ction>
Çmimi i Ferrit
titulli: Çmimi i Ferrit
autori: Federico Betti
përkthyes : Gentian Cane
I
Stefano Xamanji ishte agjent policie në Skuadrën e Krimeve.
I pëlqente shumë të bënte një jetë të qetë dhe në kohën e lirë ia kishte shumë ënda të lëvizte në Bolonjë me automjetin e tij dyvendësh Coupé në ngjyrë gri si argjendi.
Një mëngjes të ftohtë janari u ngrit nga shtrati, hëngri shpejt e shpejt ca feta bukë pa maja me pak lëng qitroje dhe doli të shkonte për në punë. Me vete kishte marrë edhe armën pistoletë kalibër 38.
Sapo mbërriti në rrugën Rizzoli, dhe pasi pa se ishte herët për në punë, vendosi të ndalej për të përshëndetur mikun e tij Mauro Romani në fast-food-in që kishte në pronësi me numër adrese 68 të po asaj rruge.
Sapo hyri aty, pa nga ana tjetër e banakut një person të dyshimtë që mbante një pistoletë në dorën e djathtë, gati për të hapur zjarr mbi zotin Romani nëse ai nuk ia jepte paratë që ndodheshin në kasë.
Kur pa qesen me para në duart e grabitësit dhe mikun e tij Mauro të lirë, nxori pistoletën nga këllëfi poshtë xhaketës.
«Ndal, policia» tha Stefano, në pritje që personi të ndalonte.
Por kjo nuk ndodhi: burri i maskuar rrëshqiti tinëz pas një dere që të çonte në qilar.
Pa ngurruar asnjë moment më shumë, Stefano, me armë në dorë, i vajti nga pas grabitësit nëpër shkallë, me shpresë që mos t’i zhdukej nga sytë.
E kërkoi për ca momente, por nuk e gjeti.
Ndoshta kishte arritur vërtet t’ia mbathte. Ose ndoshta jo.
Po bëhej gati të ikte, kur i kapi syri një vezullim të pazakontë në ngjyrë të kuqërremtë që vinte prapa një qosheje.
Me shumë kujdes, gjithmonë duke mbajtur pistoletën tip 38 në dorë, lëvizi në drejtim të asaj drite të fortë të pazakontë. Aty gjendej një libër mbi dysheme. Kopertina ishte prej gëzofi të kuq. E kuqe e ndezur. Shumë e fortë. Verbuese. Nuk i rezistoi dot më.
Sapo Stefano preku librin, drita vezulluese u fashit.
Kapi librin dhe e mori me vete për ta çuar në Departamentin e Policisë, aty ku punonte.
Qetë qetë, nisi të punonte në tryezën e tij. Po kërkonte sesi e si të gjente atë keqbërësin që kishte hasur në lokalin e rrugës Rizzoli.
Kishte pak dhimbje migrene por nuk qe momenti, sepse pas shumë ditësh pune intensive lodhja ishte e natyrshme. Pas pak ia bëri me shenjë kolegëve dhe u largua për në shtëpi.
Hipi në automjetin e tij Coupé dhe u nis me librin të vendosur në sediljen tjetër të makinës.
Ndezi radion për të dëgjuar nëse kishte lajme për atë që kishte ndodhur në fast-food ose të tjera lajme që mund të ishin me interes: ishte shumë i dëshiruar për ndonjë kuriozitet ose lajm ndryshe nga të zakonshmit. Folësi nuk njoftoi asgjë të veçantë në radio, kështu që Stefano e fiku.
Me të mbërritur në shtëpi, mori librin që kishte gjetur në mëngjes, e vuri mbi tryezën e tij personale në dhomën e punës dhe nisi të lexonte gazetën.
Menjëherë i ra në sy një titull me shkronja të mëdha në faqe të parë: TENTATIVË GRABITJEJE NË NJË FAST-FOOD NË RRUGËN RIZZOLI. Nga ajo që lexoi, e kuptoi menjëherë që grabitësin nuk e kishin identifikuar akoma. E mbylli gazetën.
