Буюк ШОШ ёҳуд кўҳна Тошканд девори. Абдужаббор Обидов

Тошкент ўзининг кўҳна ўтмиши ва бугунги кундаги нуфузи билан нафақат Ўзбекистон халқи, балки хорижий мамлакатлардан ташриф буюрадиган меҳмонларнинг диққат эътиборида.Ёзувчи Абдужаббор Обидовнинг «Кўҳна Тошканд девори» романи бу борада жуда аҳамиятли. Жонажон пойтахтимиз тарихи, XVIII асрдаги одамлар ҳаёти, меҳнату-машаққатлари, қувончу-шодликлари, ҳокимлари Юнусхужа бошчилигида худуд деворини қайта қуриш, таъмирлаш ва ўн икки дарвозаси билан боғлиқ бунёдкорлик ишлари хусусида.Романда келтирилган образлар давр хусусиятларини ҳаётий мисоллар орқали тушуниб, моҳиятини талқин қилишда ёрдам беради. Ҳоким Юнусхўжанинг узоқни кўрабиладиган ноёб бошқарувчилик жиҳатлари, бош меъмор Қутбиддиннинг истеъдоди, ишбилармонлиги ва интизомлилиги, Мирғиёс камончининг моҳирлиги ва вазминлиги, унинг қизи Хадичанинг латофати ва жасурлиги, қулликда умри ўтган Марямнинг сабрлилиги ва оналик меҳри, Холиқулнинг эса, аксинча, уни асраб олган инсонга ҳиёнати, Қутбиддин ва Хадичанинг бир-бирига бўлган садоқати ҳамда гўзал муҳаббати, яна бошқа қаҳрамонларнинг шахсий фазилатлари, улардан тақсинга сазовор бўлганларидан бири, бу сабр-бардошлилиги ҳамда мағрурлиги, меҳнаткашлиги ва шарқона одоби ёзувчи томонидан ишончли, равон, тушунарли услубларда ўқувчига етказиб берилган.