kıpkırmızı şalına armut şeklinde büyük bir inci takmış, muhtemelen yazlık beyaz şapkası ve yeleğini üzerinden yeni çıkarmıştı.
Tok ve gırtlaktan gelen bir ses tonuyla “Efendim,” diyerek konuşmaya başladı. “Bunun, ah yani sizi zamansız ziyaretimin, mahremiyetinizi ihlal edişimin oldukça alışılmadık bir şekilde gerçekleştiğini düşünüyor olmalısınız.”
“Ah hayır,” dedi Horace. Ziyaretçisinin pencereden içeri girdiğini anlamasını istediğinden emin değildi. “Size yolu gösterecek kimse yoktu, kâtibim burada değil.”
“Önemli değil efendim, önemli değil. Sizin de anladığınız gibi, yolumu bir şekilde buldum. Mühim olan şu an burada olmam.”
“Pekâla,” dedi Horace. “Sizi buraya hangi rüzgâr attı?”
“Beni buraya hangi rüzgâr attı…” Yabancının gözleri koskocaman olmuştu. “İzin verirseniz, sırası gelince neden buraya geldiğimi size anlatayım. Hâlâ biraz, şey… Gördüğünüz gibi biraz nefes nefeseyim.” Gözlerini odada gezdirmeye başladı. “Sanırım mimarsınız Bay…?”
“Adım Ventimore,” dedi Horace. “Ve evet, mimarım.”
“Ventimore,” dedikten sonra emin olmak için elini cebine atıp bir kâğıt çıkardı. “Evet, doğru yere gelmişim. Burada adınız ve mimar olduğunuz yazıyor. Bay Ventimore, muazzam bir yeteneği keşfetmem için buraya gelmem söylendi.”
“Muazzam bir yetenek olduğumu iddia edemem,” dedi Horace. “Ancak mesleğimde son derece yetkin olduğumu söyleyebilirim.”
“Yetkin mi? Elbette öylesiniz efendim. Sizce benim gibi tecrübeli bir işadamı, işinde yetkin olmayan birine gelir miydi?” dedi yabancı. Kanısının aksine, kendini son derece ihtiyatlı davrandığına ikna etmeye çalışan bir havası vardı.
“Bu sözlerinizden, birinin bir incelik yaparak beni size tavsiye ettiğini mi anlamalıyım?” diye sordu Horace.
“Kesinlikle hayır efendim, kesinlikle hayır. Kimsenin tavsiyesine ihtiyaç duymam. Şey, sanat dünyasında olup bitenler hakkında yeteri kadar bilgim olduğuna inanıyorum ve şu kanıya vardım, Bay… Ah! Ventimore, tekrar edeyim, kendi kendime vardığım kanıya göre istediğim şeyi yapabilecek tek kişi sizsiniz.”
Sevinci gözlerinden okunan bir şekilde “Bunu duyduğuma sevindim,” dedi Horace. “Tasarımlarımı nerede gördünüz?”
“Bunun bir önemi yok efendim. Sağlam gerekçelerim olmadan asla karar vermem. Karar vermem uzun sürmez ve hemen harekete geçerim efendim, harekete geçerim. Asıl konuya gelirsek, küçük bir komisyon karşılığında, küçücük bir komisyonla… Bu işi sizin yapmanızı istiyorum. Şey, efendim, sizin üstün yeteneğinizin farkındayım.”
“Kendisi için bir açıkartırmaya katılmamı mı isteyecek?” diye düşündü Horace. “Hayatta olmaz.”
“Gördüğünüz gibi şu anda oldukça meşgulüm,” dedi temkinli bir şekilde. “İstediğiniz şeyi yapabileceğimden emin değilim…”
“Kısaca anlatayım efendim, kısaca. Ben Wackerbath, Samuel Wackerbath. Aslına bakılırsa civarda tanınan biriyim.” Horace ziyaretçisinin adından ve şöhretinden haberdar olmadığını elbette gizledi. “Geçenlerde Hampshire sınırında, şu anda oturduğum evin yakınlarında birkaç dönüm arazi satın aldım ve az önce Westminster Köprüsü’nden geçerken arkadaşıma söylediğim gibi, kendime orada küçük bir ev yaptırmayı düşünüyorum. Mütevazı ve gösterişsiz bir ev… Hafta sonları kalabileceğim, misafirlerimi ağırlayabileceğim veya yılın belli bir kısmını geçirebileceğim bir ev. Şimdiye kadar böyle evler kiraladım, bilirsiniz ya, aileden kalma konaklar ve benzerleri. Aslında basit ama konforlu bir İngiliz kır evinin mütevazı zarafetinde yaşamak istiyorum. Ve siz bunun için en ideal kişisiniz, söyledikleriniz beni daha da ikna ediyor. Bu işi olması gerektiği gibi yürütecek kişi sizsiniz.”
