Естай – Қорлан. Мұзафар Əлімбаев

      Дуылдап Маралдының атырабы,

      Бір қыздың тойы болып жатыр əлі.

      Таянған таяғына сырт буын да,

      Ұйықтамай, таңды көзбен атырады.

      Маралды – қара жолдан жырақ мекен,

      Сірə да бүгінгідей дулап па екен?!

      Ұзатқан жалғыз қызын желпінді бай,

      «Кемсітіп кетпесін, – деп, – сынап бөтен».

      Мүшеден дəмесіз де, дəмелі де,

      Осында ой елі де, тау елі де:

      Сүйіндік, Апай-бөрі, Қозған-қақсал,

      Қыпшақ пен Бұқа күбір, Сəмегі де…

      Осында обаған көз обыры да,

      Осында жегін өгіз момыны да,

      Осында бір тойынып кетейін деп,

      Келіпті кедей-кепшік шоғыры да…

      Аталы аруақты туысынан,

      Шығармай Ертіс бойын уысынан,

      Бұла өскен жастайынан Қауан төре

      Сөзі ірі, жүрісі паң, күлісі пақ.

      Ұстаған ислам туын жастан қолға,

      Түрікте – төрт жыл оқып Стамболда,

      Бітірген Аясопы дəрреəлфунун,

      Дəмолла, қазақша айтсақ асқан молла.

      Ұмтылған омыраулап төс пен өрге,

      Ешкімге бойы үйренген дес бермеуге

      Ішінен жымыңдайды: «қалған қазақ,

      Ырза бол ілбіп-сілбіп көшке ергенге.

      Əкіммін атым мəлім алты алашқа,

      Қолымды қағамын деп анталаспа,

      Жағама жармасар ма жайын білген,

      Түсерсің, жасық біткен, жанталасқа!»

      Төрт түлік жонға сыймай малы мұның,

      Асып тұр жалпақ елден бағы бүгін.

      Берген соң қырық жеті қырқа матап,

      Алғалы келді айттырған қалыңдығын.

      Тойға кеп салқар көшпен он пəуеске,

      Асырған салтанатын сол емес пе?!

      Əншісін, палуанын, мешкейін де,

      Жүйрігін… – түгел əкеп салды егеске.

      Елінен өзге бір де əнші ұнамай,

      Естайды ертті алғыр – қаршығадай, –

      Жоқтайтын өз намысын Маралды елі

      Əн мен жыр бəйгісінде болсын абай.

      «Қасымнан бір адым да шықпа» – деді

      «Бұл жолы барыңды сал, мықта!» – деді.

      Ұстаған шыжымымен қол құсындай,

      Иемдеп, төре сөзін нықтап еді.

      Қауакең намысына келген қызып,