ev önlerinde de kimsesiz bir yer yokmuş ki. İşte, budaklı bir kavak ağacına dayanan delikanlı ile kız aniden aydınlığa çekildi, birisi saatine baktı, diğeri (yiğit parçası) acele acele yakındaki leylak dallarını toplamaya başladı.
– Yeter, ya görecekler! – diye usulca seslendi kız, gömleğini ara sıra çekiştirerek.
– Görseler ne… – cesur yiğit, olmadık yere kubardı.
Çok geçmeden, leylaklı kapıdan iki sarhoş çıktı. Bu ikisinden yeller esmişti. Erkekler göğe bakar bakmaz rahatlayıp gerindiler ve biri diğerinden istedi, sigara yaktılar. Leylak dallarının birisini iki tarafından da bir seferde keyifle ısladıktan sonra, el sıkıştılar ve her ikisi de ayrı bir tarafa gidip yok oldu.
Bir yerlerden başka sesler işitildi, birisi koşup geçti, birisi nefes nefese kaldı, yeniden rüzgâr estiğinde ta nerelerdeki bir balkondan büyük bir tencere kapağı düştü ve kaldırımda şangır şungur ses çıkararak uzun süre yuvarlandı; hatta o yuvarlanıp düşünce de bu hünerini bırakmadı; tıkır tıkır gelmeye çalıştı.
Kaçmak isteyen kişiler kaçana, başını öne eğip gitmek isteyenler gidene kadar sabreden serin rüzgâr şifer34leri titretip, demir kaplamaları takırdatıp omuzlarını gererek şöyle bir gayretlenmeye çalıştı ama durdu. Ondan sonra da tek tük iri yağmur damlaları tıpırdamaya başladı. Birden baş ucunda şimdiye dek olmadığı kadar çok şimşek çaktı, yerde iğne olsa, muhtemelen, o anda görünürdü. Ardından da şak diye yıldırım düştü; “Ya, gördünüz mü ağabeyinizi!” diyene kadar oldu bu. Ondan sonra da çok uzun bir sessizlik oluştu.
Şu andaki beş katlı bina, ilk bakışta tek gibi görünen, sadece biri dokuz diğerleri on dört katlı olan süslü binaların olduğu yerde. Giriş kapıları biraz yamulmuş, delinmiş, yer yer tahta ya da tenekeyle kaplanmış olduğuna da bakıldığında, onun çok eski ve çok önceleri yapıldığını anlamak mümkün. Ama bu beş katlının diğerlerine göre dikkat çekici bir özelliği var, bina büyük bir avlunun baş köşesinde, dipte, sakin bir yerde.
Yüksek binalar övünseler bile, muhtemelen, bu kısaya kıskanarak bakıyorlardır. Çünkü o her taraftan irili ufaklı kavaklar, kapı önlerinde leylaklar, kuş kirazları, kuşburnu, kartopu ve pek çok çiçeği olan sarmaşık dalları, oluklar ile kuşatılmış. Evet, karşısında bir akağaçlık arasında tek direkte yalnız fener sapsarı aydınlığını veriyor, ancak bu cimri aydınlık da pek çok yere ulaşamıyor galiba. Ulaşmasın, ona öfkelenmek mümkün mü? Buna rağmen, bahar, yaz geldiğinde bütün gençler akşamları bu kısa binanın etrafındaki kavakların altında. Onları, gündüz yakın civarlardan toplanıp gelen ebeler, dedeler, yaşlılar, çoluk çocuk değiştiriyor. Buraya araba sesi gelmiyor, şu anda gayretlenerek övünen rüzgârın esintisinin de burada gücü tükenerek ibiği düşüyor. Çoğu zaman, belki, yağmur da değmez ya, ama yağmur gökten düşüyor. Genel olarak söylendiğinde, işte böyle sessiz bir yerde bulunan eski, düzenli bina bu; pek göze ilişmez o, ama orada yaşayan kişilerden ağzından dairesini kötüleyen, yakınan bir kişiyle bile karşılaşmazsın. Halk dilinde onun kendisi gibi sade bir ismi de var: “Şakmakyurt (Kare bina)”. Genelde de şöyle konuşmaları işitmek mümkün.
– Arkadaş, merhaba, nerede yaşıyorsunuz siz?
– Nerede demek de ne, haydi, gir, çay içip çıkarsın, şu bizim kare binada işte.
Arkadaş diyen orada çay içmek için içeri girmeye hemen razı olur.
