на самоуправување».
Во услови на новиот систем, продолжи политиката на социјалистичка индустријализација, процесот на елиминирање на економската назадност на неразвиените републики – Босна и Херцеговина, Македонија, Црна Гора. Масовната соработка на селото се покажа недоволно подготвена, во многу случаи беше прекршен принципот на доброволно влегување на селаните во задругите. Ова довело до реорганизација на задругите: некои од нив се претвориле во задруги од општ тип (задруги), кои биле од снабдувачка и маркетинг природа, а некои престанале да постојат. Со цел да се спречи растот на капиталистичките елементи во селата, максимумот на приватна сопственост обработливо земјиште беше ограничен на 10 хектари.
Системот на самоуправување кој се развил во 50-тите години, заедно со позитивните резултати, донел негативни: улогата на партијата во јавниот живот била ослабена, во многу претпријатија, при распределбата на доходот од страна на самоуправните тела, предност била дадена на фондот за потрошувачка во однос на фондот за акумулација, растот на личниот доход ја надминал растот на продуктивноста на трудот. Сето ова го отежнува развојот на МАКЕДОНСКАТА економија.
Во Југославија, до почетокот на 60-тите, системот на работничка самоуправа воведен во 50-тите продолжи да функционира. Овој систем бил консолидиран и понатаму развиен со уставот усвоен во април 1963 година, според кој земјата станала позната како Социјалистичка Федеративна Република Југославија (СФРЈ). Уставот ја прогласува јавната сопственост на средствата за производство и самоуправувањето на работниците како основа на општествениот и Државниот систем, а ја нагласува еднаквоста на сите народи на Југославија.
Системот на управување со националната економија, развиен во СФРЈ, придонесе за развој на нови индустрии – автомобилска индустрија, електрична енергија, итн. Во исто време, се забележува застој во капиталноинтензивните индустрии – металургијата, електроенергетската индустрија. Во принцип, до средината на 60-тите, обемот на индустриското производство беше речиси 7,5 пати поголем од нивото пред војната. Индустријата обезбедила околу половина од вкупниот национален доход. Сепак, развојот на земјоделското производство заостанува зад потребите на земјата.
Со цел да се надминат тешкотиите со кои се соочиле, спроведувањето на економските реформи започнало во 1965 година. Претпријатијата добија поголема економска независност и право да дистрибуираат две третини од нето приходот. Државните субвенции за претпријатијата беа откажани и тие можеа да ги добијат потребните средства за развој од специјализирани банки врз основа на принципот на самофинансирање. Републиките добија дополнителни права за решавање на нивните внатрешни проблеми. Со цел да се обезбеди раст на земјоделството, се зголемија откупните цени за производите
