çok kilo almak,
Aldığım kiloları hamilelik sonrasında verememek,
Bebeğimi sağlıklı besleyememek,
Bebeğime iyi bakamamak,
Yapmak istediklerimi yapacak vakit bulamamak,
Tatile gidememek,
Kendi isteklerimden vazgeçerek çocuğumun isteklerini yerine getirmek,
Çocuktan başka şey konuşmayan kadınlardan biri olmak,
İçimde sürekli bebeğime bir zarar gelecek endişesi taşımak şeklinde sıralanabilirdi korkularım.
Sadece bunlar mı, listem uzayıp gidiyordu.
Kendimi daha yeni yeni tanımaya başlıyordum. Kendimi tanımazken nasıl bir anne olacağımı nereden bilecektim? Belki de annelik için uygun özelliklere sahip bile değildim. Henüz kendimi tamamlanmış hissetmiyordum ki, kendimi unutup başka biri için mi yaşayacaktım?
En iyi anne modelinin nasıl olacağını düşündüm. Aklıma ilk kendi annem geldi. Onunla aramızdaki ilişkiyi düşünmeye başladım. Annem kendini bana ve ağabeyime adamıştı. Bizim için kendi arzularından, hedeflerinden vazgeçmişti. Bu mükemmel anne modeli karşısında kendimi yetersiz hissediyordum. Onun gibi olamayacağımı anladım. Ayrıca bu şekilde bir anne olmak da istemiyordum. Anne kimliğimin yanında diğer kimliklerimle de olacak, ben de büyüyecektim. Kendimden vazgeçmeyecektim. Yaşamım boyunca kendimi tamamlamaya çalışmak istiyordum.
Peki nasıl bir anne olacaktım, işte bunun cevabını hâlâ bulamamıştım.
Bilmediklerimin yanında farkında olduklarım da vardı. Bu anlamda her geçen gün biraz daha yol alıyordum. Mesela, korku duygusunu büyük ölçüde geride bırakmıştım. Listeme yeni korkular eklemiyordum. Ama eski korkularım hâlâ benimleydi. Hem de birçoğunun farkında bile değildim. Onların üzerinde çalışıp korkularımın yerine sevgi koymalı, kendimi iyileştirmeliydim.
Bu konuda attığım her adım bana olumlu bir deneyim olarak geri dönecekti. Varmış olduğum kişisel gelişim aşamasında bunun farkındaydım.
Gün içinde milyonlarca fikir, düşünce geçer zihnimizden. Okuduğumuz bir kitaptan, seyrettiğimiz bir filmden, gördüğümüz bir şeyden etkilenir ve kendi yaşamımızla ilişkilendiririz. Yaptığımız her ilişkilendirme, bilinçaltımıza türlü türlü tohumlar eker.
Bazen başkalarının hikâyelerini, deneyimlerini dinler ve onların korkularını kendimizinmiş gibi sahipleniriz. Başkalarının korkularını kendimize aktarırız.
Bu yüzden, düşüncelerimizin farkında olmak çok önemlidir. Bir süre sonra o düşünceler deneyim olarak karşımıza çıkar. Olumsuz düşünceleri zihinde yakalamak ve onları olumlu düşüncelerle değiştirmek, korkuların yerine sevgi koymak demektir.
Koçluk Çalışmalarım
Anne kimliğim aslında yok değildi. Bunu farklı alanlarda görebiliyordum. Bir süre sonra, bu kimliğimi ilişkimde yaşadığımı fark ettim. Eşimin her şeyiyle onun annesiymişim gibi ilgileniyor ve onun ebedi çocuk kimliğine annelik yapıyordum. Ona isyankâr veya itaatkâr bir çocuk gibi davranmak dışında seçenek bırakmıyordum.
Bunu koçluk çalışmalarım esnasında ilk fark ettiğimde, farklı bir zihin yapısına geçmem biraz zaman aldı. Alışkanlıklarım ve bizzat beslediğim, kökleşmiş çarpık düşüncelerimle karşı karşıyaydım.
Aslında başıma gelen hiçbir şey benden bağımsız değildi, yaşadıklarımı ben yaratıyordum. Bunu Mevlana’nın bir sözüne çok benzetiyorum: “Sen ne kadar çabalarsan çabala, anlattığın karşındakinin anladığı kadardır.” Yani olaylara kendi kabıma göre anlam yükleyen bendim.
Bu yüzden, öncelikle eski zihinsel zeminimle ilgili birçok çalışma yapıp, yarattıklarımı fark ettim. Böylece, asıl istediklerimi yeni bilincimle adım adım yaratmaya başladım.
Bu esnada koçluk çalışmalarının birçok yönteminden faydalandım. İlk aşamada, çocuk sahibi olmakla ilgili olumsuz düşüncelerimin ve sözlerimin farkına vardım, yani onları teker teker “avladım.” Çünkü olumsuz düşüncelerle evrene sürekli yanlış mesaj veriyordum. İstediklerimin olmasını engelliyor, imkânsızlaştırıyordum.
Her ân kafamızdan milyonlarca düşünce geçer. Düşüncelerimizin ve sonrasında ağzımızdan dökülen kelimelerin farkında olmak bizi içimizdeki trafikten kurtarır. Zihnimiz rahatladıkça düşüncelerimiz sadeleşmeye başlar. Böylece hedeflerimize giden yollar açılır, onlara ulaşma hızımız artar.
Olumsuz düşüncelerinizi avlayabilmek için davranış ve duygularınızı takip edin. Öfke, sinir, korku, endişe, sıkıntı, huzursuzluk, rahatsızlık ve keyifsizlik duyduğunuz alanlar, gelişme göstermeniz gereken alanlardır.
Benim kafamda biriken olumsuz düşünceler şu şekilde örneklendirilebilirdi:
“Çocuk sahibi olmama daha zaman var. Neden acele edelim ki? Artık kırklı yaşlarda bile doğum yapılabiliyor.”
Eyleme geçmek yerine ertelemeyi seçiyorum.
“Annelik bana göre değil.”
Yargı var. Nereden bileceğim ki, belki de anne olmak tam bana göre.
“Hamilelikte çok kilo alacağım; ya o kiloları sonra hiç veremezsem?”
Çok emin konuşuyorum. Oysaki olacakları bilmiyorum.
“Eşim zaten çocuk istemiyor.”
Karar verilmiş. Farklı bir şey oluşması için izin bile vermiyorum.
“Bu ilişki çocuk doğurmak için uygun değil.”
Yargı var. Aksi bir duruma müsaade etmiyorum. Son noktayı koymuşum.
… ve benzeri bir sürü düşünce.
Dikkatimi bu gibi cümle ve düşünceleri bulmaya yönlendirdim. Bunları buldukça, fark ettikçe “iptal” ediyordum.
Evrende her şeyin bir enerji olduğu düşüncesinden yola çıkarsak, düşüncelerimiz de birer enerjidir. Her düşünce ile bir yaratım başlar. Eğer zihnimizde olumsuz bir düşünce yakalarsak, bu düşünceye odaklanıp “iptal” diyoruz. Böylece, yaratım için yola çıkmış olan bir düşünceyi geri çağırıyoruz ve onun gerçekleşmesini istemediğimizi belli ediyoruz. Örneğin, “Ben asla çocuk sahibi olamayacağım,” gibi bir cümleyi farkına varır varmaz iptal edip, işleme konmasını engellemeye çalışabilirsiniz.
Her şeye mantık çerçevesinden bakmaya
