экиб, ер чопгани ва ҳоказо.
Гир атрофдан гул иси келиб турган баҳор кунларининг бири эди. Шийпонда гап сотиб, сигарет тутатиб ўтирибмиз. Шу пайт ёнимизга ҳашаматли қора машина келиб тўхтади. Ҳаммамиз умидвор бўлиб қарадик. Бригадиримиз, тек ўтиринглар, дегандек бармоғи билан ишора қилдию ташқарига чиқди. Салдан кейин қирққирқ беш ёшлардаги гавдали, келишган йигитни бошлаб кирди. Беихтиёр ўрнимиздан туриб кетдик.
Қайсимизга омад кулиб боқар экан, деб аскардек саф тортиб турибмиз. Ҳаридор йигит билан бригадиримиз аста – аста юриб, бизни кўздан кечира бошлади. Менинг олдимга келганда йигит тўхтади.
– Уйланганмисан? – деди негадир сирли жилмайиб.
Калла чайқадим.
– Жуда соз! Менга сендай бўйдоқ йигит керак эди, – деди у. – Қани, бу ёққа юрчи.
Етаклашиб кўчага чиқдик. Ҳаридорим каттароқ ерда ишлайди шекилли, шофёри ҳам бор экан. У бизни кўрдию зинғиллаб келиб эшик очди.
– Менинг исмим Шавкат, – деди янги танишим, – сеники…
– Манзур.
– Ў, чиройли исминг бор экан. Кунига қанча пул ишлайсан, Манзурбой?
– Ҳа, энди, хизматга қараб– да, ака. Ўн беш минг, йигирма минг.
– Дуруст, – деди у мени ёнига ўтқазиб, – мен сенга беш кунлик ҳақингни бераман. Шартимизга кўнсанг бўлди.
Юрагим шув этди. «Бекорга шунча пул бермаса керак. Нега уйланганмисан, деб сўради экан? Ишқилиб, бир балога йўлиқмасам бўлгани. Шарти қанақа экан?»
Шавкатнинг бетига гумонсираб қарадим.
– Нима иш қиламан, ака? Айтиб қўйинг– да мундоқ.
Шавкат кулди.
– Ҳеч нима қилмайсан. Меҳмон бўласан. Еб– ичасан, дам оласан, томоша кўрасан. Кейин хизмат ҳақингни олиб кетаверасан. Қўрқма, мен ёмон одам эмасман.
Таажжубим баттар ортди. Йўлга тушдик. Чирчиқ томонга қараб кетдик. Дўрмонга етганда ўнг тарафдаги маҳаллага бурилдик. Бу ерлар менга сал– пал таниш. Бултур кузда жўраларим билан бир бойваччанинг уйида ишлаган эдик.
Уч қаватли қирмизи иморат олдида тўхтадик. Машина товушини эшитиб, дарвоза ўз – ўзидан очилди. Ичкари кирдик. Бўйига юз, энига эллик қадамча келадиган улкан ҳовли. Дарахт кам. Ерда ям – яшил майса экилган. Ўртада катта, кичик иккита ҳовуз. Бир четда ўймакор айвон, чиройли ҳалинчак. Гир айлана тарвуздек оппоқ чироқлар ўрнатилган. Менга ёққани – гул кўп экан. Оқ, сариқ, пушти, қизил гуллар офтобда товланиб турибди.
Шавкат ҳовли этагидаги пастаккина ҳужрага қараб «Валижон!» деб чақирди. Ушоққина мен тенги йигит чиқди, пилдираб ёнимизга келди. Қўлларини қовуштириб Шавкатнинг кўзига тикилди.
– Мана бу йигитга чой– пой бер, – деди Шавкат, – сартарошга олиб бор. Кейин ҳаммомга тушир. Уқдингми?
– Хўп бўлади, хўжайин.
– Кейин унинг вазифасини ҳам тушунтириб қўй.
Ичкари кирдик.
– Мана шу бизнинг резиденциямиз, – деди Валижон. Ҳужра кичкина бўлгани билан чақмоқдай экан. Ёғоч кроват, телевизор, холодильник, телефон, ҳатто кондиционергача
