Bilin ki mallarınız ve çoluk çocuklarınız birer deneme aracıdır. Allah katında ise büyük bir mükâfat vardır.
35. Onların, Kabenin yanında duaları ıslık çalıp el çırpmaktan ibarettir. Öyle ise (ey müşrikler) inkâr etmekte olduğunuzdan dolayı tadın azabı.
36. Şüphe yok ki, inkâr edenler mallarını (insanları) Allah yolundan alıkoymak için harcarlar ve harcayacaklardır. Sonra bu mallar onlara bir iç acısı olacak, sonra da yenilgiye uğrayacaklardır. İnkâr edenler toplanıp cehenneme sürüleceklerdir.
43. Hani Allah sana onları uykunda az gösteriyordu. Eğer onları çok gösterseydi elbette gevşerdiniz ve o iş hakkında birbirinizle çekişirdiniz. Fakat Allah (sizi bunlardan) kurtardı. Çünkü o, göğüslerin özünü (kalplerde olanı) hakkıyla bilendir.
44. Hani karşılaştığınız zaman onları gözlerinize az gösteriyor, sizi de onların gözlerinde azaltıyordu ki Allah, olacak bir işi gerçekleştirsin. Bütün işler Allah’a döndürülür.
45. Ey iman edenler! (savaş için) bir toplulukla karşılaştığınız zaman sebat edin ve Allah’ı çok anın ki kurtuluşa eresiniz.
46. Allah’a ve resulüne itaat edin ve birbirinizle çekişmeyin.
Sonra gevşersiniz ve gücünüz, devletiniz elden gider. Sabırlı olun. Çünkü Allah sabredenlerle beraberdir.
47. Şımarıp böbürlenmek, insanlara gösteriş yapmak ve (halkı) Allah yolundan alıkoymak için yurtlarından çıkarmak (Mekke müşrikleri) gibi olmayın. Allah onların yaptıklarını kuşatıcıdır.
48. Hani şeytan onlara yaptıklarını süslemiş ve “bu gün artık insanlardan size galip gelecek (kimse) yok mutlaka ben de size yardımcıyım” demişti. Fakat iki taraf (savaş alanında) yüz yüze gelince (şeytan) gerisin geriye dönüp, “ben sizden uzağım. Çünkü ben sizin görmediğiniz şeyleri (melekler) görüyorum. Ben Allah’tan korkarım. Allah, cezası çetin olandır” demişti.
55. Şüphesiz Allah katında yeryüzünde yürüyen canlıların en kötüsü, inkâr edenlerdir. Artık onlar iman etmezler.
Üzerine dilenme kapısını açın ölünceye kadar hep muhtaç kalır. Sen hırsı bırak da padişahlık et. Tamahsız kişin başı dik olur. Madem ki dün gitti yarın da henüz elde değil, hesabını şu var olan nefes için yapmaya çalış.
Allah temiz insanların davranışlarına bir iken on yazar. Sen de kimde bir iyilik görürsen onun kusurlarını siliver.
Doğrudan ayrılmayan kimse hata da etse ona göz yumarlar. Yalancılıkla ün yapan kişiye de kimse inanmaz.
Allah birdir Peygamber hak.
Rabbül âlemindir mutlak.
Senlik benlik nedir bırak
Söyleyeyim geldi sırası. (Âşık Veysel)
Takılır bir yerde kalır oyuncak kurgular biter.
Ölüm; o geldi mi ne var korkulacak korkular biter.
(Necip Fazıl Kısakürek)
Cahillere ilimden bahseden onu etmiştir ziyan.
Gerekenlerden de onu esirgemek zulümdür aman.
(Kâtip çelebi)
Bu kadar adam gördüm, içlerinden hiç biri dünyada hoşnut değil. Ama hiç biri de dünyadan gitmek istemez.
Âlem çiçek olsa arı ben olsam
Dost elinden tatlı bal bulamadım.
Başım alıp hangi yere gideyim.
Gittiğim yerde buldu dert beni.
Oturup benimle ibadet kıldı.
Yalan söyledi de yüzüme güldü.
Yalın kılıç olup üstüme geldi.
Çaldı bölük bölük böldü dert beni.
Cehennem dediğin, dal odun yoktur.
Herkes ateşin buradan götürür.
Hiç ellerin taşı bana değmez.
İlle dostun gülü yaralar beni. (Pir Sultan Abdal)
Nasıl yar diyeyim ben böyle yâre,
Mecnun edip çöle saldıktan sonra,
Âlemin bağına bülbüller konmuş,
Nidem benim gülüm solduktan sonra.
Bismillah dedim de girdim helale,
Gözüm açıp baktım bir hub cemale,
Sıdk ile çağırdım ceddim celale,
Eriş Hızır nebi carı gözlerim.
Kırklar ile yedik içtik,
Kaynayıp sellere coştuk,
Baş koyup niyaz eyledik,
Geç otur meydan dediler.
Bellidir kalbi boş olan,
İkrar verendir hoş olan,
Hircaiye yoldaş olan,
Menzile yete mi dersin
Halimizi hal eyledik,
Yolumuzu yol eyledik,
Her çiçekten bal eyledik,
Arıya saydılar bizi.
Allah Allah desem gelsem,
Hakkın divanına dursam,
Ben bir yanıl alma olsam,
Dalında bitsem ne dersin. (Pir Sultan Abdal)
Terbiye ana kucağından başlar:
Her söylenilen kelime, çocuğun şahsiyetine konan bir tuğladır. (Namık Kemal)
Bu dünyaya gelen gider
Yürü fani dünya sana gelende gülmüş var mıdır?
Âşık aşıkı şir eder.
Aslını zincir eder,
Katı taşı mum eder.
56. Onlar kendileriyle antlaşma yaptığın, sonra da her defasında antlaşmalarını hiç çekinmeden bozan kimselerdir.
57. Eğer onları savaşta yakalarsan bunlara (vereceği ceza) ile arkalarındakileri de dağıt ki ibret alsınlar.
58.
