chelakka solib bo‘lmaydi-ku?
– O‘zingiz lampa moyiga o‘xshab suyuq bo‘ladi, dedingiz-ku.
– Suyuq bo‘ladi-yu, lekin baribir chelakka quyib bo‘lmaydi-da.
– Bo‘lmasa shishada olib kelamiz, xo‘pmi?
Omonboyning ham shu paytda juda-juda gaplashgisi kelib ketdi. Shuning uchun ham shosha-pisha qo‘li bilan akasining og‘zini berkitib:
– O‘sha yoqda bo‘rilar ham ko‘pmi? – deb so‘radi shofyor amakidan.
– Uchrab turadi, – o‘yga tolib dedi amaki.
– Siz qo‘rqmaysizmi?
– Qo‘rqmayman.
– Qorningiz ochib qolsa nima yeysiz?
– Ba’zan chidashga to‘g‘ri keladi.
– Suvsab qolsangiz-chi?
– Uniyam bir ilojini topamiz.
Shofyor amaki shu paytda qozon ostiga o‘t qalab, goh Davronboy bilan, goh Omonboy bilan qiziq-qiziq narsalar haqida gaplashib o‘tirgan bo‘lsa-da, xayoli boshqa yoqlarda edi. O‘g‘illarini, qizlarini juda-juda ham sog‘ingan edi u. Bunday xomcho‘t qilib ko‘rsa, ularni ko‘rmaganiga bir oycha bo‘lib qopti-ya! O‘g‘illari hozir qayerlarda yurishgan ekan. Yoki ko‘chaning boshiga chiqib, dadamiz kelib qolarmikan deb, yo‘l poylab o‘tirishganmikan… Bu yoqda bo‘lsa ballon yorilib, ishning pachavasi chiqib o‘tiribdi…
Omonboyning nazarida shofyor amaki ertaklardagi pahlavonlardek ko‘rina boshladi. Bu bo‘rilardan qo‘rqmaydigan, suvsizligu ochlikka chidab ketaveradigan amaki chindan ham ertaklardagi qahramonlarning o‘zginasi edi. Omonboyning bu amakiga yaxshilik qilgisi, nima bilandir xursand qilib, barakalla o‘g‘lim, degan ovozini eshitgisi kelib qoldi. Amakining orqasidan asta-sekin kelib, yelkasi osha qo‘llarini ko‘ksiga tashlab, qulog‘iga:
– Og‘ilxonada echkimiz bor, ko‘rsataymi? – deb so‘radi.
– Yo‘q, keyin, – deb qo‘ydi amaki.
– Televizorimiz yap-yangi, qo‘yib beraymi? O‘yinchi qizlar chiqadi.
– O‘yinchi qizlarmi… Ularniyam keyin ko‘rarmiz.
Amakining bunaqangi beparvoligi, Omonboy yaxshi ko‘rgan narsalarning hammasiga befarq qarashi uning alamini oshirib, jahlini chiqarib yubordi:
– Endi sizga hecham she’r o‘qib bermayman! – dedi to‘satdan.
Omonboyning yig‘lamsirab turishi shofyor amakining xayollarini qochirib, o‘zini hushyor qilib qo‘ydi.
– Voy-bo‘y, hali sen she’r o‘qishni ham bilasanmi? – dedi u qiziqqanidan o‘rnidan turib.
– Nima desam, yo‘q-yo‘q, deydilar…
– Omonboy, men rostdan ham she’rni yaxshi ko‘raman, qani, birortasini o‘qib ber-chi!
– Aldayapsiz!
– Aldasam… har narsa bo‘lay, qani-qani!
Omonboy shu zahotiyoq alamini unutib, o‘zidan-o‘zi zavqlanib, ikki qo‘lini yoniga tushirdi-da:
– Davronboy xo‘ja, Bulturgi jo‘ja.
Bola ochadi, Tashlab qochadi! – deb kimdandir eshitgan she’rini dona-dona qilib, o‘qib berdi.
