Bulgaristan Türk Şiiri Cilt 1. Şaban Mahmudoğlu Kalkan

      Yeşil tarlalar umutsuz, mutsuz

      Evlerin çoğu kimsesiz.

      İnsan izi kalmamış yamaçlarda

      Türkmen beyin torunları

      Tek, tek göçmüş başka diyarlara…

      Batıyor batıdan güneş

      Parlıyor çoban yıldızı

      Bir kaç insan, dönüyor yorgun, sessiz

      Dağılmış, perişan yuvaları sinsi, sinsi…

      Vatan dediğin şey İnsandır elbet

      Meleyen kuzu, ağlayan bebek

      Eş, dost kalmadı yanıbaşımda…

      Ağlarım bakıp, bakıp sana

      Hayat ırmağında yıkanan

      Altın gibi ebediyyen parlıyarak.

      Koruduğum sürece bu diyarı

      Parlayacak yine çoban yıldızı....

      Ay bir çiçek gibi açacak adeta

      Gökyüzünde ki çardakta

      Kavuştuğu an

      Çalışkan insanlarına.

      Deliorman asırların gür sesi

      İnsanıyla sarmaş dolaş yaşayan…

      Ağıt yazar Demir Baba çeşmesi

      Aşık gibi sevgiliye dert yakan…

      Ormanında güvermiş meşeleri

      Toprağına ter döker efeleri

      Gündüz sıcak, serindir geceleri

      Deiorman sevgiliye dert yakan.

      Kızım Sevda’ya

      Bu akşam yüzüyor gecelerde düşüncelerim

      Yüreğimin gizli derinliklerinde

      Günlerimi değerleştiren

      Gecenin geçmeyen saatleri

      Mahvetti beni

      Düşünürken seni…

      Bu akşam

      Yuvarlak dolunayın altında

      Yine arayacağım uykumu.

      Yüreğime inecek bitmeyen acı

      Gözlerim arayacak

      Günün doğacak gölgesini…

      Kendi derdimle kaldım burada

      Yalnızlığı kokladım o anda

      Sonbaharda kurumuş yapraklarda.

      Bugün de akşam oldu.

      Bu akşam

      Yine yüzecek gecelerde

      Düşüncelerim.

      Deliorman’da Razgrad’ın olduğu semtte

      Eşsiz Lom nehrinin aktığı yerde

      Tüm sokalklarını geziyorum….

      Karşılaştığım insan yüzlerinde

      Zaaftan, acıdan izler görüyorum.

      Bu insanların haykırışlarında

      Çaresizliğnde gençliğin

      Bütün seslerde,bütün yasaklarda

      Beyinlerine vurulan zinciri görüyorum…

      Nasıl ağlıyorlar içten sessizce

      Karartılmış günlerini gördükçe

      İşsizlik çökmüş içlerine

      Bir umut bekliyorlar elbette….

      Ama nerede, yeryüzünün tanrısı

      Umutmuş onları doğrusu…

      Merhemet denen duygu kalmamış

      Hayat bir arayış beyhude

      Çünkü herşey insanın beyninde.

      Bir Eylül sabahı getirdi

      Senin kara haberini

      İçime bir ateş düştü ki sorma

      Rüzgarın asvurdu, güneşin kavurdu…

      Ölüm haberin

      Yaktı,tutuşturdu beni.

      Oysa ben, Eylüllü severdim

      Güz çiçeklerinin açışını

      Yaprakların sararışını....

      Bu defa bir açış açtı ki, sorma

      Şimdi yaklaşınca sarı yapraklara

      Hala titrerim.

      Demek, zaman Eylüldür derim

      O zaman o ateş yine yanmaya başlar

      Paramparça olur dünyam benim…

      Seni arıyuorum, sözde yaşıyorum

      Yaklaşınca her Eylül

      Bu böyle olacak…

      Seni unutmak

      Asla mümkün olmayacak.

      Saat sinirli, sinirli tik taklıyor

      Çiçekler gülerek soluyor

      Müzik ve şarkı sesleeri

      Ellerim birşeylşer yazıyor…

      Odam yine yaşıyor

      Kendi tuhaf özel hayallariyle

      Rüzgar şiddetle savrularak

      Sıcak endamlı vücu kavrularak

      Yaşıyor odam gökyüzü maviliğini

      Bekçisi olarak.

      İçimde bir elem

      Yüreğimde burukluk.

      Yaşıyor odam tik taklayarak

      Sinemi yakarak.

      Bir demet çiçek yapmak isterdim

      Aşkım sana

      O yağmur sonrası semada ki gök kuşağından

      Ve

Скачать книгу