ся па-рознаму ў розную пару года. У красавіку насілі на сабе курткі, хто хадзіў толькі ў адной цішотцы з нагавіцамі, не накідваючы ніякага верхняга адзення.
Толя і Каця ўпершыню сустрэліся гэтай вясной, калі падышлі адначасова да дзвярэй кандытарскай. У той момант яны пераглянуліся, Толя прапусціў Кацю наперад, адкрыўшы ёй дзверы, не кажучы ні слова. Дзяўчына падзякавала яго і зайшла ў невялікае памяшканне. Установа была маленькая, справа стаяў невялікі вертыкальны халадзільнік, у якім знаходзіліся тарты. Наперадзе, на вітрыне, размяшчаўся вялікі асартымент салодкага: печыва, зефір, мармелад, пірожныя. Побач, каля вагаў, стаяў прадавец. Вольнага месца для наведвальнікаў было мала, у кандытарскую магло зайсці і змясціцца тры ці чатыры чалавекі. На шчасце, сёння не шматлюдна.
Маладыя людзі прыйшлі за адным і тым жа тортам. У кожнага была розная нагода для набыцця салодкага. Халадзільнік быў поўны разнастайнасцю смачнасцяў. У ім ляжаў бісквітны шакаладны торт, ён выглядаў свежым і цудоўным, наверсе ляжалі кавалачкі тонкага шакаладу і маленькія квадрацікі карычневага бісквіту.
– Запакуйце мне, калі ласка, вось гэты шакаладны торт…! – сказала Каця, паказаўшы на канкрэтны торт.
– Добра. – сказаў і выйшаў з-за прылаўка прадавец, адкрыў халадзільнік і няўзнак вымавіў. – Апошні…
– Што вы казалі? Гэты торт апошні, такога ў Вас больш няма? – перапытаў, з цёмна-русымі валасамі, хлопец Толя.
– Так! Але як бачыце, у нас шмат іншых смачных тартоў.
– Бачу…але я прыйшоў менавіта за гэтым … – трохі засмучана вымавіў Толя.
Ён пачаў абдумваць, які ж іншы торт можа замяніць жаданы. Толя спешна праводзіў вачыма, перамяшчаючыся па ўсёй прадукцыі.
Прадавец паднёс торт да касы, дастаў пражу і пачаў завязваць ёй торт для зручнага пераносу.
Каця адчула няёмкасць, за яе спіной стаяў Толя. Чалавек з прыгожымі рысамі твару, даўгаваты нос, шэрыя выразныя вочы. Ён быў высокага росту і не быў хударлявым. Яна павярнулася да яго.
– Прабачце! Вы можаце купіць яго. – сказала Каця, паказаўшы рукой у бок торту, саступаючы яго Толю. – Я выбяру іншы.
Каця разумела, што гэты малады чалавек мог зайсці першым у кандытарскую і купіць гэты торт, калі б не адчыніў дзверы, не прапусціў яе наперад.
Толя ўважліва слухаў, што казала Каця, ён глядзеў на прыгожую дзяўчынку, на яе чароўныя вочы. Яго цікавасць да торту паступова знікала. Толя застыў на імгненне.
– Вы мяне чуеце? – з усмешкай спытала Каця.
– Не, што вы…гэта значыць, так, чую! Гэта ваш торт, а я ўжо абраў сабе іншы – раптоўна адказаў Толя.
Ён нявольна паказаў на першы трапляючыйся торт, пасля хутка павярнуў галаву назад да Каці і зноў стаў глядзець ёй у вочы. Каця ўсміхнулася і адвярнулася да касы, каб аплаціць куплю.
Толя не хацеў адпускаць з-пад увагі выдатную Кацю, ён паспяшаўся сам дастаць торт з халадзільніка і паставіць яго на вагі. Дастаў грошы.
– Я бяру гэты! Дзякуй. Бяз рэшты! – сказаў Толя прадаўцу.
За яго спіною, Каця ўжо павольна адкрывала левай рукой дзверы ўстановы, а ў правай руцэ яна трымала торт. У адчыненыя дзверы заляталі свежыя пары паветра і шум недалёкіх праязджаючых машын. Толя хутка ўзяў свой торт, стаў трымаць яго перад сабой і выйшаў услед за Кацяй на вуліцу.
Надвор'е было па-сапраўднаму вясновае, прыемнае. Сонца мякка грэла зямлю. Ляніва дзьмуў вецер. Удалечыні праглядаліся цёмна-сінія хмары. На вуліцах стала больш зялёнага колеру.
– Пачакай! – сказаў Толя і тут жа ўстаў перад Кацяй, перагарадзіўшы ёй шлях.
Яны спыніліся каля тратуара.
– Можа пазнаёмімся? Мяне клічуць Толя! – прадставіўся ён.
– Мяне Каця. – сарамліва вымавіла, з усмешкай, яна.
Каця валодала прывабнай знешнасцю. У яе маленькія і тонкія вусны, вялікія зялёныя вочы, прыгожа абмаляваны нос. У яе добрае сэрца. З ёй заўсёды лёгка. Яна не ўпершыню была агорнутая ўвагай, але гэта было нешта іншае, перад Толяй яна станавілася нясмелай і старалася не падаваць гэтага выгляду.
– Я хачу цябе праводзіць! – сказаў Толя.
– Я не супраць! – адказала яму Каця.
Яна была агаломшаная тым, як хутка яна адказала яму. Каця заўсёды асцярожнічала з хлопцамі. Але з ім, яна паводзіла сябе па-новаму, ва няўласцівай сабе манеры.
Яны ішлі па шэрым тратуары, часам не думалі аб чым гавораць, нібы знаходзіліся ў адключцы. Размовы ўсё больш ішлі ад Толі, Каця саромелася казаць першай, але адважна падтрымлівала яго ў адказ словамі. Перад тым як развітацца, Толя прапанаваў ёй заўтра сустрэцца, больш даведацца адзін пра аднаго. Каця была не супраць яго прапановы і бяз роздумаў пагадзілася.