Sonunda uzun zamandır beklenen müşteri gelmişti! Hem de normal bir yol izleyerek gelmişti. Kimse Bay Wackerbath’e bakıp onun bir anda üst pencereden süzüleceğine inanmazdı, en azından böyle bir insana benzemiyordu.
Horace kendisinin bile şaşırdığı bir sakinlikle “Elimden gelenin en iyisini yapacağım,” dedi. “Bu proje için ne kadar bir meblağ belirlediğinizi sorabilir miyim?”
“Eh, bir Kârûn sayılmam ancak yoksul olduğumu da söyleyemeyeceğim. Daha önce belirttiğim gibi, konforu gösterişe tercih ederim. Aklımdaki miktarın ötesine geçmem gerekeceğini düşünmüyorum. Şey, altmış bin diyebiliriz.”
“Altmış bin!” diye haykırdı Horace. Bu miktarın ancak onda birini bekliyordu. “Ah! Altmış binden fazla harcamak istemiyorsunuz demek, anlıyorum.”
“Evin kendisi için evet,” dedi Bay Wackerbath. “Müştemilat ve kulübenin yanı sıra bazı odalara özel dekorasyon isteyeceğim. Toplamda yüz bin kadar harcayabiliriz. Bu miktarla, civardaki evlerin ışığına mütevazı bir şekilde gölge düşürebileceğinizi anlıyorum.”
“Kesinlikle,” dedi Horace. “Bu meblağ karşılığında sizi tatmin edecek bir eviniz olacak.” Ardından arsa, toprak, mevcut yapı malzemeleri ve kaç kişilik konaklama yerinin gerekli olacağı gibi olağan soruları sormaya devam etti.
“Yaşınız genç bayım,” dedi Bay Wackerbath. “Ancak mesleğinizin tüm inceliklerine hâkim olduğunuzu görüyorum. Gidip zemine bir göz atmak ister misiniz? Akıllı bir tercih olur, hem karım ve kızlarım da bu konuda fikirlerini söylemek isteyeceklerdir. Hanımları memnun etmeden inşaata başlayamayız, değil mi? Bir düşüneyim. Yarın pazar, sabah 08.45’te Lipsfield’a gelebilir misiniz? Sizi bir at arabası veya benzer bir araçta beklerim, araziye gittikten sonra Oriel Court’ta birlikte öğle yemeği yiyip tüm detayları konuşuruz. Akşam da sizi şehre göndeririz, pazartesi günü işinizin başında olursunuz. Sizin için uygun mu? O halde anlaştık, yarın görüşmek üzere.”
Bay Wackerbath’in odadan çıkışıyla birlikte, Horace tahmin edileceği gibi başına konan talih kuşunun aniliği ve kusursuzluğu karşısında şaşkına döndü.
Artık işsiz değildi; yapacak bir işi, daha önemlisi ilgisini çeken ve ona istediği fırsatları sunabilecek bir işi vardı. Uyumlu görünen ve parayı sorun etmeyen bir müşteriyle en iddialı fikirlerinden bazılarını hayata geçirebilirdi. Üstelik artık tepkisinden çekinmeden Sylvia’nın babasıyla da konuşabilirdi. 60.000 sterlinden 3.000 sterlin ve ek işlerle dekorasyon için de bir o kadar, belki de daha fazla ek komisyon alacağını düşündüğünde, biraz akılsız davranıp bir sene içinde evlenebilir ve birkaç sene içinde çok daha fazla para kazanabilirdi. Başlangıcı böyle bir işle yapınca daha fazla iş alması kolaylaşacaktı.
Umudunu yitirdiği için kendinden utanıyordu. Son birkaç yıllık yorgun bekleyişi, belki de gerçekten ihtiyacı olduğu anda ve kendiliğinden ortaya çıkan bu fırsat için bir hazırlık niteliğindeydi. Yakında onun yardımından mahrum kalacak Beevor’a verdiği sözü tutarak şartnameyi tamamlayınca içi içine sığmadığından daha fazla ofiste kalamadı. Her zamanki gibi kulüpte öğle yemeğini yedikten sonra Cottesmore Gardens’a gidip Sylvia’ya güzel
