Дағыстан. Ақылбай Абайұлы

      Сол той тағы болғанда жұрт мақтады,

      «Бұл елде Ибраһимдей мерген қайда!

      Əрі сұлу, əрі есті, əрі мерген,

      Қайда барса жақсыға қосылмай ма!?»

      Ибраһим бір сөз айтып қалжыңдапты,

      Неғылса қиыстырып мінін тапты.

      Тұрпайы тасырлыққа тап келген соң,

      Долданып Жүсіп ыза бола қапты.

      Жүсіпке осы қалжың тиді қатты,

      Көтермей құрбы сөзін Тəңір атты.

      Жұрт ескермес қалжыңын ақ көңіл деп,

      Мінезінен тəкаппар соған батты.

      Қатал Жүсіп қалжыңды кек көреді,

      Мақтауды өзге алғанын жек көреді.

      Ішінен Ибраһимге дұшпан болып,

      Буынып улы қанжар кектенеді.

      Сол тойдан жұрт тарады əр тарапқа.

      Ибраһим көңілін беріп жүреді аққа.

      Ашық күні аң атып қайтайын деп,

      Үйден шығып аттанады Кавказ жаққа.

      Жүсіп тағы сол күні аңда жүрді,

      Жайылған бір далада арқар көрді.

      Шалдыртпай ептеп барып атайын деп,

      Қақпа тасты бетке алып келеді енді.

      Байқамай дəрісін көп сасып салды,

      Бұғып келіп арқарды басып қалды.

      Бір заңғырдың басына, оғы тимей,

      Ойнақтап көз ұшына арқар барды.

      Аңға көңіл қоя ма аумасына,

      Оқ тимей арқар шықты тау басына.

      Ескерусіз Ибраһим жетіп келді,

      Жүсіптей қанын ішер жау қасына.

      Мылтықты атайын деп оғын салды,

      Ыңғайлап нысанаға, бетіне алды.

      Оқ жетпес деп дандайсып тұрған арқар,

      Ибраһим тарс қойғанда құлап қалды.

      Жүсіпке айтты қалжыңдап: Батыр саған,

      Мендей боп атуыңа келмес шамаң.

      Қате атарлық, ей батыр, мен емеспін,

      Байлайын арқар болса көрсет маған.

      Қалжыңға шыдамады Жүсіп долы,

      Орынсыз кімге жақсы ашу молы?

      Байқаусызда, қасына жетіп келіп,

      Дəл жүректен жабысты қанжар қолы.

      Бұл дағы қанжар дайын айқаспай ма,

      Оныңа болмаймын деп шайқаспай ма?

      Қапы болды, білмеді аямасын,