poste li jam estis ĉe la stacidomo kaj, rimarkinte Fomich, Valera kaj Parenco, salutis:
– He!
– He!
– Ĉu vi prenis ĉion?
– Jes.
– Mi iros aĉeti cigaredojn.
Revenanta Valjok rimarkis strangan tipon kaŭrantan apud starantaj amikoj. La stranga tipo estis tute inteligenta ulo ĉirkaŭ tridekjara, sed aŭ estis io abomeninda en la ulo, aŭ Valek ĝenis ion:
– Kio Fomich, ĉu la bluaj denove gluiĝas?
Tip staris ĝis sia plena alteco kaj Valjok iom hezitis. Ne estis batalo. Nerimarkeble dum la konversacio, elektra trajno alproksimiĝis. Preninte sakojn kaj dorsosakojn, ĉiuj rapidis al la aŭtoj, kaj la inteligenta tipo ne postrestis:
– Ĉu kunpreni min?
– Ne.
– Domaĝe!
– Selyavi!
Duonhoron poste, malŝarĝante de la aŭto, ĉiuj ekiris sian vojon. La plej malmola el la valizo estis la butona akordiono, kiu estis trenata laŭvice.
Alveninte al la loko, demetante siajn dorsosakojn kaj ripozante, ili ne rimarkis kiel alproksimiĝis la vespero.
– Nu, fiŝkaptante?
– Ĉu vi havas fiŝkaptajn kanojn?
Parenco donis al ĉiu fiŝkaptan bastonon, kaj elfosinte vermojn kaj vagante serĉante lageton dum kelka tempo, ili ĉiuj sidiĝis sur la marbordo. Neniu fiŝo estis kaptita. Grandega flava luno aperis sur la ĉielo. En tia nokto mankis nur lupoj kaj homlupoj.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
