Տաղեր. Ներսես Շնորհալի

      Իմանալի սերովբէ,

      Բանին աթոռ քերովբէ.

      Խորան լուսոյ արքային,

      Հարսըն մաքուր փեսային:

      Նոր բուրաստան ծաղկերանգ,

      Ողկուզաբեր բարունակ,

      Դրախտ Տեառն դարձեալ քեւ տըւաւ

      Մաւրն Եւայի, որ մեղաւ:

      Րոտեալ զերկունս տըրտմական,

      Փոխադրեցեր րախճական

      Ուրախութիւն երկրայնոցս,

      Հարսն ի յերկրէ երկնայնոց:

      Մայր կենդանեացըն հոգւոց,

      Զոր նախահայրըն ծանոյց.

      Երկոտասան վըտակաւ

      Վէմն առ ի քէն շնորհեցաւ:

      Ծըրար քառիցըն խընկոց.

      Հոգւոյն յոգիդ խառնելոց,

      Իմաստութիւն, զաւրութիւն,

      Արդարամէտ մաքրութիւն:

      Նարդոս, զըմուռ ծովային,

      Եւ կինամոն կընդըրկին,

      Թագապաճոյճ զարմազան

      Զըմրուխտ եւ կայծ կարկեհան:

      Ով~ դու քաղաք կենդանի,

      Տաճար շինեալ Քրիստոսի.

      Րաբուն Բանին Յիսուսի,

      Ծընող մարմնով ի յերկրի:

      Որով հայցեմք մայր լուսոյ,

      Զերգող երգոյս եւ զխընդրող,

      Սըրբել ըզմեզ ի մեղաց

      Լեր բարեխաւս անմոռաց.

      Ի զըւարթնոց կայանին

      Երգել ըզփառս ընդ նոսին,

      Երրորդութեան անեղին

      Յաւէտ ի նոյն միշտ Էին:

      Նոր ծաղիկ ցուցաւ ի նորատունկ բուրաստանի,

      Նոր արեւ հարաւի

      Նորազուարճ առաւաւտի:

      Երփնատիպ սաղարթ տերեւախիտ կանաչազուարճ

      Հողմով Հոգւոյն շարժեալ,

      Քաղցրիկ աւդով վայրաբերեալ:

      Րախճանայ դրախտն Եդեմայ նոր ծառ կենաց տնկեալ ի նմա

      Ի յաբրահամեան

      Յեսսեան արմատ դաւթիազարմ:

      Սքանչելեաւք Կոյսն յըղացաւ զէմմանուէլն ըստ Եսայեայ,

      Ծընեալ զՀաւր համագոյն`

      Մեզ համագոյ գոլ ըստ մարմնոյ:

      Էն ի միշտ Էէն անժամանակ ծընեալ անմայր,

      Նոյն ժամանակաւ

      Ի կոյս մաւրէ անհայր ծընաւ,

      Սիրով խոնարհեցաւ ճըշմարտապէս եւ տիրաբար,

      Առնուլ ըզմերս մարմին,

      Առանց մեղաց մնալ անմարմին:

      Սիրով երկըրպագեա', եկեղեցի, ծնեալ արքային.

      Փառաւք զքեզ պսակողին

      Մատո ըզփառս միշտ յաւիտեան:

      Այսաւր ցընծութիւն հողեղինացս,

      Եւ աւետիք խընդութեան փըրկողին ծննդեան:

      Սա յերկնից իջեալ ի ծոցոյ Հաւր,

      Որդի եւ Բան անմարմին` եղանի մարմին:

      Է զարմանք հրաշից աննիւթ Բանին

      Լինել մարմին տիրապէս եւ մնալ անմարմին:

      Զանհաս այս խորհուրդ վերին զաւրացն

      Ծանուցեալ ասէին` ըզփա~ռս ի բարձունս:

      Աստղն արեւելեան զարդարութեան

      Եցոյց յայրին զարեգակն ընծայաբեր հովուացն,

      Յորմէ սրովբէքն ծածկեալ ըզդէմըս

      ԶԵրեքսըրբեանն երգէին. հովիւքն աւրհնէին,

      Սարսեալ քրովբէիցն տեսանելով

      Զվերանըստեալըն ինքեանց ի գիրկըս Կուսին:

      Բանն, որ կերակրէ բանիւ զհոգիս բանականաց,

      Դընի յանբանից մըսուր:

      Առած Միքիայ առ Բեթղահէմ այսաւր լըցաւ,

      Ուստի հացիւ կենաց կերակրիմք:

      Նոր երգս աւրհնութեան անճառ Բանին մարմնացելոյ

      Մատուսցուք այժմ եւ յաւիտեան: