w walucie obcej, po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP, jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.
Przez średni kurs ogłaszany przez prezesa NBP, o którym mowa powyżej, należy rozumieć kurs z ostatniego dnia roboczego, poprzedzającego dzień uzyskania przychodu lub poniesienia kosztu.
Przy obliczaniu dodatnich i ujemnych różnic kursowych uwzględnia się kursy faktycznie zastosowane w przypadku sprzedaży lub kupna walut obcych oraz otrzymania należności lub zapłaty zobowiązań. W pozostałych przypadkach, a także gdy do otrzymanych należności lub zapłaty zobowiązań nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, stosuje się kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień.
Przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu, ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski. Jeżeli przychody wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia uzyskania przychodu.
Dniem faktycznego otrzymania przychodów (tu przyjmuje się kurs kupna walut) jest np. dzień, w którym na konto bankowe przedsiębiorcy wpłynęły środki w walucie obcej jako zapłata za wewnątrzwspólnotową dostawę lub wyeksportowany towar. Dzień zarachowania przychodów (tu przyjmuje się kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu), to np. dzień podpisania umowy z kontrahentem zagranicznym na dostawę lub eksport towarów z Polski.
Firma wykonała usługę dla kontrahenta włoskiego. Fakturę wystawiła w euro. Należność otrzymała w gotówce. Całą otrzymaną kwotę sprzedała w kantorze, a uzyskane złotówki wpłaciła na konto firmy.
Rezydenci i nierezydenci, przekraczający granicę państwową są obowiązani zgłaszać w formie pisemnej, organom celnym lub organom Straży Granicznej, przywóz do kraju oraz wywóz za granicę krajowych lub zagranicznych środków płatniczych, jeżeli ich wartość przekracza łącznie równowartość 10.000 euro.
Od 1 października 2002 r. nie ma prawnych przeciwwskazań, aby przedsiębiorcy dokonywali transakcji kupna–sprzedaży wartości dewizowych w kantorach. Realizując gotówkowe transakcje w kantorze, przedsiębiorcy podlegają ponadto ograniczeniu wynikającemu z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej16, gdzie jednorazowa wartość transakcji zakupu i sprzedaży walut, nie może przekroczyć równowartości 15.000 euro.
Dodatnie różnice kursowe stanowią przychód, ujemne – koszt podatkowy.
W grudniu 2013 r. podatnik wystawił fakturę VAT, w związku z otrzymaniem zaliczki w kwocie 400 zł.
Zgodnie z przepisami, kwota ta nie stanowi przychodu w podatku dochodowym. Takiej faktury zaliczkowej nie księgujemy. 10 stycznia 2014 r. podatnik usługę wykonał i wystawił fakturę na całość usługi, z tym, że wartość usługi pomniejszył o wartość pobranej zaliczki (taka faktura powinna także zawierać numery faktury dotyczącej zaliczki). W podatkowej księdze przychodów i rozchodów podatnik zaksięgował w jednej pozycji pełną wartość netto usługi z obu faktur.
Po wystawieniu faktury VAT na sprzedaż towaru stwierdzono, że na fakturze podano niewłaściwą cenę. Sprzedawca wystawił fakturę VAT – korektę. O kwotę podwyższenia ceny, bez podatku VAT (u nas 36 zł), zwiększono przychód.
Sprzedano zakupiony uprzednio towar wystawiając fakturę VAT, w której określono dwutygodniowy termin zapłaty. Przychód zostanie zaksięgowany w księdze w dniu wydania towaru, który jest zarazem dniem wystawienia faktury, pomimo że podatnik nie otrzymał jeszcze pieniędzy za wydany towar.
Podatnikowi zwrócono wadliwą partię towaru. Dla udokumentowania zwrotu towaru podatnik wystawił fakturę VAT-korektę. Zwrot wpisał w kolumnie 7 ze znakiem minus (lub na czerwono). Korekta faktury zgodnie z przepisami VAT powinna być potwierdzona przez odbiorcę. Potwierdzona faktura daje możliwość zmniejszenia przychodu.
Właściciel wystawił w poprzednim miesiącu fakturę na otrzymaną zaliczkę i zapłacił należny podatek VAT. Po wykonaniu usługi zaksięgował powstały przychód w księdze, dla potrzeb obliczenia podatku dochodowego w łącznej kwocie. Przychodem nie jest pobrana przez podatnika zaliczka lub przedpłata na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnym okresie sprawozdawczym.
Należy tu zwrócić uwagę, że dla potrzeb podatku VAT, od dnia 1 maja 2004 r., każda zaliczka powoduje powstanie obowiązku podatkowego i odprowadzenia należnego podatku.
Kontrahent zawiadomił podatnika, że zakupiony towar jest niepełnowartościowy. Podatnik zdecydował się na udzielenie bonifikaty na wadliwą partię towaru. W związku z tym wystawił fakturę VAT – korektę, w której określił wysokość przyznanej bonifikaty. Wystawioną fakturę przesłał pocztą, a kwotę bonifikaty przekazał na konto kontrahenta. Udzielona bonifikata zmniejsza przychody podatnika – faktura korygująca zostaje zaksięgowana ze znakiem minus. Bonifikata oznacza bowiem zmniejszenie uzgodnionej wcześniej należności za przekazany towar. Otrzymanie korekty faktury przyznającej bonifikatę powinno być potwierdzone przez odbiorcę. Dopiero wtedy można obniżyć przychód.
Zamiana towaru traktowana jest jako transakcja kupna–sprzedaży. Dla potrzeb podatku VAT wystawiane są 2 faktury. Również w księdze przychodów i rozchodów należy zaewidencjonować tę transakcję, zarówno w kolumnie 7 – w przypadku wydania towaru, jak i kolumnie 10 (zakup towarów handlowych i materiałów) – w przypadku otrzymania od kontrahenta towaru, będącego przedmiotem zamiany (poz. 44).
Tak samo należy potraktować księgowo transakcje barterowe.
Podatnik od lutego 2014 r. uruchomił dodatkowy punkt sprzedaży detalicznej. Od tego momentu we wszystkich punktach prowadzi ewidencję sprzedaży, na którą to sprzedaż nie wystawia faktur ani rachunków. Ewidencja sprzedaży na potrzeby podatku dochodowego służy jedynie rejestracji sprzedaży nieudokumentowanej fakturami czy rachunkami. Po zakończeniu miesiąca księguje na podstawie ewidencji łączną kwotę tej sprzedaży.
Podatnik wystawił fakturę VAT na kwotę 5.000 zł netto 7 stycznia 2015 r. Jako datę sprzedaży wpisał grudzień 2014 r. W PKPiR obrót ten księgujemy pod datą wykonania usługi, tj. najpóźniej 31 grudnia 2013 r. Natomiast zobowiązanie w podatku VAT wystąpi w rozliczeniu za styczeń 2014 r.
Także zobowiązanie w VAT wystąpi w miesiącu wykonania usługi (bądź dokonania dostawy towarów), niezależnie od momentu wystawienia faktury, czyli w rozliczeniu za grudzień 2014 r.
Gdyby podobna sytuacja
Dz. U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.
