Өтеген батыр. Жамбыл Жабаев

      Ереуіл ерлер ерісіп,

      Жетті жортып Еділге,

      Өртеніп күн батқан кез,

      Қан толқынды Еділде.

      Көңілсіз Еділ бойлары,

      Ерлерді хұп алмады,

      Тұнжыраңқы аймағы,

      Жабырқаңқы жан-жағы

      Ол кез Ресей патшасы,

      Еділге бұғау салғаны,

      Сезілді езіп зарлатқан,

      Салғаны елге найзаны.

      Осыдан бастап патшаның,

      Тігілді орда, іргесі,

      Көшпелі қазақ еліне,

      Ол орда болды түрмесі.

      Арандайын ашылды,

      Қорқау патша құлқыны,

      Қызды күң ғып зарлатып,

      Айдап алды жылқыны.

      Онан да əрі алғалап,

      Өтеген батыр айқайлап,

      Түсті сыпыра жортуға,

      Дабыл ұрып жарқылдап

      Тағы тау, құз жол тосып,

      Алдында жел аңғылдап,

      Үйсіз-күйсіз Өтеген,

      Жиһан кезіп ертеден,

      Кешке дейін салпылдап.

      Суыққа тоңып қысты күн,

      Қобызындай Қорқыттың

      Безілдейді қалтылдап.

      Таң атып, күн батқанша,

      Жұлдыз сөніп жатқанша,

      Жел аударған қаңбақтай,

      Жортуылда жортақтай

      Аттың басын тартпады.

      Су суалып, шеп қуарып,

      Күн жер көнін қақтады.

      Сол жердің барып шөліне,

      Өтеген қазақ еліне,