келяпти…
Лекин аям кетмади. Бош томонимда турган стулга ўтирди. Устимдаги чойшабни тузатиброқ қўйди. Кейин пешонамни, бошимни майинмайин силаркан, мен унинг пиқиллаб йиғлаётганини сезаман. Дарҳол у томон ўгириламан. Кўзларида дув-дув ёш, лабларини маҳкам қимтиб олган.
– Аяжон, сизга нима бўлди? Нега йиғлаяпсиз? – ёстиқдан бошимни кўтариб сўрайман ундан.
– Билмадим, болам, билмадим. Ўзим шундай… Йиғлагим келиб қолди.
– Йиғламанг, ая. Ўзингизни босинг, – мен унинг кўз ёшларини кафтларим билан артаман. – Сиз йиғласангиз, мен ҳам йиғлайман. Мен ҳам ўзим зўрға турибман…
Бироқ аям ўзини тўхтатиб ололмайди. Бошимни кўксига олиб, бағрига маҳкам босганича, сочларимни силаб-сийпаб, ич-ичидан изтироб билан йиғлайди. Мен буни аямнинг титраб-қақшаётганидан, юрагининг беором ураётганидан сезиб турибман. Бироқ бошимни унинг кўксидан олишга, унинг юзларига, кўзларига тик боқишга ботинолмайман.
– Болагинам, сен астиям касал бўлмагин…
– Бўпти, ая, мен бошқа касал бўлмайман. Айтганингизни қиламан. Фақат йиғламасангиз бас.
– Бу дунёда икковимиз танҳо қолганмиз, қизим. Мени сендан, сени мендан бўлак ҳеч кимимиз йўқ. Сен мабодо «уҳ» дегудек бўлсанг, ўша куни мени ўлиб бўлганим шу. Сен менинг бу ёруғ оламдаги яккаю ягона ишончим, умидим, кўзларимни меҳригиёсисан, болам. Мен буни даданг борлигида тушунмас эдим. Энди сенга суяниб қолдим. Сенсиз яшолмийман. Мен сендан олдин кетсам кетайин-у, лекин сен яшаб қолишинг керак. Сен турмушга чиқишинг, бахтингни топишинг керак. Биз… кўпайишимиз керак, Тахмина.
– Бўпти, аяжон, бўпти, – шундай дейман-у, энди ўзимнинг ҳам ҳалқумимга нимадир тиқилгандай бўлади, вужудимга аччиқ титроқ киради, кўзларимга қуйилиб ёш келади. «Оҳ, аяжон! Бу танҳоликларга, бу бахтсизликларга бизни ким дучор этди?! – дейман ўзимча. – Бу кўргуликлар, бу шармандаликлар кимдан, нимадан, қачон бошланган? Сиз ҳам бир вақтлар она эдингиз. Бошқалар қатори сиз ҳам оналик бахтига эга эдингиз. Сиз ҳам фарзандларингизга бош-қош бўлишга, бизни тарбиялаб ўстиришга, биздан ўз орзу-ҳавасларингизни кўриб яшашга бошқалар қатори ҳақли эдингиз. Бу ҳақ-ҳуқуқларингиз нима учун барбод бўлиб кетди, бу ҳақ-ҳуқуқларни сизнинг қўлингиздан кимлар, нималар тортиб олди?
Мен ҳам бу ёруғ оламга инсон фарзанди бўлиб туғилганман. Бу ёруғ дунёнинг ҳалол неъматларидан ўз насибамни териб яшашга ҳақли эдим. Мен ҳам бошқалар қатори ақлу фаросатга, ҳаё ва иффатга, яхши хулқу ахлоққа ҳақли эдим. Мени булардан нега маҳрум этдиларинг? Бошқалар қатори, менинг ҳам кўзларим фақат покликка, гўзалликларга, яхшиликларга кўникиши, булардан қувониши, яйраши керак эди-ку? Мени бу неъматлардан ким маҳрум этди? Мени ёш бошим билан разолат ботқоғига, жаҳаннам тубига чўктирган ким бўлди?
Аяжон! Биз иккаламиз танҳо қолганмиз, дедингиз. Лекин, ҳатто, ўша танҳоликнинг ўзидан ҳам маҳрум бўлганингизни ҳали билмайсиз! Биз иккаламиз бир-биримизга суяниб қолганмиз, дедингиз. Лекин бир-биримизга суяниб қолиш эмас, балки бир-биримиз учун бу дунёю у дунё юз кўришмас бахтиқаро кундошлар бўлиб қолганимиздан, сиз
