кунун ҳаргиз надидам ман завол,Дар сарам чун соябон гардид падар.
Ёд дорам, ҳарфи абҷадро шабе,
Бо ҳазорон ранҷҳо омӯхтам.
Буд он устоди ман, шодон будам,
Гӯиё асрори ганҷ омӯхтам.
Пеш рафтан дар раҳи некўву ҳақ,
Он биёмӯхт, ин шиори зиндагист.
Ишқ варзидан ба илму маърифат
Як қадам бар давраи тобандагист.
Борҳо таъкид намуд, бар ман: – Писар!
Шоирӣ бар дӯши ту орад ғаме!
Лек, аммо, ман набитвонам падар,
Тарки шеъру шоирӣ кардан даме.
Дар раги ман хун занад туғён чу мавҷ,
Ин ҳамон хуне, ки дар рагҳои ӯст.
Гар расад рӯзе сарам бар тоқи авҷ,
Ин ҳама аз ранҷу захматҳои ӯст.
Ҷавонӣ
Ҷавонӣ! Бо ту ман аз кӯчаҳо бисёр нагзаштам,
накардам бештар монанди дигарҳо худандозӣ.
Ба ишратҳои беҳамтову даври дӯстонам ҳам,
надидам ҳеч худро дар миёни баҳсу лаҷбозӣ.
Ҷавонам то ҳанӯз аммо, мисоли ман ҷавоне ку?
Чунон саргарми ғавғоям, ки гӯӣ дар сарам олам.
Надорам тоқате бар ҳарзагӯиҳову мастиҳо,
Барои бо худам будан, ҷаҳони холӣ мехоҳам!
Ман андар байни ин дунёю он дунё парешонам,
Ба рӯҳам ҷомае пӯшидаам, оҳиста месӯзад.
На оташ медиҳад анҷом ин умри гаронамро,
Ман аз теғе бимирам,
к-он нигаҳ бар сина медӯзад.
Ҷавониям, чунон зуд аз барам парвоз мехоҳад,
Дигаргун мешавад то рафт дар оинаҳо тасвир.
Наметарсам сиёҳи мӯям ар гардад сапед, ин сон
Дарахтон сабз мерӯянду хокӣ мешаванд охир.
Ҳазорон ҳайф, медонам, ҷавонӣ барнамегардад,
Аз ин рӯ, ман ҳамин ҳоло, худамро боз месозам.
Ба шеърам медиҳам болу ба ҳарфи хеш озодӣ,
чу бо ҳар як сухан бар қалби инсоне раҳ андозам.
Ҷавонӣ! Бо ту мехоҳам, рафиқи ҷоние бошам,
Набитвонад ҷудо кардан туро аз ман талотумҳо.
Гузашти солу маҳ орад, агар чанде ба рӯ ожанг,
бароям даргузашту пирӣ монад ҳамчу мафҳумҳо.
Олу
Як дона олуро гирифту бар даҳон андохт,
бо дидани ман дар лабаш лабхандҳо омад.
Бо нӯги мӯяш аз ҳаё бар бозие пардохт,
аз дидаам чашмаш гирифту бар замин омад.
Гӯӣ ки дар умқи нигоҳам буд шарори барқ,
ё сад ҳазорон ҷилваи кайҳони бепоён.
Аз ман намедонист куҷо бигрезад ин ҳангом,
ман бо тамоми ҳастиям дар иффати ӯ ғарқ.
Мо ҳар ду худ биспарда будем андари доме,
чун як асири шодмон, чун бастаи озод.
Дар ақл оромию дар дил шӯълаи коме,
танҳо ба ҳоли мо гувоҳе буд, ки ӯ ҳам бод.
Оҳиста поям мениҳам сӯи парипайкар,
оҳиста лаб во мекунам то ҳоли ӯ донам.
Ваҳ, ин чӣ зебоӣ? Кӣ зод онро чу як заргар?
Ваҳ, ин чӣ эҳсосе, ки ман ҳозир диҳам ҷонам?
Дар рӯи ӯ сурхии олу мешавад пайдо,
дар чашми ман уммеди будан дар бараш як дам.
Кош ин дами тӯлонии умрам шавад, аммо
ҳусни
