Córka. Anne B. Ragde

      – Chciałabym kupić chorągiewkę, dostanę ją tutaj? – zapytała Torunn.

      Stała przy staromodnej przeszklonej ladzie w sklepie z wyposażeniem żeglarskim i wędkarskim, nie była tu nigdy wcześniej, a mimo to udało jej się znaleźć miejsce parkingowe dla swojego forda transita zaledwie kilka metrów od schodów prowadzących do wejścia. Czuła się, jakby wygrała milion w totka, parkowanie na Fjordgata w środku dnia było zazwyczaj sprawą całkiem beznadziejną, podobnie zresztą wyglądało to w całym centrum Trondheim, lepiej już było podróżować autobusem lub na rowerze.

      Tymczasem gdy podjechała pod sklep, z wahaniem, ale i nadzieją, ciągnąc już za sobą kolumnę aut z poirytowanymi kierowcami, nagle swoje miejsce parkingowe opuściło masywne audi. Jej transit stał teraz tuż za drzwiami i czekał na nią, z piętnastominutowym biletem parkingowym wsuniętym pod wycieraczkę i Anną zamkniętą w klatce od strony pasażera. Po śmierci Margida Torunn zastanawiała się jakiś czas, czy nie powinna sprzedać swojego forda i przejąć samochodu stryja, ale Peder Bovim przekonał ją, że to nie będzie dobry pomysł.

      Transit Margida został wyposażony w cały sprzęt niezbędny do wyjazdów w teren, do których i tak potrzeba było co najmniej dwóch pracowników biura. W swoim fordzie Torunn kazała wymontować siedzenie pasażera, a w jego miejsce wstawić klatkę do przewozu zwierząt, by mogły jeździć razem z przodu, ona i Anna, jej suka husky. Torunn musiała być przygotowana na to, by móc zabrać psa ze sobą wszędzie i o każdej porze, kariera agentki pogrzebowej wiązała się niestety z nienormowanym czasem pracy. Dlatego też transit Margida dołączył do niewielkiego parku samochodowego ich biura – było to rozsądne i bardzo praktyczne rozwiązanie zaproponowane przez Pedera Bovima. Zatrzymali też u siebie, rzecz jasna, chevroleta caprice, elegancki karawan, wiekowy, lecz utrzymany w imponująco dobrym stanie.

      Torunn odwiedziła właśnie dom opieki w Ila, miała tam sprawę do załatwienia, chodziło o zwrot jednorazowych fartuchów, które kiedyś pożyczyła. Stwierdziła, że przy okazji kupi chorągiewkę. Przejrzała wcześniej oferty sklepów internetowych, nawet zaczęła już składać zamówienie, ale poczuła się tak skołowana tym, jaki powinien być stosunek długości chorągiewki do wysokości masztu flagowego, że w końcu anulowała zakup przed przejściem do płatności. A potem wyguglowała hasło „chorągiewki” i znalazła w wyszukiwarce ten właśnie sklep.

      – To co, dostanę? Chorągiewkę? – spytała.

      – Ma się rozumieć – odrzekł ekspedient. – Do zawieszenia na łodzi czy gdzieś indziej?

      – Do wciągnięcia na maszt flagowy. Ach, ale wy pewnie macie tylko takie do łodzi, powinnam była się domyślić po nazwie sklepu.

      – Tak się składa, że mamy różne chorągiewki. A jaka długość panią interesuje? Bo trzeba ją dobrać do wysokości masztu. Chodzi o chatkę wakacyjną? Dom jednorodzinny?

      – O gospodarstwo.

      – Ach tak, gospodarstwo. I nie zna pani dokładnej wysokości masztu? Czy to może ma być prezent?

      – Nie, gospodarstwo należy do mnie. I próbowałam oszacować wysokość, tak na oko, ale…

      – Tego rodzaju maszty mają zazwyczaj czternaście albo szesnaście metrów. W większych majątkach czasem nawet osiemnaście.

      – Mój majątek nie należy do większych – odparła Torunn z uśmiechem. – Z całą pewnością nie.

      – W takim razie obstawiam czternaście albo szesnaście metrów – powiedział ekspedient, nie odwzajemniwszy uśmiechu. Stał przed nią, klikając rytmicznie długopisem. – A zatem potrzebuje pani chorągiewki długiej na cztery albo cztery i pół metra.

      – Cztery i pół to chyba trochę za dużo, wezmę tę czterometrową. Jak długo wytrzyma, jeśli będzie wisieć codziennie oprócz dni, kiedy na maszt wciąga się flagę?

      – Maksymalnie ze dwa lata, zależy od pogody.

      – Będzie wisiała w Byneset – powiedziała Torunn.

      – No tak, tam akurat pogoda bywa kapryśna.

      – Aż tyle tam znów nie pada…

      – Flagi i chorągiewki najbardziej niszczą się

Скачать книгу