style="font-size:15px;"> Rachel przytaknęła. Celem orbitalnego polarnego skanera gęstości była ocena skutków globalnego ocieplenia.
– Jak rozumiem, PODS mierzy grubość i twardość polarnej pokrywy lodowej?
– W istocie. Korzystając z techniki spektrograficznej, wykonuje kompozytowe skany gęstości dużych obszarów i znajduje „miękkie” anomalie, takie jak wewnętrzne topnienie i wielkie szczeliny, będące wskaźnikami globalnego ocieplenia.
Rachel wiedziała, na czym polega kompozytowe skanowanie gęstości. Przypomina badanie gruntu za pomocą ultradźwięków. Satelity NRO stosowały podobną technikę do wyszukiwania podpowierzchniowych różnic gęstości w Europie Wschodniej i lokalizowania masowych grobów, które potwierdzały informacje o przeprowadzaniu czystek etnicznych.
– Dwa tygodnie temu – ciągnął Ekstrom – PODS przelatywał nad tym lodowcem i wykrył anomalię gęstości, która nie przypominała niczego, co spodziewaliśmy się zobaczyć. Na głębokości sześćdziesięciu metrów dostrzegł w lodzie coś, co wyglądało jak amorficzna kula o średnicy około trzech metrów.
– Kieszeń wodna?
– Nie. Nic płynnego. Co dziwne, anomalia była twardsza od otaczającego ją lodu.
Rachel zatrzymała się.
– A zatem… głaz?
Ekstrom pokiwał głową.
– Zasadniczo tak.
Czekała na ciąg dalszy. Nie nastąpił. Jestem tutaj, bo NASA znalazła w lodzie wielki kamień?
– Dopiero kiedy PODS obliczył gęstość tej skały, wpadliśmy w podniecenie. Natychmiast przylecieliśmy, żeby ją zbadać. Okazało się, że znalezisko ma gęstość znacznie większą niż skały występujące na Wyspie Ellesmere’a. Prawdę mówiąc, większą niż jakiekolwiek skały w promieniu sześciu tysięcy kilometrów.
Rachel popatrzyła na lód pod nogami, wyobrażając sobie tkwiący gdzieś tam w dole wielki głaz.
– Mówi pan, że coś go tutaj przyniosło?
Ekstrom miał lekko rozbawioną minę.
– Ten kamień waży ponad osiem ton. Tkwi na głębokości sześćdziesięciu metrów w solidnym lodzie, co znaczy, że spoczywa tutaj nietknięty od ponad trzystu lat.
Rachel poczuła się zmęczona, gdy tak szła długim, wąskim korytarzem, w którym stało dwóch uzbrojonych pracowników NASA. Zerknęła na administratora.
– Zakładam, że istnieje logiczne wyjaśnienie obecności kamienia… i całej tej tajemnicy?
– Z pewnością – odparł Ekstrom z kamienną twarzą. – Skała znaleziona przez PODS jest meteorytem.
Rachel stanęła jak wryta i popatrzyła na niego.
– Meteorytem? – Poczuła się rozczarowana. Po takich przygotowaniach meteoryt nie wydawał się niczym nadzwyczajnym. To odkrycie ma usprawiedliwić wszystkie dotychczasowe wydatki i błędy NASA? Co ten Herney sobie myśli? Wprawdzie meteoryty zaliczają się do najrzadszych skał na Ziemi, ale NASA znajduje je przez cały czas.
– Ten meteoryt jest jednym z największych, jakie kiedykolwiek znaleziono – wyjaśnił Ekstrom, stając przed nią. – Jesteśmy przekonani, że stanowi fragment większego, który w siedemnastym wieku wpadł do Oceanu Arktycznego. Najprawdopodobniej ta skała została odszczepiona w momencie zderzenia z oceanem, wylądowała na Lodowcu Milne’a i została pogrzebana przez śnieg.
Rachel ściągnęła brwi. To odkrycie niczego nie zmieniało. Narastało w niej podejrzenie, że jest świadkiem karkołomnego chwytu reklamowego wymyślonego przez zdesperowaną NASA i Biały Dom – dwie walczące o uznanie instytucje, próbujące wynieść przeciętne znalezisko do rangi epokowego zwycięstwa NASA.
– Nie zrobiło to na pani większego wrażenia – zauważył Ekstrom.
– Chyba spodziewałam się czegoś… innego.
Ekstrom zmrużył oczy.
– Meteoryt tej wielkości jest rzadkością, pani Sexton. Na świecie jest tylko kilka większych.
– Zdaję sobie sprawę…
– Ale nie wielkość meteorytu zaintrygowała nas najbardziej.
Rachel podniosła głowę.
– Jeśli pozwoli mi pani dokończyć, dowie się pani, że ten meteoryt ma zdumiewające cechy, niespotykane w żadnym innym meteorycie. Wielkim czy małym. – Wskazał w głąb korytarza. – Jeśli pójdzie pani ze mną, przedstawię pani kogoś, kto ma lepsze kwalifikacje, żeby dyskutować o tym znalezisku.
Rachel była zbita z tropu.
– Lepsze kwalifikacje niż administrator NASA?
Ekstrom skierował na nią swoje nordyckie oczy.
– Lepsze kwalifikacje o tyle, że jest cywilem. Ponieważ profesjonalnie zajmuje się pani analizowaniem danych, założyłem, że woli pani otrzymać informacje z bezstronnego źródła.
No właśnie. Rachel dała za wygraną.
Poszła za administratorem wąskim korytarzem kończącym się ciężką, czarną zasłoną, zza której dobiegał wibrujący pomruk licznych głosów, brzmiących tak, jakby dochodziły z otwartej przestrzeni.
Administrator bez słowa wyciągnął rękę i odsunął zasłonę. Rachel zamrugała, oślepiona jaskrawym światłem. Z wahaniem zrobiła krok do przodu, mrużąc oczy. Po chwili zobaczyła wielkie pomieszczenie i westchnęła z podziwu.
– Mój Boże – szepnęła. Co to za miejsce?
Rozdział 20
Studio CNN pod Waszyngtonem jest jednym z dwustu dwunastu rozsianych po całym świecie, łączącym się za pośrednictwem satelity z centralą Turner Broadcasting System w Atlancie.
Była za kwadrans druga, gdy limuzyna senatora Sedgewicka Sextona wjechała na parking. Sexton był zadowolony z siebie, idąc z Gabrielle w kierunku wejścia. Przywitał ich brzuchaty realizator CNN.
– Senatorze Sexton, witamy – powiedział z przesadnie szerokim uśmiechem. – Mam wspaniałe wieści. Właśnie dowiedzieliśmy się, kto będzie pańskim sparingpartnerem. – Jego uśmiech nie wróżył niczego dobrego. – Mam nadzieję, że jest pan gotów do ostrej gry. – Wskazał studio za szybą.
Sexton spojrzał i z trudem zachował spokój. Przez mgiełkę dymu papierosowego patrzyła na niego najbrzydsza osoba w świecie polityki.
– Marjorie Tench?! –wykrzyknęła Gabrielle. –Do licha, co ona tutaj robi?
Sexton nie miał pojęcia, ale niezależnie
