Consolatio Philosophae. Boethius

      haec dum me cum tacitus ipse reputarem querimoniamque lacrimabilem stili officio signarem astitissemihi supra uerticem uisa est mulier reuerendi admodum uultus, oculis ardentibus et ultra commumemhominum ualentiam perspicacibus, colore uiuido atque inexhausti uigoris, quamuis ita aeui plena foretut nullo modo nostrae crederetur aetatis, statura discretionis ambiguae. nam nunc quidem adcommunem sese hominum mensuram cohibebat,nunc uero pulsare caelum summi uerticis cacumineuidebatur; quae cum altius caput extulisset ipsum etiam caelum penetrabat respicientiumquehominum frustrabatur intuitum. uestes erant tenuissimis filis subtili artificio indissolubili materiaperfectae, quas, uti post eadem prodente cognoui, suis manibus ipsa texuerat; quarum speciem, uelutifumosas imagines solet, caligo quaedam neglectae uetustatis obduxerat. harum in extremo margine Πgraecum, in supremo uero Θ legebatur intextum atque inter utrasque litteras in scalarum modumgradus quidam insigniti uidebantur, quibus ab inferiore ad superius elementum esset ascensus.eandem tamen uestem uiolentorum quorundam sciderant manus et particulas quas quisque potuitabstulerant. et dextra quidem eius libellos, sceptrum uero sinistra gestabat.

      quae ubi poeticas Musas uidit nostro assistentes toro fletibusque meis uerba dictantes, commotapaulisper ac toruis inflammata luminibus: quis, inquit, has scenicas meretriculas ad hunc aegrumpermisit accedere, quae dolores eius non modo nullis remediis fouerent, uerum dulcibus insuperalerent uenenis? hae sunt enim quae infructuosis affectuum spinis uberem fructibus rationis segetemnecant hominumque mentes assuefaciunt morbo, non liberant. at si quem profanum, uti uulgo solitumuobis, blanditiae uestrae detraherent, minus moleste ferendum putarem -- nihil quippe in eo nostraeoperae laederentur -- hunc uero Eleaticis atque Academicis studiis innutritum? sed abite potius, Sirenes usque in exitium dulces, meisque eum Musis curandum sanandumque relinquite. his illechorus increpitus deiecit humi maestior uultum confessusque rubore uerecundiam limen tristisexcessit. at ego, cuius acies lacrimis mersa caligaret nec dinoscere possem quaenam haec esset muliertam imperiosae auctoritatis, obstupui uisuque in terram defixo quidnam deinceps esset acturaexspectare tacitus coepi. tum illa propius accedens in extrema lectuli mei parte consedit meumqueintuens uultum luctu grauem atque in humum maerore deiectum his uersibus de nostrae mentisperturbatione conquesta est: