Жетісу суреттері. Ілияс Жансүгіров

      Жер таппан жерде жете Жетісуым

      Күркілдек, Көксу, Лепсі, Іле, Шуым,

      Асқардың аспан сүйген сілекейін,

      Жан бар ма татпайтұғын, айтпайтұғын.

      Бөленген бұлтқа мәңгі меңіреу құз,

      Ну тоғай, қоғалы көл, қоңыр құмым.

      Асқардан ақтарыла арқыраған,

      Жөкендің кім аңсамас балдай суын.

      Жетісу, кеудең асқар, аяғың көл,

      Қоңың құм, мықыныңда бар сексеуіл.

      Тау жайлап, қоңыр күзеп, құмды қыстап,

      Ол бір маң мал өсірген өлкедегі ел.

      Көктемде құмнан әсем жер болсын ба,

      Жайқалып жауқазыны, раң гүлдер.

      Бойдағы бозбаладай асыр салса,

      Қозысы құйрықтанып дөңгеленер.

      Шөгіскен шоғар асқар қатпарланып,

      Қия құз, мұсатыр мұз жақпарланып.

      Емес пе көк ала бас ақ буралар,

      Оралған шудалары мақпалданып.

      Саятта аң аңдыған ол бір мерген,

      Мылтық ап, бүркіт ұстап, қақпан салып.

      Таудағы тас жаңғыртқан қойшы әндері,

      Қайырлад еткенімен сақпан саңық.

      Айқыра ала асқарлар жатыр шөгіп,

      Жер жаншып, көктің көлбеп төсін еміп.

      Ойнақы, құба, тарлан тағы аңдарын.

      Тәбеті тау-тасына қойған теліп.

      Құлпыртар құмда соққан қоңыр самал

      Мәсімнің масатысын желі желпіп.

      Қар кетіп, қара жері жасанғанда

      Қонбасын қалай кұсша өлі келіп.

      Ескінің ертегі айтсам ертесінен:

      Жетісу қан малшынған белшесінен,

      Алайда, айналармын, айтам әлі,

      Шыға алмай жүрмін әзір жер шетінен,

      Қалмақты, Қоңтәжіні Жөңкесінен,

      Үркітіп Абылай мен Шоңай шауып,

      Жөңкенің асырыпты желкесінен…

      Тарбиған Тарбағатай жердің құты,

      Барлық – ол «қыдыр түнеп көшкен жұрты».

      Оранған ақ көбенек аруақты Алтай,

      Төгіліп бізге таман жатыр мұрты.

      Ертеде сол асқардың сәулетіне,

      Қиыспай қырғындасқан талай жұрты.

      Ақшұнақ, Жабағылы, Мыңшұқыр, Таз,

      Бұлардың бәрін тізген Жоңғар тұрпы.

      Аршалы, Амантекше, Қарасырық,

      Қараүңгір, Қалмақасу, Қаражырык,

      Сауыры Салқынбел мен Сайымбөлек,

      Суығы соғып тұрад аласұрып.

      Қымызын сол жайлаудың ішкен кісі,

      «Бәйгеге» қосад өзін таң асырып.

      Шоқысын Бүркітінің Үшбүйенге,

      Қойыпты сәуекендей жарастырып.

      Күрделі қоныс қайда Күреңбелдей,

      Құр жатпас Қора мұзбен жүгенделмей,

      Тегерез төңкерілген тегеш, Шажа,

      Шамқой шал қабақ жаба түнергендей,

      Талақтай талаураған Баян – жүрек,

      Тұнжырап тұқырып тұр «тірі өлгендей».

      Мұрыны Мұзбұлақтың көкте мүлгіп,

      Ақтасты аспанға әдей тірелгендей.

      Қар кете қарлы алаңы қақ айыра,

      Қаптағай қаптай көшед Бүйенді өрлей.

      Түйірлі бұршақ нөсер ұшықтайды,

      «Ши ұшық», «қырық аяқ су» жібергендей.

      Көкжамбас, көл Көпірлі таудың көркі,

      Жатқан мұз Шатыртастың көкше бөркі.

      Ақиық Демікпеден алған адам,

      Алдырар Айдарлыдан Алтай түлкі.

      Қоңыртау қорқатыным бала жастан,

      Жыланы түрі жаман – түкі, түрпі.

      Түнімен тау күзеткен, таста айтақтап,

      Дуана заржақ байғыз – шайқы-бұрқы.

      Талғар тау тарғыл ала шоқы биік,

      Асқақтайд емшегі, ерін көкке тиіп.

      Арқырап асқарынан құлаған су —

      Бауырын балбыратқан еліне иіп.

      Малға жай, елге жайлау Үшқараштың

      Сүбесін мекендеген суыр сүйіп.

      Асы – астау, отырған ел – өрелі құрт,

      Құрт жайып қодырайған Бақай биік.

      Албыр бет Алматыда алма әдемі,

      Алғандай ақ тамақты ауызға үріп.