Χοηφόροι. Aeschylus

      Μα τάχα θες ναναγελάς στις συμφορές μου;

      Και στις δικές μου τότε, αφού στις εδικές σου.

      Να λέω λοιπόν πως είν' ο Ορέστης που μου κρίνει;

      Ενώ τον ίδιο βλέπεις, όμως αμφιβάλλεις·

      μα όταν την πένθιμη κουρά των μαλλιών είδες

      και των ποδιώ μου αναμετρούσες τα σημάδια,

      σαν νάβλεπες εμένα πέταξε η καρδιά σου·

      σίμωσε την πλεξίδα αυτή στην κεφαλή μου

      και ιδές με τα μαλλιά πώς μοιάζει ταδερφού σου·

      νά και τούτο το φόρεμα, έργο των χεριώ σου

      και της σαΐτας σου διάσιμο τα ξόμπλια τούτα.

      Κράτα το νου σου· κ' η χαρά σου ας μη ξεσπάση

      γιατί πικροί μας είναι, ξέρω – οι φίλτατοί μας.

      Ω εσύ, του πατρικού σπιτιού γλυκύτατη έγνοια,

      πολύκλαυτη της σωτηρίας μας ελπίδα,

      θαρρεύοντας στη δύναμί σου θε να πάρης

      πίσω το θρόνο του πατέρα μας· ω μάτια,

      γλυκύτατά μου μάτια, πόχετε για μένα

      τέσσερ' αγάπης μερδικά, γιατί έχω χρέος

      πατέρα μου να σ' ονομάζω, και μιας μάννας

      που ολόδικα μισώ, σε σένα πέφτει η αγάπη,

      και της θυσιασμένης άσπλαχν' αδερφής μου·

      αλήθεια αδέρφι μου πιστό, τιμή μου φέρνεις.

      Μόνον η Δύναμι κ' η Δίκη με τον τρίτο

      το Δία τον πανυπέρτατον ας σου συντρέξουν.

      Ναι, Δία, στρέψε τα μάτια σου στις συμφορές μας,

      και ιδές την ορφανή γενεά αητού πατέρα,

      που μέσα στα σφιχτά ξεψύχησεν αρπάγια

      καταραμένης όχεντρας· και τα ορφανά του

      πείνα τρανή μας έσφιξε· γιατί δεν μπόρειου

      άγρη στην πατρική φωλιά να φέρνω ακόμα.

      Κ' έτσι νά μας, κ' εγώ και τούτη εδώ η Ηλέκτρα,