Պարապ վախտի խաղալիք. Խաչատուր Աբովյան

      Մոլլա Մասրադինն շատ բան է արել,

      Ինքն ախմախացել, ուրըշին խաբել,

      Բայց նրա հունարքն իշի քուռակին

      Իր իշությունից էլի չի դարձրին:

      Մայիս ամիսն էր, օրերն քաղցրացել,

      Իսան ու հայվան սար ու ձոր բռնել,

      Ամենի արինն նո՛ր էր եռ ընկել,

      Ամենի սիրտը էլ եդ նոր բացվել:

      Մեկ քաձ էշ էլ իր քուռակն քամակին

      Քցած՝ հանդումը նայում իր քեֆին.

      Ինքն թավալ տալիս ախպումն ու զռում,

      Քուռակն էլ պոչը ցցած մոտն խաղում:

      Մոլլեն որ իր սուրբ ղուռանիցն ավել՝

      Ուխտը ուլիցը չէր կարող ջոկել,

      Նրա չափ ընկնիլն որ աչքովն ընկավ,

      Էլած ուշք ու միտքն էլ նրա հետ թռավ:

      «Ջահել վախտն էսպես որ հունար ունի

      էս օրհնած գառը, ու փախչիլ գիտի,

      Որ մեծանա հո՝ աշխարք կարմացնի,

      Երբ տակիս՝ նստած՝ էսպես չափ քըցի»:

      Գողացավ քուռակն, տարավ գոմն, կապեց:

      էշն լեզու չուներ, խելքը ո՞վ տվեց,

      Որ տիրոնչն ասի քուռակի տեղը,

      Մոլլեն էլ գիժ չէր, ասեր, դառնար գողը:

      էսպես տանը կապեց, ո՛չ թե խոտ, խոռակ,

      Չամիչ ու խուրմա ուտեր մեր քուռակն:

      Արև ու անձրև աչքը չըտեսավ,

      Թոզ ու ախպ, փալան, ո՛չ բեռը տարավ:

      էսպես պահելուցն էլած ղվաթն էլ

      Պակսեց: Մեր թամբալ քուռակն մեծացել

      Իր իշի բոյը, իր իշի հասակն

      Առած: Վախտն էր, որ տեսնին Մոլլի փառքն:

      Մեկ ազիզ օր էլ որ էկավ, հասավ,

      Մոլլեն էլ լավ իր թադարեքն տեսավ:

      Ու տնկտնկալով, քամի կուլ տալով,

      Իշի քամակին բազմած խիստ քեֆով:

      Նոխտի փոխ՝ չաթու, թամքի տեղ փալան

      Իշի դունչն ու վրեն դրած՝ էկավ մեյդան.

      Որ ջիրիդ խաղա, քանի ինքն սաղ ա,

      Բայց էշ ու ջիրի՞դ – ա՛յ Մոլլա Աղա:

      Ձիանքն էլ մնացին հուշտ էլած, սառած,

      Չէ թե ձիավորքն՝ բերանները բաց:

      Մոլլեն ամենի սիրտն առավ, ասեց,

      Որ իրան նայեն, ու էշը քշեց:

      Քոռաղադինա էն օրը շոք էր,

      Ջիրիդի տեղն էլ ախպսին մոտ էր:

      Թո՛շ, թո՛շ կանչելով՝ խեղճ Մոլլեն բերանն

      Պատռեց, բայց իշի ղուղը չի մտան:

      Բերնով օրհնում էր, ոտով վեր հատում,

      Գլուխը սղալում, եդևիցն բզում,

      Բիզն էլ բեզարեց, քարն էլ, քացին էլ,

      Բայց կակող ախպուսն իշի խելքն առել:

      Փռվեց չորս ոտովն էն տեղ իր քեֆին.

      Ո՛չ ծեծին նայեց, ո՛չ Մոլլի միրքին:

      Տեսնողք փոր, բերան բռնած՝ քաշվեցին,

      Մոլլեն զոռ տվեց ուշունցի պարկին:

      Բայց Խելոքի մեկն ղրաղ քաշեց նըրան,

      Ու կարթաց գլխին սաղ սըհաթ ղուռան,

      «Ով իշին կուզի նոր մարիֆաթ տալ,

      Աստված գիտենա, ի՛նքն ա էշն հալալ»: