johan, julle het hierdie gat darem deeglik diep gegrawe!” Tjaart mik met sy kamera.
Andries hang ’n kombers om Magriet se skouers toe hy klaar is met die verbande. Sy weet nou hoe ’n skilpad voel wat in ’n gat geval het – hulpeloos.
Carol bring nog kussings, die tuinmeubels s’n. “Ons gaan vir jou ’n kussingtoring bou,” sê Johan. “Dan lig ons jou op en maak ’n hoër een langsaan, dan lig ons jou weer. Sal jy dit kan verduur?”
“Enigiets om my uit te kry.”
Walter staan arms gevou. “Weet nie van julle nie,” sê hy, “maar ek begin worrie oor daai vleis in die oond. Dit gaan mos uitdroog?”
2
Teen die tyd dat die ambulans arriveer, lê Magriet op die bank in die gesinskamer en knibbel aan ’n stukkie boerewors. Die res van die familie het hul borde behoorlik gelaai. Walter, wat hom langs haar tuisgemaak het, trek al by sy tweede bord vol.
Die ambulansmense kyk verlangend na die bakke tjops, wors, sosaties en aartappelslaai, maar beduie heel professioneel dat hulle aan diens is toe Johan en Carol hulle nooi om eers saam aan te sit.
Magriet se hartklop en bloeddruk