– E, e kare binada mı yani? – deyip gözlerini açıyor. – Biliyorum kare binayı nasıl bilmem.
Niye “kare bina” diyorlar ki? Öncelikle o, panelden yapılmış, kendiliğinden karelere bölünmüş. İkinci olarak da, hangi sebeptense, o kareler farklı renklere boyanmış; kahverengi, sarı, yeşil veya başkalarına. Boyaların renkleri de solmuş artık ama halk, diline bir dolayınca unutulmuyor. Kare bina, bu şekilde, altmışlı yıllarda yapılan ilk panel binalardan birisi, hatıra gibi, duruyor. Onu bu günlerde sadece görmeye gelenler de çok oldu, ama onu tamamen ilim adamlarına tahsis edince, orada yaşayanlar hakkında çeşitli dedikodular çıkmış. Güya, zenginlerin binası oldu bu diye, ancak ömür geçiyor kare bina da eskidi, binaların da çok iyileri yapıldı, e fikir değişmedi. Kare binada şu anda ilim akademisinden birkaç aile kalmış olmalı.
Daha yeni dinen azgın rüzgâr birden akağaç kıvrımlarının küpelerini yoldu, kavakların yeni çıkmaya başlayan yassı, taze yapraklarını kopartmaya çalışıp çatır çutur ettirdi ama onlar genç olduklarından yenilmedi. Yeryüzüne, rüzgârın ardından, tek tek saçılan damlalar serpildi…
O anda, sonunda, akağaçların arasından iki kişinin boyu peyda oldu. Gökyüzünü yararak parlayan şimşeğin aydınlığında bunlardan birinin beyaz bluz, siyah etek giyen bir kız, diğerinin kızcağızdan biraz daha uzun bir delikanlı olduğu açık bir şekilde göründü. Onlar kare binanın önce giriş kapısı tarafına doğru yöneldiler ve ayrılmadan tekrar durdular. Rüzgâra, yağmura bile itibar etmiyorlar yahu. Gençken, âşıkken böyle işte, birbirinden başkasını görmüyorsun. Bu ikisi de ellerini ellerinden ayırmadan sadece birbirlerine narin bir şekilde bakıp durdular, ondan sonra dayanamadılar, birbirlerine sarıldılar. Rüzgâr yukarıda sertleşiyor, Akağaçların demet demet salkımlarını eğiyor. İşte bir an onların, gençlerin dikildiği civarı ayırarak geçti, fener ışığı hızlıca delikanlıyla kızın yüzlerini aydınlattı. Bu arada da kızın en fazla on sekiz – yirmi yaşlarında olduğunun, gecenin parlaklığını kendinde saklayan kuş kirazı gözlü, çizilmiş incecik kaşlı, genel olarak, çok sevimli, yuvarlak yüzlü, çok zarifçe kısaltılmış sık saçlı olduğunun fark edilmesine izin verdi. Yiğit, tam tersine, geniş yüzlü, kalın kaşlı ve burnunun altında çizilip giden siyah bıyıklı biriydi. O da en fazla yirmi bir – yirmi iki yaşlarındadır, çok geçmedi, fener sallandı ve onların etrafı yeniden karanlığa gömüldü.
– İlğuca, ben seni özleyeceğim, – diyen kızın sıcak fısıltısı duyuldu gecenin yüzünde. Diğeri donuk, kalın bir sesle sakinleştirmeye gayret etti.
– Ben cumartesi geleceğim tamam mı, bekle! Benim Gülşan’ım!… deyip heyecanlandı.
– İlğuca’m!– dedi diğeri.
– E, sen benim Gülşan’ımsın! Benim gülüm, senin adın bir tane… bütün dünyada bir tane!
– Bir tane değildir. Biliyor musun, annem söylüyor, adın diyor kızım, gül bahçesini anlatıyor, diyor. Kızım bir tane olunca, haydi, bütün çiçeklerin bütün güzel özellikleri de benim kızıma geçsin diye düşündüm diyor.
– Güzel ad, Gül-şa-an! Gerçekten de senin adın güzel, tek, Gülşan!
– E… ya kendim? – Kızcağız sırlı bir şekilde kendi kendine güldü galiba, avcuyla delikanlının ağzını kapattı. Diğeri sabredemedi:
– Sen şey… – ne söyleyeceğini bilemeyip şaşırınca, birden hayallere daldı. – daha da tek. Evet, tek, sadece bir tane benim Gülşan’ım. İster misin, şimdi bu fırtınada bağırayım?
– E, ne diyerek?
– Ben
Bir tür çatı kaplaması.
