ҳечЎстирсанг тувакда гул,
Оби шарбатни доим
Остидан қуйган маъқул.
Томирига етса бол -
Танига қон югуриб -
Кўрсатур ғунча жамол.
Оддийдир бунинг сири:
Сутни солиб кувига
Ҳожати барор кези.
Қанча пишисанг, шунча
Қаймоқли бўлар юзи.
Бола Ботир айтгани
Хирмонга дон қўшади.
Бошидан кечирса ким
Асил дониш ўшадир!
Сўзни анбиё айтса ярашар,
Сўзни Муҳаммад пайғамбар киройи айтган.
У ҳам асли бир сўзни айтган.
Бошқа айтилганлар бари ўша битта сўзга шарҳ.
Ҳазрат Навоий айтганлари ҳам
ўша битта сўзга битилган гўзал шарҳлар.
Сўз ўзи битта!
Бола Ботир шуни айтишдан қўрққан.
Оғизни ҳар куни уч мартадан беш бора чаймай,
нечук ул табаррук сўзни тилга оласан?
Билагингни тирсагинггача пок қилиб ювмай,
нечук қаламга қўл чўзасан?
Кўнглингни эътиқод нурига чаймай,
Нечук сўзга зеб берасан?
Сўз қадрланса азиз.
Эл ичра номи баланд,
Ҳар ишда фазли аён
Яшар эди Донишманд –
Тоза тийнат, покдомон.
Кимдир «Олам иборат,
Деса, молекуладан»,
«Йўқ, сўздан бу иморат»,
Дерди сирли куларкан.
Сўз унинг кўз ўнгида
Оқар эди жилдираб.
Гоҳ қоронғу осмонда
Чақнар эди гулдираб.
Бу дунёни ёритиб
Турган ҳам сўз, дерди у.
Инсон дардин аритиб
Турган ҳам сўз, дерди у.
Сўз айниса, диёнат
Ўлгани шу, дер эди.
Сўз қайнаса, қиёмат
Бўлгани шу, дер эди.
Неки яралмиш, бари
Сўзнинг жисму танидир.
Сўз – чиғаноқ гавҳари,
Кўнгил сўз ватанидир.
Бир сўз бор – сўз аввали,
Жой олган дил тўридан.
Қолган барча сўз асли
Ўша сўздан ўриган.
Юрса ҳам, ўтирса ҳам
Фақат ўша ўйида,
Яшар эди Донишманд
Шу танҳо сўз кўйида.
Жон каби эди азиз
Ўша сўзнинг дийдори.
Охир йиқилди ҳолсиз,
Кетди тандан мадори.
Ўнгимиди, туши ё,
Билмас, – ҳарчанд уринди –
Сўз жамоли кўзига
Элас-элас кўринди.
Қувончидан кўксини
Ўртаб кетди ҳаяжон.
Чорлади шогирдларин
Ҳузурига ўша он.
Дупур-дупур жон қуши
Депсиди қанот қоқиб.
Бошидан учиб ҳуши,
Тилдан қолди, боёқиш.
Ёш айланди кўзида
Севинч ёши, ғам ёши.
Ўкрар эди Донишманд
Ўпкаси тўлиб-тошиб.
Сўзга қовушмай лаби
Ғўлдиради, сўнг сўлғин,
“Ана, у!”, деган каби
Осмонга чўзди қўлин»
…Устознинг очиқ кўзин
Шогирд аста ёпаркан,
Аҳд қилди: “Ўша сўзни
Бир кун сўзсиз
