солди. Ишларини саранжонлаб, кийиниб чиқди. Раҳмон отани пойлади. Раҳмон ота намозини ўқиб чиқди.
– Ассалому алайкум…Дада, мен ишга борайин, ҳали-замон Искандар ҳам мактабдан келиб қолади, бирга чой ичарсизлар.
– Ваалейкум… Бор, қизим, бор. Бунақа чой-пойга овора бўлма кўпам. Ўзимиз, Искандар билан бир йўлини топамиз. Унингсиз ҳам ишинг кўп.
Раҳмон ота ариқ қувирига узун калтак суқиб лойдан тозалаётган эди,набираси яктагининг этагидантортди.
– Тишт, ке… келдиларми ўртоқ… Хўш, хўш, ким уришди, “беш”нинг тескарисини олдингми? Тўхта-чи.
Кўзлари жиққа ёш Искандар бобосининг сўзларидан кейин овозини чиқариб йиғлай бошлади.
–…Болалар мен билан ўйнашмаяпти… Аҳмад ҳам битта партада мен билан ўтирмайман, дейди. Бобо, мактабга бормайман энди…
–Ҳай, ҳай-ҳай, йигит киши ҳам йиғлайдими? Уят бўлади… Икковимиз ўйнаймиз– шунгаям ота гўри қозихонами!
– “Ота гўри қозихона” ўйнамайман, уруш-уруш ўйнайман.
–Майли,ўшанақаўйнаймиз, болам, тур, чой ичиб олайлик, кейин ўйнаймиз.
Раҳмон отанинг юраги тўлиб, ичкарига кирди, устига юпқа тунука қопланган сандиқчани кўтариб чиқди. Узун-узун қўллари билан сандиқчани артди. Калитини ярим соатча излаб, ахир топди. Сандиқча “три-линг” деб очилди. Аллақандай қоғозларнинг остидан иккита сарғайиб кетган суратни олди. Ўрнидан туриб томоша қилди. Икки томчи ёш соқолига оқиб, тўхтаб қолди. Суратни Искандарга узатди.
–Дадамлар-ку, дадамлар!– деди Искандар.
–Йўқ… бу Иброҳим эмас… бу мен… уруш-уруш ўйнаган даврларим.
– Бобо, милтиғингиз ҳам бор экан, ростакамми? Дадамлар ҳам ўйнашганми?
– Ўйнашган. Сен энди ўйнамайсан…
–Нега бобо? Мен ҳам ўйнайман, бобо.
Самоварга чиқишга Раҳмон ота безилласа-да, бу кун бўлмади, уйда қисилиб кетди. Чойхоначи Рўзимуҳаммад “Камнамосиз, ота” деб сўрашиб ўтди. Кейин аччиқ чой дамлаб келтирди. Чеккароқдаги ошналари Қобилжон билан Собит мўйлов Раҳмон отани кўриб чақиришди.
–Боғвон, бу ёққа!
Раҳмон ота ночор чойини кўтариб ўша ёққа юрди.
Гап айланиб-айланиб, набирасининг тўйига келиб тақалди.
–Ё Онахон рўйхушлик қилмаяптими бу ишга?
–Хотинлар қўрқаверишади, онаси-да, деди Чилтон.
–Йўқ. Шундоқку-я. Лекин, бирозкамчилигимиз бор-да,–ёлғонлади Раҳмон ота.
–Бе, Полвон, нима, сен дунёга довруқ солармидинг! Зиғирдеккина тўй қиласан-да. Мақсад, қонинг аралашган неварангни ҳалоллаш. Ҳув, ўша айтганим–айтган. Лафз!– деди Мўйлов.
Хуллас, тўй шу бугуноқ бўладиган бўлди. Чукрони ҳам. Шу бугун.
Қобил Чилтон уста Тешавойга одам юборди…
…Анна Петровна уйма-уй юриб касал кўрди. Сариқ дори тарқатди. Уни ҳамма ёшлар “Онахон опа”, қариялар “Она қизим” деб ҳурмат қилди. Бутун қишлоқ Раҳмон отанижаннатийаташар, уни яккалаб қўймаган келинига эса таҳсинларўқишади.
Шуларни
