Genatsvale! Min silav da wî.
– Cabaret Jeba, bira! wî bi şahî bersiv da.
– Whatê, ma hûn masiyên zindî difroşin?
– Erê. – bi dilgermî bersîva wî da. Whyima bi zor? Because ji ber ku ew dijberê min e, ew bi berdewamî jina min diêşîne. Min li baranê nêrî û pirsî.
– And ew çi bi devê te ber bi top ve diavêje?
– Hêş, êş e. wî hişyar kir. – Tu nabînî, ew di xew de ye. Dem paşê, ji bo rojekê, ew mîna saiga li çiyayan, di nav avê de baranek ket. Erê?!
– Erê?! – Min çavê xwe nêzî baranê kir û bi lez û bez serê xwe li pişta paşîn reş kir. -Fuuu!! Whyima ew mîna te li te çêdike?
– Tu bêaqil î?? Dema ku hûn xewin, hûn xwe çi kontrol dikin?? Herin, ji karê xwe natirsin. Tevaya xerîdar tirsiya, pirsa wî ya bêpaqij, û her weha rewşenbîrek?! Wah wah, ji vir were … – Givi, ku ji zû ve reviya û ji min re vekişiyabû, ji min re digeriya, di nav lêgerînê de berdewam dikir.
Ez pêşve diçim: Gurcî ya duyemîn radiweste, îsotê difroşe. Elseu kesê din, herkesî berê xwe dane hev.
– Howiqas îsot? Ez dipirsim.
– Pênc deh rûk, pênasek! wî bersiv da.
– Guhdarî, tu nû yî? Min ew berê nedît. Min pirsî.
– Ez birayê Givi me, duh hatim alî.
– And ez bijîjkek im, tu dibînî, tu nexweşxaneyê dibînî? Ez li wir dixebitim. Li nêzê sûkê.
– Ez dibînim.
– Guhdarî bikin, min tenê bîst rubleya min heye. Bîst bîst, girî.
– Hey, tu nabînî, yek kîlo bimîne. Vê bigire.
– Erê, ez ji zû de ji xebata xwe re digel xebatek hevalbendê xwe xebitîm, ger ez biçim malê, ez ê ji bo serdanê dereng bim. Li bîst sale?! Ji kerema xwe. Ji min re bibin alîkar, û ez ê hinekî paşê alîkariya te bikim.
– Na!! – Gurcî ya duyemîn qut kir. – Ma ez giraniya bîst tebe didim, û mayî li ku ye? Kîlogramek tê girtin, lê nîv kîlo ne. Bûşeyek… çi, ma, ez ê xwe bixwe bixwe? Ez çi me, ez im? Go mêjî nexe. Herin, nebe zinde… Uryuk, Uryuk! Îsotê rûnê nû!!! – Doktor nebîne, wî dest pê kir ku Gurcî li bazarek vala davêjin. Doktor sekinî û got pêşiya derketinê.
– Wê gavê. Hûn ê werin nexweşxaneya min. «I ez, bijîjkê xemgîn, ez çûm, her tiştî bîra min kir.» – xwe hilînin, bireqisin…
For bê guman. Dotira rojê, ev Gurcî ya duyemîn, ku nekêşiya kîloya dawîn a îsotê firot, wî bêhna xwe xwar û poşman bû. Ew hat ba min – bijîjkek li wir jûrekî mayînde, li vî bajarî xaniyek kirê kir, û min destûrnameyek bijîşkek wergirt li deriyê Moskowê di bin navê «Okhotny Ryad» de. Lê rastiya ku em doktorên bêçare ne rast e. Li wir kû epîdemolojiyek heye, em li wir lê dijîn, cîh jî şer e ku ez jî dixwazim li wir bixebitim, ji ber ku ez kadroyek demsalî ya jiyana cihanê me! Ji ber vê yekê ez ji bo meaşê mûçeyek li parêzgehê hatim vir. Cert serrastkirin nehat kontrolkirin. Kî dê were vê derê, û zanyarî li ser rohnîkirina thenternetê, tenê lazim nebin, nemaze prensîba şêwirmendiyê alîkariyê dike. Li her deverê subordinatek heye ku vê kûçikê xwar û ji bo teqawidbûnê amade dike. Wê hingê ew tiştê bingehîn biryar digirin… Bi gelemperî, ev Gurcî ya duyemîn min qulip kir û min bi qulikê derî ve şiyar kir, piştî hefteyek bêhêvî ya bê hemd.