Shofyor amakiga she’r yaxshigina ta’sir qildi, shekilli, qah-qah otib kulib yubordi. Shunaqangi qattiq kuldiki, hovlida donlab yurgan tovuqlar cho‘chib, har tomonga qochib qolishdi.
– Obbo, Omon mirzo-ey, – dedi oxiri. – Beri kel, bir achomlashaylik, barakalla! Menga o‘g‘il bo‘lasanmi?
– Voy, sizga o‘g‘il bo‘lsam, o‘zimning dadam yetimcha bo‘p qoladi-ku! – qoshlarini kerib, taajjubdan ko‘zlarini katta-katta ochib dedi Omonboy.
Shofyor amaki yana kulib yubordi. Kulisha-kulisha, o‘rtaga tuzluqni qo‘yib olib, to‘ygunlaricha tuxum yeyishdi, ketidan qora qumg‘onda choy qaynatib, ichishdi, eng oxirida og‘ilxonadagi bitta yo‘g‘on yog‘och olib chiqib, qiyshayib borayotgan quvurlarning o‘ng tomoniga tirab ham qo‘yishdi.
– Ish degan mana bunday bo‘libdi, – dedi shofyor amaki mamnun bo‘lib, – Davronboy, sen esli bolasan, shundaymi?
– Men ham esliman, – akasidan oldin javob qaytardi Omonboy.
– Ikkovlaringga bitta muhim topshiriq bor, juda ham muhim… Men hozir yo‘lovchi mashinalardan biriga o‘tirib, bir joyga borib kelaman. Men borib kelguncha mashinani poylab o‘tira olasizlarmi?
– Poylab o‘tira olaman! – baravariga javob qaytarishdi aka-ukalar.
– Hech kim kabinaga yaqin bormasin, xo‘pmi!
– Xo‘p.
– Demak, sizlarga ishonsam bo‘ladi-a?
– Bo‘ladi, – dedi Davronboy, – hamma javobgarlikni o‘z zimmamga olaman, faqat qaytayotganingizda bizga bir chelak gaz olib kelib berasiz, bo‘ptimi?
– Menga ikki chelak olib kelasiz! – deb topshiriq berib yubordi Omonboy ham.
Shofyor amaki yo‘lovchi mashinaga o‘tirayotganda yana bir marta:
– Sizlarga qattiq ishondim, begona odamlarni mashinaga yo‘latmanglar, – deya iltimos qilib ketdi.
Davronboy bilan Omonboy bir so‘zli, va’dasining ustidan chiqa oladigan azamat bolalar edi. Shuning uchun ham ulkan mashina va uning ustidagi mashinadan ham ulkan quvurlarga begona bolalarni yaqin yo‘latmaslik choralarini ko‘ra boshlashdi. Aka-ukada qurol-yarog‘lar juda mo‘l edi: plastmassadan yasalgan ikki xanjar, og‘iga olmaning danagini solib otsa, har qanday yovni qirib tashlay oladigan ikkita miltiq va yana o‘sha plastmassadan yasalgan bo‘lsa ham, chinakam tanklardan hech qolishmaydigan «T-34» markali ikkita tanklari bor edi. Dadalarining uvadasi chiqib ketgan eski to‘nini mashinaning soyasi tushib turgan tomonga to‘shab qurol-yarog‘larni shay qilib, poyloqchilik qilishga kirishishdi.
– Mahmud olako‘z kelib mashinaga tegsa, o‘ldiraman, – deb qo‘ydi Davronboy.
– Men-chi, aka, miltig‘im bilan otib tashlayman, xo‘pmi? – dedi Omonboy ham dadillanib. – Aka, shu mashina meniki-a?
– Yo‘q, ikkovimizniki.
– Hecham-da, yuk mashinalar meniki edi-ku?
– Endi ikkovimizniki bo‘ldi.
– Bekor aytibsan! – Achchig‘i chiqib ketdi Omonboyning.
– Boshingga bir tushiraymi, – dik etib o‘rnidan turdi Davronboy.
– Betingni timdalab olaman! – barmoqlarini burgut panjasidek yozib, akasining ustiga bostirib kela boshladi Omonboy.
UCHINCHI BOB
