sukkel orent, hobbel oor na haar ma en sit haar arms om haar. “Dis nog lank voor Ma opgepas moet word, maar ek belowe ek sal.”
“Dankie, my kind, ek sal intussen wegbly van trampoliens wat te lank in die son gebak het. Hoe sê hulle? Dis slimmer om uit iemand anders se slegte ondervindings te leer as uit jou eie.”
“Bly nog ’n paar dae. Dan kyk ons as alles eers af is,” sê haar pa. “Bly tot jou balans terug is.”
Nog vier dae – altans, so hoop sy. Die naweek sleep verby. Walter het baie tyd by die werk verloor en maak dus nie ’n oorlas van homself nie. Laat Sondagmiddag, toe hy wel by hulle aankom, is hy stiller as gewoonlik. Dit pla hom dat sy fikse buitelugma in ’n huishen moet verander en dat sy so na aan ’n dodelike siekte gekom het. Magriet besef hoe geheg Walter aan Noeline is. Hy kuier nie lank nie en maak al voor aandete verskoning.
“Ons was so besig by die werk, ons het teen vieruur eers ons pizzas bestel,” sê hy toe Millie hom vra of hy saameet.
“Nie eens koue skaapboud nie?”
Walter lek sy lippe, maar skud sy kop. “Ek is regtig te versadig, dankie, tannie Millie.”
Hy groet Magriet met ’n piksoen en weg is hy.
“Vreemd,” sê haar ma, “dis die eerste keer vandat ek hom ken dat hy nie lus het vir koue skaapboud nie.”
“Sy ma se siekte het hom hard geslaan,” sê haar pa.
Magriet voel soos ’n skurk omdat sy Walter nie omgepraat het om te bly nie. Sy is jammer vir hom, maar agter hom aanloop, dié sal sy nie meer nie. Sy tel eerder die dae en nagte tot haar afspraak met Pierre, fantaseer bedags oor hom, droom snags van hom. Sy dink veel meer aan hom as aan Walter.
Maandagoggend teetyd klop Carol aan haar klaskamerdeur.
“Kom saam personeelkamer toe,” sê sy. “Jy sit gans te veel alleen en broei.”
“Ek broei nie, ek maak flitskaarte.”
“Ons mis jou, kom gesels ’n slag.”
Magriet is lief vir Carol en sy wil haar nie wegstuur nie. “Goed,” stem sy in, “solank my bene nie die middelpunt van die geselskap word nie!”
Sy is handig met die krukke, maar sy loop nogtans versigtig op die gladde stoep. Treetjie vir treetjie – omdat Pierre so sê.
Die ander onderwysers is bly om haar te sien. Jan Nel sleep ’n stoel nader, Carol dra tee aan en almal verneem hoe dit met haar gaan.
“Ek gaan môre dokter toe, dan sal ek weet.”
“Dis jammer van Walter se mammie wat so siek is,” sê Santie, wat haar heeltyd met groot oë sit en aankyk.
“Dis toe darem nie te ernstig nie,” sê Magriet.
“Ja, maar nou mag sy glad nie meer in die son kom nie!” roep Santie uit.
“Wat makeer haar dan?” vra Ruth, een van die graadsewe-onderwysers.
“Velkanker, selfs tussen haar tone,” antwoord Santie, diep onder die indruk.
Magriet kan nie haar vinger daarop lê nie, maar iets is hier nie pluis nie. Die res van die gesprek gaan by haar verby. Hoe op aarde weet Santie elke besonderheid oor Walter se ma?
“Moontlik by een van die atletiekoefenings gehoor,” sê Carol toe Magriet dit ná die tyd vir haar noem.
Seker maar, dink Magriet. Walter het hom so ontstel, hy sou vir almal vertel het en sy kan hom tog nie verkwalik dat hy met Santie praat nie. Ja-nee, iets anders sal uit die lug moet val om hul verhouding te verongeluk. Buitendien, sy het Walter nog eers as “verloofde” nodig om Pierre de Meyer jaloers te maak.
