haar humeur piekte. Ze wist wat demonen waren. Ze had ze haar hele leven bestudeerd en als haar familie gelijk had, had ze er zelfs een paar ontmoet ... maar ze kon het zich niet herinneren. Toch hield ze niet van Toya's hoge en machtige houding, dus trok ze een wenkbrauw op alsof ze hem stilletjes vroeg of hij daarop wilde wedden.
Suki leek Kyoko te willen verdedigen: “Toya, kun je geen verdomde minuut beleefd zijn? Ze is hier nog maar een paar uur, en voordat je haar wegjaagt, wil ik haar overtuigen om te blijven.” Ze keek bijna bedroefd bij de gedachte Kyoko zo snel te verliezen.
Toya trok een geïrriteerde wenkbrauw op en wierp een blik op Suki. “Nou, ze heeft mijn vraag niet eens beantwoord. Denk je dat ze het aankan?” hij wendde de blik weer naar Kyoko.
“Ik kan alles aan wat je maar kunt bedenken om naar me te gooien, klootzak,” informeerde Kyoko hem, haar woorden begonnen te ijskoud worden.
Suki en Shinbe keken elkaar aan. Ze hadden nog nooit iemand anders dan zijzelf en de eigenaar van de universiteit zo tegen Toya horen uitvallen, behalve misschien Kotaro. Toen grijnsden ze allebei, wetende dat ze dit meisje genaamd Kyoko zeker leuk zouden vinden.
Een ober kwam aan tafel met een dienblad met eten, en Kyoko richtte haar aandacht van Toya op hem. De man staarde Kyoko een beetje te lang aan, en haar zintuigen begonnen te tintelen en vertelde haar dat er iets aan de hand was. Ze keek op in donkere ogen die niet leken te passen bij het jongensachtige gezicht van de jongeman.
Iets aan hem trok Kyoko aan ... hoewel ze niet wist of ze het gevoel echt leuk vond. Natuurlijk was hij schattig om naar te kijken, maar iets aan hem maakte haar een beetje ongemakkelijk. Ze knipperde met haar ogen en probeerde zich te ontdoen van de betovering die de jongeman leek uit te stralen zonder zelfs maar te proberen. De stemming was uiteindelijk verbroken toen ze een zacht gegrom naast haar hoorde.
Toya voelde kou over zijn huid kruipen en gromde naar de man, die hem uit zijn verdoving leek te schudden. Toen de ogen van de jongen weer op die van Toya gericht waren, leken ze van gitzwart naar zilverblauw te glanzen toen hij zich omdraaide en bij de tafel wegvluchtte.
Kyoko wierp Suki een verwarde blik toe, maar Suki schudde het van zich af en nam een hap van haar eigen eten. Naast haar hoestte Shinbe in zijn hand terwijl hij probeerde zijn rare gevoel voor humor te verbergen terwijl hij de man door de kamer zag rennen. Kyoko kreeg een paar rare vibes van deze kerel ‘Toya’ en ging niet rusten totdat ze erachter kwam wat zijn probleem was. Ze leunde achterover in haar stoel en bekeek hem even.
Zijn lange haar had de vreemdste kleur van middernacht met dikke zilveren highlights die er wild doorheen liepen, en zijn ogen waren prachtig ... HIJ was mooi. 'Mentale noot voor jezelf, geef jezelf later een klap omdat je dat denkt.' Zijn ogen waren vlammend goudstof, daar bestaat geen twijfel over. Hij zou schattig zijn geweest als hij haar nu niet had aangekeken.
Suki zuchtte. Ze moest met Kyoko praten over het te gek maken van Toya. Hij had zijn grens en het was niet goed om die over te steken. En het was niet eerlijk dat Kyoko geen idee had dat ze een bewaker kwaad maakte.
“Ik heb gemerkt dat als je met vuur speelt ... je vaak brandwonden oploopt,” informeerde Shinbe de stilte aan tafel en werd beloond met een verhitte blik van iedereen voordat ze allemaal besloten hem te negeren.
Toya wierp nog een blik op Kyoko. Dus dit is naar wie hij moest kijken? Je maakte een grapje. Kyou had hem net verteld over haar komst vanmorgen, met een duidelijke waarschuwing dat hij op haar moest passen en ervoor moest zorgen dat ze te allen tijde veilig was.
Hij kneep zijn ogen samen en vroeg zich af wat de jongen was die zojuist bij hun tafel had gestaan. De manier waarop hij naar Kyoko had gestaard, had hem boos gemaakt. Was de priesteres echt in gevaar? Waarom zou hij zo geïnteresseerd zijn in het veilig houden van een mens? Hij had nooit iemand met respect behandeld, dus wat maakte dit dwaze meisje anders?
