Мені де, өлім, әлдиле. Мағжан Жұмабаев

      Қажыдым енді, күш бітті,

      Көңілсіз, салқын, күн бұлтты,

                          Жел бұйығып тербелед,

      Әлдекімнің өлгенін,

      Оны қалай көмгенін

                          Әңгіме ғып күңіренед.

      Жел, күңіренбе, жасың тый,

      Өлім күйі – тәтті күй,

                          Балқиды жаным бұл күйге.

      Мені де, өлім, әлдиле,

      Әлдиле, өлім, әлдиле!

      Қара орманның шетінде,

      Нағыз желдің өтінде

                          Өскен жалғыз жас қайың.

      Былқ-сылқ етіп билеген,

      Сылдыр-сылдыр күйлеген,

                          Болсын онда не уайым.

      Сол жас қайың құлапты,

      Жанында жел жылапты,

                          Балқиды жаным бұл күйге.

      Мені де, өлім әлдиле,

      Әлдиле, өлім, әлдиле.

      Қолына ала ту алып,

      Қылышын қанға суарып,

                          Тау суындай тасыған,

      Қарақат көзін қан жауып,

      Қабағынан қар жауып,

                          Ойын салған жас ұлан –