soort van zelfmedicatie wanneer haar leven uit de hand liep. Dat kon je toch geen verslaving noemen, of wel soms? Tot voor kort was ze, dankzij haar vader, echt verslaafd geweest, en dat aan veel zwaardere drugs.
Tijdens de laatste jaren van zijn leven was hij, als hij dronken en met haar alleen was, geneigd zijn ziel bloot te leggen. De meeste van die dagen had hij het over de beledigingen die hij van zijn baas en collega's te verduren had gekregen, of over de laatste scheldpartijen van haar moeder. Eén bekentenis echter was in haar hoofd blijven hangen: “Je bent mijn dochter. Ik hou meer van je dan van wat dan ook in de hele wereld, maar soms wou ik dat je nooit geboren was.”
Na diep geïnhaleerd te hebben, liet ze zich achterover op de bank zakken met die hulpkreet van hem nog malend in haar hoofd. Hoe anders zou hun leven zijn geweest als ze zijn pijn had begrepen zoals ze nu deed? Ze richtte haar aandacht op de twee joints die ze voor Brayden had bewaard. Met een beetje geluk deelde hij de behoefte van haar vader om onder invloed bekentenissen af te leggen.
Als hij bereid was om Javiers verblijfplaats vrijwillig te vertellen, zou hij dat inmiddels al lang hebben gedaan. Zijn favoriete medicijn moest zijn tong een beetje losser maken. Het was niet de eerste keer dat ze info uit iemand probeerde te melken die wasted was. De truc was om de juiste snaar te raken in plaats van te verhoren. Hem een excuus geven om schoon schip te maken. Ze sloot haar ogen.
“Ik moet je iets vertellen.”
Alanna draaide haar hoofd met een ruk om naar de stem voor de bank. Brayden stond half over haar heen, met een vaal rood shirt en kaki short aan. Ze beantwoorde de diepe frons op zijn gezicht met een glimlach, en knikte vervolgens met haar hoofd in de richting van de middelste tafel ten teken van selfservice. “Ga eerst eens zitten en chill een beetje.”
Hij schudde zijn hoofd voordat hij zich aan de andere kant op de bank liet vallen. Nadat hij een van de joints oppakte, wees hij er met zijn vrije hand naar. Alanna haalde een aansteker uit haar zak en gooide die naar hem toe. Na het aansteken van de joint en het nemen van een trekje, bekeek hij het gladde rechthoekige stuk zilver. “Cool.”
“Vind je hem mooi?”
Hij knikte voordat hij de aansteker naar haar teruggooide. “Het is volgens mij het enige mooie voorwerp dat ik ooit bij je heb gezien.”
Ze hield hem tegen het licht voordat ze hem in haar zak stopte. “De rest van mijn blingbling ben ik of kwijt, of ik heb het verpand.”
“Familie-erfstuk?”
“Nah. Heb ik gejat.”
Hij blies een rookwolk uit. “Waarom verbaast dat me niet? Maar goed, ik heb een bericht van AntiAmerica.”
“AntiAmerica?”
“Ze willen weten waarom je in Javiers appartement hebt ingebroken.”
Alanna ging verbaasd rechtop in haar stoel zitten. “Waar hebben ze dat gehoord?”
“Daarom sloeg de FBI je gisteren in de boeien, nietwaar?”
“Maar ik heb het tegen niemand verteld.”
“Ze willen ook weten wat je de FBI hebt verteld.”
“Wacht eens even. Hoe praat jij met AntiAmerica?”
Hij liet zijn schouders hangen. “Ze stuurden me een bericht via Javier.”
Eindelijk, de waarheid. “Dus je hebt met hem gesproken.”
“Ik wilde het je vertellen, ik zweer het. Maar hij liet me beloven tegen niemand iets te zeggen.”
Onder andere omstandigheden zou ze hem de huid vol gescholden hebben. Wekenlang had hij geluisterd naar haar verhalen over hun breuk. Als hij de waarheid eerder had verteld, had ze niet in Javiers appartement ingebroken en was ze niet door de FCCU gearresteerd. Maar als ze nu tegen hem tekeer ging omdat hij de waarheid niet had verteld, zou dat gezien de situatie wel heel hypocriet zijn.
“Heeft hij je verteld wat er gebeurd is?”
Hij keek naar de gordijnen die boven zijn hoofd hingen. “Hij wilde het niet zeggen. Alles wat ik weet, is dat hij zich een tijdje gedeisd moet houden.”
“Vertel me waar hij is.”
“Ik weet het niet. AntiAmerica bood hem een plek aan om zich te verbergen, na hem te hebben gewaarschuwd dat de mensen in zijn buurt in gevaar waren.”
“Waarom helpen ze hem?”
Hij ademde een rookwolk uit en haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ik ben degene die het de hele tijd over hen heeft, maar dat hij wat met ze te maken heeft, weet ik pas sinds kort.”
“De mensen van de FCCU denken dat hij betrokken is bij AntiAmerica.”
Zijn stem vervormde tot een piepje. “Je hebt met de FCCU gepraat?”
“Ze dachten dat ik ook connecties had met AntiAmerica.”
Hij kakelde met een hand voor zijn mond. “Haha! Jij en AntiAmerica? Heb je ze verteld dat ze verdomme hartstikke gek zijn?”
“AntiAmerica is de reden dat ze Javiers appartement in de gaten hielden. De FBI vroeg naar hen en Javier.”
Hij keek naar de joint tussen zijn vingertoppen. “Hebben ze jou gevraagd om hen te helpen hem te vinden?”
“Vraag je me of ik een snitch ben?”
“AntiAmerica beweert dat je dat bent.”
“En jij gelooft ze.”
Hij stak zijn knokige armen in de lucht. “Nou, je werd betrapt bij het inbreken in Javiers huis, en nu loop je als vrije vrouw rond en stelt me vragen over hem.”
“Ik verlink niemand voor hen. Ik heb je hier naartoe gehaald, omdat ik iets achter hun rug om gepland heb.”
Braydens benen gingen heen en weer terwijl hij haar woorden woog.
Ze had hem nog niet voor zich gewonnen. “Ik wil met Javier praten. De jongens bij de FCCU geloven dat hij en Paul deel uitmaken van AntiAmerica.”
“Waarom denken ze dat?”
“AntiAmerica gebruikte een exploit waar ze allebei aan werkten. Toen de FCCU naar Pauls appartement ging, vonden ze Terry, hij was vermoord.”
Hij sperde zijn ogen wagenwijd open. “Oh mijn God. Meen je dat?”
“Paul is een verdachte. Je kent alle kromme onzin waar hij mee bezig is. Het feit dat hij en Javier vermist zijn, laat het lijken alsof ze samenwerken.”
Hij gromde, “Misschien is het maar goed dat Javier wegliep.”
“Hij kan zich niet verbergen voor de FBI. Je weet hoe goed van vertrouwen hij is. Paul zou misbruik van hem kunnen maken. Heb je met Paul gesproken?”
Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Jij wel?”
“Paul beantwoordt mijn telefoontjes