Soms haatte Toya het feit dat Kyou zijn aangewezen bewaker was, maar hij moest wel toegeven dat hij hem veel verschuldigd was omdat hij hem in huis had genomen. Hij wist ook dat er altijd een goede reden voor was wanneer Kyou iets deed en dat alleen al deed hem afvragen over dit meisje genaamd Kyoko.
Shinbe, die merkte dat de spanning aan de tafel met een mes kon worden doorgesneden, wierp een blik op Suki met de grootste puppyhondenogen. Wetend dat hij Kyoko weer kon laten glimlachen met zijn capriolen, begon hij het op dik te leggen.
“Dus Suki, ga je vanavond nog steeds met mij naar de club? Het is zaterdagavond en ik zou het vreselijk vinden om niet met jou te dansen maar met een dozijn volslagen vreemden te dansen.” Shinbe keek versuft alsof hij ervan droomde met een menigte andere vrouwen te dansen, alleen maar om zijn punt te bewijzen.
Suki keek hem vlak aan en vroeg zich af of ze die stomme blik van zijn gezicht moest slaan, en wendde zich toen tot Kyoko. “Kyoko, ik heb een begeleider nodig,” grijnsde ze. “Jij gaat toch met mij mee? Het is te gevaarlijk om alleen te gaan met alleen ... hem,” keek ze Kyoko smekend aan.
De hoeken van Kyoko's lippen trilden toen ze Shinbe uit de verdwaasde blik zagen komen en weer naar haar knipogen. “Suki, ik zou heel graag met jullie meegaan. Op die manier kunnen we team Shinbe taggen als hij uit de hand loopt.”
Ze keken Shinbe allebei spits aan en Shinbe kreunde. Kyoko kon het niet helpen toen ze weer in lachen uitbarstte. Ze hield echt van deze twee.
Toya keek vanuit zijn ooghoeken naar Kyoko. Verdomme, ze was knap als ze zo lachte. Hij kreunde innerlijk. Waar kwam dat vandaan? Hij zakte in zijn stoel neer, geïrriteerd door zijn gedachtegang. 'Verdorie!' Nu zou hij vanavond naar de club moeten gaan om op haar te passen. Ze glimlachte nog steeds naar Shinbe en Suki toen ze zich omdraaide.
Terwijl ze naar hem keek, sloeg zijn hartslag een slag over en ging de temperatuur in zijn bloed een paar graden omhoog. Toya besefte dat ze meer kracht van haar had gekregen nu ze gelukkig was dan zojuist, toen hij haar kwaad had gemaakt. Voor het eerst sinds lange tijd voelde hij zich ongemakkelijk.
Toen Kyoko's gelach bedaard was, wendde ze zich tot Suki: “Hé, ik weet niet eens welke lessen ik op maandag zal volgen of waar ik heen moet. Weet je waar ik het kan vinden?”
Voordat Suki antwoord kon geven, beantwoordde Toya de vraag en keek haar aandachtig aan. “Alle beursstudenten krijgen hetzelfde onderwijs. Dus jij, Suki en Shinbe, samen met de anderen, zitten in dezelfde klassen. De enige aparte klas is wanneer je bij de eigenaar bent.” Zijn stem klonk lui terwijl hij achteroverleunde in zijn stoel.
Kyoko fronste. “Welke klas geeft de eigenaar les?”
Shinbe gaf dit keer het antwoord, zijn amethistogen lichtten op van intriges: “Voor ons allemaal is het anders. Daarom geeft hij ons apart les. Hij helpt ons met onze speciale vaardigheden.” Hij leunde bedachtzaam achterover en voegde er met een grijns aan toe: “Ik denk dat jij je priesteressen zou versterken.”
Kyoko's woede nam weer toe en vroeg zich af hoe de eigenaar in godsnaam had geweten dat ze een priesteres was. De beurs had er niets over gezegd. Ze had de afgelopen jaren geprobeerd dezelfde krachten te begraven waarvoor de eigenaar haar een studiebeurs had gegeven. Ze wilde dit zo snel mogelijk uitzoeken.
Terwijl ze naar haar bord keek, zei Kyoko met gespannen stem: “Misschien is dit een vergissing. Kan ik nu op één of andere manier met de eigenaar van de academie praten?”
Toya kneep zijn ogen tot spleetjes. Kyou had hem verteld dat ze hem misschien mocht vragen, en hoewel Kyou buiten de klas nooit iemand wilde zien, had hij tegen Toya gezegd dat ze haar rechtstreeks naar hem toe moest brengen als ze vragen had.
“Wat
