Еңлік – Кебек. Шəкəрім Құдайбердіұлы

      Он бесінде Кебектің аты шықты,

      Атты жаяу бəріне бірдей мықты.

      Көзі өткір, қараторы жігіт екен,

      Орта бойлы, тапалдау, кең иықты.

      Ел қамы үшін өлуге жанын салып,

      Соғыс десе тұрмайды қойса байлап.

      Жауға батыл, жақынға жəне əдепті,

      Кішіні іні, үлкенді ағатайлап.

      Ол кезде балгер болған Нысан абыз,

      Шын дəулескер бақсының өзі нағыз.

      Жыны айта ма, кім білсін, шыны айта ма,

      Айтқаны келеді деп қылады аңыз.

      Кебек батыр өз бақытын сынамаққа,

      Əдейі іздеп келіпті балгер жаққа.

      Оңашада жалынды абызға кеп,

      «Бал ашып бер, – деді де, – біздің баққа»:

      «Ей, абыз! Аш балыңды, қобызыңды тарт,

      Алар ақың бар болса, мойныма арт.

      Балыңа не түссе де жасырмай айт,

      Жалғыз-ақ сол арасын қыламын шарт»,

      «Шырағым, бал аштым деп мал алмаймын,

      Ол үшін саған ақыл сала алмаймын.

      Жаман айтсам жабығып қала көрме,

      Жынның сөзін жасырып қала алмаймын.

      Соны айтып қобыз алды Кебекке арнап,

      Шақырды жындарының атын зарлап.

      Қара қалмақ Қорқыттың күйін тартып,

      Қобызына əн қосып кетті сарнап.

      Темір масақ жабырлап тұр сылдырлап,

      Екі көзі бақсының тым бұлдырлап.

      Ындын қойып тыңдасаң сарнағанын,

      Сақтанбасаң алғандай ақылды ұрлап.

      Мұңлы қоңыр дауысы шықса зарлап,

      Ықтиярсыз кетеді бой шымырлап.

      «А» дейді де тыңдайды анда-санда,

      Құлағына кеткендей жын сыбырлап.

      Екі көзін қан жауып, өңі қашып,

      Сұп-сұр болып, алартып көзін ашып.

      Шүлдір-шүлдір сөйлесіп жыныменен,

      Өзін-өзі тоқтатты əзер басып.

      Нысан абыз қысылып батқан терге,

      Қарады да сөйледі Кебек ерге:

      «Ажалың биік қабақ сұрлау қыздан,

      Батырым, ондай жанға көңіл берме.

      Бұл сөзді өз ойымнан айтпаймын құр,

      Жын шіркін осылай деп айтқызып тұр.

      Қара жартас түбінде кез келеді,

      Шырағым, сондай қыздан сақтанып жүр.

      Əдейі іздеп бармассың, кез боларсың,

      Кез болсаң, алыс емес, тез боларсың.

      «Сақтыққа қорлық жүрмес» деген бар ғой,

      Сақтанбасаң, артқыға сөз боларсың».

      Оны есітіп Кебек кетті өз жайына,