Мен - кўринмас одам. Анвар Намозов

Кўринмас одамга айланиш — кўпчиликнинг орзуси. Бундай одамни кўриш эса ундан ҳам кўпроқ одамнинг орзуси. Айримлар — худди «Мен — кўринмас одам» қиссасидаги Йўлдош каби — уни кўнгил кўзи билан кўради.Истеъдодли адиб эса сўз сеҳри ила кўринмас одамни бор бўй-басти ила қаршингизда намоён эта олади. Ўз армонига, изтиробига, қувонч ва қайғусига, фожиасига, йўқотишларига, муҳаббатига эга кўринмас одам. Ўқувчи уни яхши кўриб қолади, унга ачинади, унинг келгуси тақдирини ўйлаб қийналади."Мен — кўринмас одам" ана шундай асар.Албатта, ўқувчилар эътиборига ҳавола этилган ушбу саргузашт-қисса таассуротларини узоқ баён этишим мумкин. Аммо, муаллифдан ибрат олган ҳолда, ҳукм чиқаришни китобхонларнинг ўзларига қолдириш мақсадга мувофиқдек туйилди.