Het hy besef dat dit sy is toe hy haar langs Noeline se hospitaalbed gesien het, wonder sy vir die soveelste keer. Het hy haar regtig herken? Is daar selfs ’n vae moontlikheid dat sy ’n indruk op hom gemaak het, dat hy soms aan haar dink?
Sy sekretaresse dink wel aan haar, want Dinsdagoggend bel sy om Magriet daaraan te herinner dat sy die volgende dag ’n afspraak met meneer De Meyer het. Die Dinsdagmiddag moet Magriet nog eers haar dokter sien.
Sy is so opgewonde, dit voel of sy enige oomblik kan opstyg en vlieg. Haar ortopeed se spreekkamer is aan die teenoorgestelde kant van die Mayo-gebou, ver van Pierre s’n, maar die hospitaal is in die middel en daar is altyd ’n kans dat sy hom wel te siene sal kry.
“Jou wange is so rooi,” sê haar ma toe sy Magriet ná skool help om te verklee, en lê haar hand teen haar voorkop. “Jy is dan vuurwarm. Is jy koorsig?”
“Ag, seker van angs,” giggel Magriet en bind haar oorslaanromp stywer vas.
“Jy moenie bang wees nie.”
“Maar ek is!” Bang sy lyk nie mooi genoeg ingeval sy vir Pierre iewers raakloop nie.
“Die dokter is bekend vir sy operasies. Ontspan.”
Magriet pak haar grimeersakkie en ’n kam in haar handsak. “Het Ma uitgevind presies waar die spreekkamer is?”
“Ek het, kom ons ry nou. Parkering is glo ’n probleem, maar die sekretaresse sê soms is jy gelukkig om net langs hul deur een te kry.”
Magriet is altyd op haar senuwees as haar ma bestuur. Sy ry te vinnig, storm op stopstrate en robotte af en trek dan weer te stadig weg. Gelukkig is die hospitaal nie ver nie. Millie jaag met die afdraande langs die Hyperama af, wip oor spoedhobbels en slaan remme aan by die robot op die hoek van William Nicol- en Constantiastraat. Magriet klou aan haar sitplek. Sy sou met spalke en al beter gevaar het agter die stuurwiel. As sy hierdie rit saam met haar ma oorleef, is sy beslis bestem vir ’n beter toekoms.
Sy loer skuinsweg na Millie, wat die stuurwiel vasklou asof sy ’n ruimtetuig maan toe moet beheer. Ook geen wonder haar broers bestuur almal soos maniakke nie. Hulle het almal by hul ma geleer. Teen die tyd dat Magriet in graad elf was, was daar ’n bestuurskool wat by die skool kom klasse gee het.
“Ma moet nou stadig in die parkeerterrein,” waarsku sy toe hulle by die hospitaalhek indraai.
“Waar kry ek tog ’n gaatjie?” kerm Millie en ry wonder bo wonder so stadig soos ’n slak.
“Ry Ma net, ek sal kyk.”
Die uithangbord vir Pierre se praktyk spring uit na Magriet. Sy verlustig haar aan sy naam. Pierre de Meyer: sterk en sexy, die man én die naam. Sy vergeet skoon om vir parkering te soek.
“Daar’s hy!” roep haar ma uit.
Daar is ’n oop plek reg onder die bord. Dis egter gans te ver van dokter Faure se spreekkamer. Hulle kruie verder en ry twee keer deur die parkeerterrein voor iemand agteruit ry en hulle geholpe raak.
“Waar is die spreekkamer?” vra Magriet terwyl sy uit die kar sukkel. Sy hang aan haar krukke en meet die afstand na die ingang, maar ’n portier met ’n rolstoel pyl op hulle af en verseker haar dat hy haar veilig by die dokter sal besorg. Sy kry haar sit en klou aan die stoel se armleunings. As sy die rit saam met haar ma kon oorleef, sal sy dié een ook,
