Գրչի հանաքներ. Ալեքսանդր Ծատուրյան

      Ի՞նչ ճամփով հեշտ է միշտ լըցնել գըրպան —

      Հարուստն այդ ճամփեն լա՜վ է իմանում.

      Մեկին բաշխում է նա իր հին գուլպան,

      Իսկ հարյուր-մեկի շապիկն է հանում…

      Թե կյանքի խընջույք հյուր գնաս ոտով,

      Կասեն. «Տեղ չկա՛» – և կանցնես մոտով.

      Իսկ թե շնորհ տանես սեփական կառքով,

      Հիմա՜ր էլ լինես… կընդունեն փառքով։

      Մարդը տըգեղ, կոշտ ու կոպիտ,

      Հոգին՝ դատա՜րկ, ջեբը՝ լիք.

      Կին է առել ծաղկափըթիթ,

      Իբրև ձեռքի խաղալի՜ք…

      Արշի՜ն, հաշի՜վ մարդու գլխում,

      Ուշ ու միտքը փողի մեջ,

      Սիրո ծարավ կընկա սըրտում,

      Երազներին չըկա՜ վերջ…

      Կյանք են անցնում մի հարկի տակ,

      Բայց սըրտերով խորթ իրար.

      Տարբե՜ր ձըգտում, տարբե՜ր ճաշակ,

      Կինը – կըրա՜կ, մարդը – քա՜ր…

      Եվ նայելով ես այդ զույգին

      Միտք եմ անում – թե մի օր

      «Ջուխտի» կողքին… «Կենտը» բըսնի…

      Ո՞վ է արդյոք մեղավոր…

      Թո՜ւղթ ու կավի՜ճ, սեղա՜ն կանաչ,

      Անքո՜ւն գիշեր, կռի՜վ ու վե՜ճ —

      Ահա՛ նոր քայլ դեպի առաջ,

      Նո՛ր գործի սեր ազգի մեջ…

      Թուղթ են խաղում հարուստ, անփող,

      Տերտեր, ուսյալ և անուս,

      Նույնիսկ հայ կին, հայ ուսանող…

      Ցնծա՜, հա՛յ ազգ, աչքըդ լո՜ւյս…

      Անթի՜վ են մեր մեջ գայլ–բարեպաշտներ.