Պոեմներ, առակներ, հեքիաթներ. Աթաբեկ Խնկոյան

      – Ո՞վ է գողացել թանկագին խեցիս,

      Ամբողջ աշխարհում միակ սիրելիս.

      Թող կորչի գողն այս իմ տերությունից,

      Աչքիս՝ չերևա հենց այսօրվանից:

      – Այդ ես եմ վերցրեք քո խեցին, արքա

      Մի՞թե իմ մեղքին թողություն չկա,

      Չգիտությամբ եմ արել սխալը,

      Ինձ խիստ գրավեց այն խեցու փայլը.

      Ների՜ր ինձ, արքա, ինձ մի աքսորիր,

      Մի հանիր ծովից, գահիդ մոտ պահիր:

      Հավերժահարսը խնդրում էր լալիս,

      Արքայի խեցին իրեն էր տալիս,

      Նեպտունը տեսավ անկեղծ զղջումը

      Եվ մինչև անգամ խղճաց մտքումը,

      Սակայն չլսեց թշվառ աղջկան.

      Միայն թե խեցին պարգևեց նրան:

      Հավերժահարսը նորից աղաչեց.

      Ընկավ ոտները, ծնկները պաչեց.

      – Օ՛, հզոր արքա՛, կարոտից, վշտից.

      Անշուշտ կմեռնեմ, երբ զրկվեմ ծովից,

      Ծովի շաչյունը, ծովի ծփանքը

      Կազմել են կյանքիս քաղցր պատրանքը:

      Օրոր են ասել ինձ օրորոցում,

      Ու քուն են դրել ջրերի ծոցում.

      Հիմա եթե դու ինձ չես խնայում,

      Քեզանից միայն ես այս եմ խնդրում.

      Ծովի շաչյունը տուր ինձ հիշատակ,

      Որ շոյե հոգիս ամեն ժամանակ,

      Ուր էլ որ գնամ, որտեղ էլ լինեմ,

      Իմ սիրած ծովի կարոտս առնեմ:

      ԿՐԻԱՆ

      ԱՐԾՎԻ ԺԱՅՌԸ