Në përpjekje për t’u qetësuar i gjithi, bëri një çaj bimor me përmbajtje menteje, trëndafili i egër dhe bimë të tjera rigjeneruese, dhe u shtri mbi divanin e sallonit me shpresën që askush nuk do ta bezdiste në telefon apo nuk do t’i binte ziles së derës. Nuk kishte aspak dëshirë të fliste.
Kërkimet mbi grabitësin dhe identifikimin e tij po vazhdonin ende, edhe pse Stefano nuk gjendej i pranishëm në Departamentin e Policisë.
II
Pas gati tre orësh pune intensive në fast-food dhe në Departament, ekspertët mjeko-ligjorë dhe disa agjentë të tjerë policie arritën të identifikonin grabitësin me të cilin ishte përballur Stefano Xamanji.
Emri i tij ishte Daniele Santopietro. Personi kishte precedente penale për grabitje të armatosur, përdhunime dhe ushtrim dhune në shumë ndodhi dhe episode të natyrës kriminale.
Kërkimet vendosi t’i merrte përsipër Elis Dejn, një agjente që vinte nga Skotlënd Jard, por me origjinë nga Irlanda, dhe tamam tamam nga qyteti i Belfastit.
E vendosur për gjetjen e Santopietros, u nis me automjetin e saj tip sedan sportiv nëpër autostradën që përshkonte qytetin mespërmes, dhe që për shijet e saj, dukej ca si shumë i ngarkuar në trafik.
E ndjente se do ta kapte në anën tjetër të Bolonjës, në rrugën Saffi.
Me të arritur aty, parkoi makinën dhe u nis në drejtim të banesës së Santopietros me pistoletën që mbante në çantë.
Pasi gjeti pallatin që kërkonte, i ra ziles duke sajuar një arsye për të hyrë brenda pa shkaktuar asnjë dyshim tek njerëzit aty rrotull.
Me të hyrë, iu desh fare pak të gjente derën ku qe shkruar SANTOPIETRO.
Dera ishte gjysëm e hapur. Hyri fare lehtë brenda në apartament. Ndoshta shumë lehtë mendoi ajo me vete.
Me pistoletë në dorë bëri përpara. Siç dukej, nuk kishte asnjë njeri aty brenda.
Ishte një vend i errët dhe i zymtë, gjë që nuk i pëlqente fare, por duhej të vazhdonte. Nuk mundej dot të ndalte. Dhe jo pikërisht tani që gjendej aty brenda.
Ishte një apartament me shumë dhoma, të gjitha me shumë hapësirë dhe të arreduara. I eksploroi pak e nga pak të gjitha: që nga kuzhina tek depoja, nga dhoma e gjumit e te një tjetër aty përbri. Ishte i gjithi i lidhur me korridorë të gjatë e të errët. Brenda nuk shihej njeri prej njeriu.
Po bëhej gati të largohej, kur i ra ndërmend se kishte harruar pa i hedhur një sy dhomës së vogël në qoshen e fundit të errët.
Gjithmonë me pistoletë në dorë, iu afrua atij vendi pa bërë zhurmë, duke i kushtuar vëmendje çdo lëvizjeje shumë të vogël që mund të dëgjohej në ato çaste. Kishte shumë frikë. Nuk i pëlqente hiç fare ajo shtëpi.
Mezi sa po priste deri sa të dilte prej andej. Po dridhej e tëra.
Hodhi një sy vjedhurazi, për të parë se mos gjendej aty brenda Santopietro. Nga përshkrimi që ishte bërë atij personi, menjëherë e kuptoi se, me shumë gjasa, e kishte gjetur.
Ishte ulur mbi një tavolinë të vjetër kafeje mbushur plot me shishe qelqi me lëngje të ngjyrave të ndryshme: të verdhë, të kuqe, gjelbëroshe. Nuk po arrinte të kuptonte se çfarë mund të ishin.
Papritmas pa një figurë njeriu të fshehur pas një kolone shumë të trashë.
Kishte kapëse dhe tuba
