Сал Сары. Ізтай Мəмбетов

      – Жан балам, бостан-босқа желікпегін,

      Жасыңнан не істесең де ерік бердім.

      Бетіңнен қаққан жоқпын, сөккен жоқпын,

      Өзіңе, өзіңе тек сеніп келдім.

      Халықтың қаңқу сөзін елемедім,

      Жазықсыз жабырқансаң, жебеп едім.

      Сөйткен сен ата-баба ғұрпын бұзып,

      Билік бер дегенің бұ, не дегенің?

      Буынсыз жерге енді пышақ ұрма,

      Ұятқа қала алмаймын бұл шағымда.

      Барасың атастырған адамыңа,

      Сол болмақ сыйларың да, құшарың да…

      Əкесі байлам айтты бүй деп бүгін,

      Біледі Қосан оның бір беттігін.

      Ол көнді, көнбеді кім тағдырына,

      Амалсыз жат құшаққа кірмепті кім?

      Сонда да Сары болар аңсағаны,

      Сары деп шыққан күнді қарсы алады.

      Сары боп кешкі жалқын алауласа,

      Сары боп сипар беттен таң самалы…

      Қосанды осындай бір күйде жатқан

      Тосын үн селк еткізді ірге жақтан.

      Сарысын таныған қыз тұрып еппен,

      Есікті ашты ақырын түнде жапқан…