тонг, о, соҳибжамол!КУЗ КЕЧИ
Мудрар, мудрар қалин теракзор,
Ухлар юпқа муз остида сув.
Алла айтар зар япроқлар қув,
Бир меъёрда аста – беозор.
Қуёш ойни излаб интизор
Ботди. Булутлари оқ парқу,
Ўз ҳукмига олганда уйқу
Ухлар эди олам беридо.
Куз кечига ҳамоҳанг, майин
Табиат чалади ўз найин –
Шивирлашар мен-ла япроқлар.
Келган каби гўё атайин
Юксакда бир юлдуз чарақлар,
Юксакда бир юлдуз чарақлар.
«ЙЎЛЛАРИМГА БЎЛИБ ТАШНА, ИНТИЗОР…»
ЙЎЛЛАРИМГА БЎЛИБ ТАШНА, ИНТИЗОР,
Гоҳо мен келмасдан қолар кезларим,
Нигоҳимни қўмсарми гул юзларинг,
Дўстим, кутармисан орзиқиб бедор,
Вужудингга тўлиб ғамгинлик, озор
Ютасанми?
Оёғим остида ғичирлайди қор,
Табиат чорлайди ёнар кўзларим,
Бораман, кўмилар босган изларим,
Мени эслармикан орзиқиб, бедор,
Ўша таниш жимжит гўшада, дилдор,
Кутасанми?
МУВАШШАҲ-РУБОИЙ
Ваъдаларга нечун ишонай ахир вафо бўлмаса,
Агар муҳаббат ёлқини вужудингда жо бўлмаса.
Фақат севмоқ-севилмоқнинг, эй Парфий, маъниси недир,
Оташи бўлмаса-ю юрагида, наво бўлмаса.
«ГУЛДАН ГУЛГА УЧИБ ЎТДИ…»
ГУЛДАН ГУЛГА УЧИБ ЎТДИ,
Лолаларга қўнди
нафис гул.
Гулдай умри унинг битди,
Гул сингари сўнди
нафис гул.
«ШАКЛСИЗ ХАЁЛ…»
ШАКЛСИЗ ХАЁЛ.
Ҳислар гўё
дарё.
Ғир-ғир
шамол.
Ҳасрат каби япроқда
мудрар бир томчи ёмғир.
«ТАБИАТ КАФТИДА…»
ТАБИАТ КАФТИДА
Мен – одам,
Табиатга
айландим.
Тириклигимга ҳаёт деган
белги тақдим.
Ҳаво бўлдим,
сув бўлиб оқдим,
Шалола сингари қуюлдим.
Тупроққа қўйилдим афтидан,
Яна қайта отдим одим
табиат кафтида,
Мен – одам.
МУСИҚИЙ
Ўн икки қабатли сеҳрли бино
Қурилгандир ҳасрат ва бахт маҳрига.
Нафис сўз тугайди шеър тугар замон
Қулар юрак узра наво – сеҳргар.
«ЎН САККИЗ ЁШ – ПАРЧА ҲАЁТ…»
ЎН САККИЗ ЁШ – ПАРЧА ҲАЁТ.
Варақланар ўн саккиз ёш
Бир китоб сингари бошдан.
Афсусларга ким берар дош,
Ўн саккиз минг хаёл бошда,
Кўзларимда ўн саккиз ёш.
Ўн
