Аллақандай амалдор эмиш. Тошканлик.
Зулайхо холанинг ҳам жаҳли чиққан кўринади. Ўзича ғудранди-да, бир қанор-қоп юмалагандай эшик олдидан ғойиб бўлди.
Нодир хафа. Қовоғи солиқ.
Шунга ҳам ташвишми?Бе-е…
Тўйхона гавжум. Иккита одам учун шунча оворагарчилик! Эй тавба. Нодир жудакўп ичди. Тинимсиз ичди. Зулайхо хола бир марта келиб, ўғлини қулоғига: “Ш-шарманда қилма онангни. Ўзингни тий!”– деб ҳам кетди. Нодир ичаверди. Шукрияни севганлиги ҳақида гапирди. Куёв томондан бўлса керак, бир йигит: “Ҳов, жўра, кўрпангга қараб оёғингни узато!..”– деди. Нодир бу гапни тушунмади. Нодир ҳайрон. Оғзига келган биринчи гапни ташлади:
– Ҳей, мўйловинга ишонма, менинг мушугимниям мўйлаби бор, аммо-лекин у ҳид билиш аъзоси хисобланади, сеники қандай аъзо? Ва-ҳа-а-а!
Нодирнингаскиясига ҳеч ким кулмади. Шунинг учун ўша йигитнинг бурнига тушурганини билади, холос.
– Ур-ҳа-ур!
Нодирни ўртоқлари тинчитишти.
Тўйдан вахликкина қайтворган Зулайхо хола Нодирни қўлтиқлабкелаётганга гап қилди:
– Ҳой-ҳой, Мамасидиқмисан, мулла Мўминди ўғлимисан? Ҳа-а?
Мамасидиқ эшитмади. Пинжидагига қараб: “Ичмай ўл”,–деб сўкиниб қўйди.
Зулайхо хола Нодирга юзланди:
– Ўзимам билувдим. Ҳап, сени, қараб тур! Иншоолоҳ, эртага гаплашаман сен билан. Кепатангни қара, ўғлим!
– Ой-йи, кечирв-вор-роринг. Хўпми?… Фишт, ухлаймиз энди… Тунингиз хайрли бўлсин, ўртоқлар. Ийи акшамлар…
Данг-да-да-да-данг…
Зулайхо хола ўғлини ўрнига ётқазиб, бироз термулиб турди-да, кейин “ётгайман, ё обло”деб,хонаситомон жилди.
Нонушта пайти Зулайхо хола:
– Ўғлим, бугун бозор. Одам кўп бўлади. Ҳабтовусларга илашиб юрмагин.
– Албатта, албатта. Ойи, кечаги воқеани эслатиб, ўсал қилманг мени…
– Ўсал бўлмай қолинг сиз…
– Ойи, регламент икки минут.
– А?.. Куйдирдинг-ку мени, ўғлим. Ўқитиб-ўқитиб… Оҳ, биттаю битта ўғлимдан келган кўргуликни қаранг-а! Парвардигор, йўл кўрсат ўзинг! Шу пайтгача…
– Ойи!
– Гапириб олай, ўғлим, тўхтатма! Сендан бўлак ишонган тоғим йўқ. Барибир сени яхши кўраман, локигин, гапириб олай! Тортган азобларимни айтай. Хафа қилиб қўйсам, кечир, ўғлим. Шанба кунлари уйга шуппайиб келганингда беш-тўрт сўм топиб берай деб, чеккан ташвишларимни айтай. Бир пақир олча териб, бозорга бориб, иссиқда куйиб, сенга пул топиб берганман, сен билмасанг, худо билади. Кўп кўтара олмасдим, шунинг учун ҳар кун бир пақирдан олиб борардим. Биламан, сенинг қўлингга пул тушди дегунча, кўзингга ҳеч нарса кўринмайди, дўкондаги шишалару, уч-тўртта самарискаўртоқларингдан бошқа! Ичкилик ўлгурнинг оқибатини нев ужели билмасанг! Қудрат амакингни кўр, ичиб-ичиб нима бўлди?! Телба бўлиб қолди-ку, ўғлим… Рахматли даданг бўлганда…
– Ойи, йиғламанг…
– Ҳой,