– De were, rûne!! – bêyî ku çavên xwe bilind bikim, min pêşniyar kir. – Tu ji çi gazinê dikî?
– er, Doktor, zikê pez e, diêşe. Ê?!
– ipermê li pêça. – Min fêm kir û min fêr kir ku kî hat ba min, lê nêrînek neda. Wî xwe wek xerîb dît û guhê xwe da belengaziya wê ya guh.
Li hundurê Highlander de tiştek diqulipî û xwe şidand.
– Mdaaaa … – Min destê xwe kişand, fikirîn, rûyê xwe zer kirin û min got. – Hey delal, te çi xwar?
– Uryuk. Belkî şuştin ji bîr kirin. – Gurcîyan di nav êş de qîr dikirin.
– Hûn dizanin, çîçek bi bingehîn tiştek nîne. Diyariya we heye.
– Whati?
– Bi gelemperî, hûn ducanî ne.
– Tu çi yî? ew teqand. – Whati ew çend ducanî ye???? Heye, tu duhî ew bijîşk î, ez te nas dikim!! Hûn revîyane!!!
– Na, tu kî yî. Hemî nîşanên ji yek ducaniyê, heya ducaniyê yek vediguhêzin.
– sympti nîşanek din, ducanî ye?! Hey wah wah, hûn herin. Ez ê biçim bijîjkek din. Tu ji min re vedixwî ku tu ji min re zîvirîyî. – û, bi serbilindî rabûn, çûn. Min çav li xwe kir û bi çavê xwe li min xerab kir û têlefon hilgirt, jimareya klînîka duyemîn jimare kir.
– Alle, Seryoga. Berfê zer? – ew jî Bum e, lê wî li Pirtûkxaneya Giştî ya St. Petersburg xwend û bêtir ji min dizanibû, pirtir ew, ji bilî min, li odeya operasyonê de jiyan kir, ji bilî «stargeha şevê» û jêrzemînê, li cihê ku jê hez dike pirsên bêaqil bipirse. Chukchi, piştî her tiştî, li Afrîka, Chukchi. Therefore ji ber vê yekê, ew postê serokê beşa dermankirinê digire û, mîna min, terapîst. – Hey, Seryoga, Gomiashvili dê bi te re, bi poşmaniyên zikê re, te here. Jê re bêje ku ew ducanî ye.
– Tu rastî yî?
– Ew çi cûdabûnê ji we re dike, wê bêje!
– Baş e.
– Alîkar bikin, wekî din ev kûpên me li Rusya me ketine, em ne ji bo mirovan ji bijîşkî re ne têne hesibandin…
– Hey, ez ê wiya bikim, birano. – done kir.
Di sûkê de Gurcî duyemek heye-xemgîn û qêrîn. Gurcî sêyemîn li ba wî tê, piçûktir û qertek qertan vedike û pozê wî diêşe.
– Hey Givi, ew çi qas xemgîn e?? Ka em bi lîstokekê (heb) li ser (heb) bikin!?
– Hey wah wah, min tenê bihêle, erê!! Zikê dibîne? Mîna ji berê de lîst. Bavo tu dê di nêzîk de bî.
– Eeeeeee?! – Sêyemîn Gurcî bi sekinî û, sekinî, li apê xwe mêze kir…
nîşana 13
Bibore, ji kerema xwe ji bo nanê xizmet bike.
It ew ew zivistana bihar, beriya salvegera St. Petersburg, di şeva cejna St. Nîkolas Mîrê Nîgar, cerdevaniya hemî rê û malên bê hemwelatiyan de bû, û ew wusa bû ku hemî Ortodoks ji dêrê re amade dikirin,
