style="font-size:15px;"> – Hallo! U is egter ’n bietjie vroeg.
– Ons is mal oor hierdie weer. Jy is ook vroeg.
– Ek het net rondgeloop.
By die geluide van elektro-jazz gaan ons na ’n restaurant waar ek dertig jaar lank nie was nie. Toe was dit net ’n kafee wat jongmense lok met ’n demonstrasie van Japannese tekenprente op die nuut verskynde videospelers.
– Wat sal u bestel?
– Ek is vegan.
– Om watter redes?
– Eties.
Die Amerikaners bestel ook sonder ’n teken vegetariër: borsjt, gebakte aartappels, slaai en water.
– U lei ’n gesonde leefstyl. Wil jy nie ophou rook nie?
– Ek wil nie hê.
– Is u tevrede met alles?
– Ja.
– Het jy al ooit liefgehad?
– Twee keer. Die eerste trou met die ander. Alle kontakte van die tweede verlore.
– Wel. Jy sal beter moet lyk!
Nog ’n halfuur van ’n rustige gesprek en selfs die naburige tafels sal leer oor my jeugdige droom – om jazz in New York te speel, die gebrek aan destydse Russies -handleidings en my belangstelling in Engels. My onbaatsugtige verhaal in vlot Engels word onderbreek deur ’n onverwagte opmerking van een van die Amerikaners:
– Goeienaand!
Na die blik van die buitelander draai ek om. Ek sien die brandende oë van ’n twintigjarige kelnerin wat ongemerk agter my rug staan, sulke oë is in die gehoor wanneer u virtuose gedeeltes tydens improvisasie uitvoer.
– Goeienaand! – die kelnerin, ietwat verleë en met ’n effense glimlag op haar gesig, kyk hoe ek, met my mond oop, weer my blik na die Amerikaners draai.
– Jy moet beter lyk! Hulle knik.
Nag. Ondergedompel in moeilike gedagtes loop ek langs die snelweg. Hierdie betonmonster is spesiaal gebou deur die laaste vryer van die prinses vir vinnige rit en gereelde afsprake met haar. Maar volgens plaaslike inwoners is die kortste pad na die Prinsdom die yster. En baie, soos ek, het hierdie pad gekies.
– Haai! Dit is my doek, – ’n lang, maer meisie in ’n leerbaadjie het my pad versper.
– Daar is ’n vurk verder. Miskien versprei ons.
– Daar is slegs twee relings.
– Maar daar is baie slapers!
– As na ’n Litaus nyasuprantu2.
– En ek verstaan haar baie goed.
6. DIE HOND IN DIE SEE
Toe ek die vurk bereik, wou ek glad nie ’n rotonde ry nie, en ek stel voor.
– Dit is koud. Kan ons saam slaap?
– Op die kaal verbrande gras? Ons het nie eens ’n kombers nie.
– Sal die hooiberg jou pas? Daar is een op die heuwel.
– Goed, maar net een aand. Daar is ’n grens iewers naby. Op die heuwel geklim, het ons in ’n hooiberg gaan lê. Ek wou nie slaap nie en ek het nader aan die meisie gekom. Amper naby.
– Dit is te vroeg. Ek is nog nie koud nie, «stoot sy my eenkant met haar hand.
– Wat is jou gunsteling band?
– «Acey.»
– Wat is jy? Myne ook! – die frase is uitgespreek in die taal van die prinsdom en die meisie het verbaas gevra.
– Ken jy hierdie taal?
– Ek verstaan iets.
– Dan sal dit vir ons makliker wees.
– VSA? U het net een keer gesê.
– Ek is nie koud met jou nie.
– Goed. Ek gaan nou slaap.
Ek het ’n nagmerrie in my droom gehad. Ek het met ’n groot ou baklei, maar hy was ’n swakkeling en het vinnig opgegee. Toe, na ’n kort pouse, kondig die ringregter, wat sy woorde onnatuurlik uitdruk, aan:
– Dames en here. En nou is dit ’n ongewone pasmaat. In die ring is daar ’n onvergelykbare Violet! – die kommentator het die skare warm gemaak met lang pouses, – En sjarmante kamille! Skema A. A. B. A. Wenner vat alles!
Twee pragtige skoonhede het die verhoog ingeneem. Hulle glimlag. Hulle gooi die onderkant af en begin my stamp. Hulle het ’n uitgewerkte plan gehad – kamille, wat van agter gryp, probeer met my tande na my oor kom, en Violet, wat voor staan, hou aan om haar bril aan te pas en uiteindelik, nadat sy die baan bereken het, het sy op haar knieë geslaan en my gebyt pynlik. Na die tweede ronde val ek op ’n stoel neer, uitgeput en amper verdoof van verbasing – my liewe ma met ’n mop spring in die ring en begin my snikkend verkleineer:
– Seun, ek het vergeet wat die aaba -skema is. Vergewe God!
– In dele A word die gevestigde skemas toegepas. Deel B bestaan uit ’n paar imrovisasies.
Die gong klink. «Girls from real jazz» het my met hul kop in die maag geslaan, my aan die hare gesleep en uiteindelik ’n viooltjie-kamille-mengsel van Chanel op die baard begin gooi en verslaan.
– Ma, skat, – skree ek – laat hulle die wit handdoek gooi!
«Hulle kan nie,» antwoord mamma, ’hulle het vergeet om dit te was.
– Wel, ten minste het jy die stof afgevee? – al in delirium het ek gevra.
– Hier is geen stof nie. Daar is hooi, – antwoord die kalm stem van ’n meisie in ’n leerbaadjie.
– Hooi. Strooi. Hooi. Strooi, – ek jaag na links, dan na regs, wat die denkbeeldige houe van my teenstanders weerspieël.
«Knuffel vir my,» fluister die meisie, ’en luister.
