je neus niet, zoon, vandaag is niet de dag van de mijnwerker, – en haalde voorzichtig zijn hand uit het hoofd van zijn zoon, -.. onze grootmoeder is de KGB. Oude native KGB.
– En wat is de KGB? – Sonny maakte zich zorgen.
De vader liet de hand van zijn zoon los en staarde, wegkijkend van zijn zoon, als een ram naar de nieuwe poort, naar het portret van Dzerzhinsky.
– De KGB is hetzelfde als de FSB. Alleen oud als grootmoeder. En eerlijk, niet zoals nu, alles is corrupt… Over het algemeen is grootmoeder de FSB…
– KGB … – corrigeerde de zoon en, nadat hij een sabel van droge snot had opgerold in de diepten van de neusgaten, trok hij zich terug, keek naar hem en beet, beet op zijn tanden, spoot uit, rimpelde zijn neus. – Phew.., zout.
– Eet NIET de reeën die je moeder je niet voedt?! – de vader was verontwaardigd.
– Nee, je voedt.
– Ik verdien geld met feed. En moeder kookt en voedt van wat ik heb verdiend. Begrepen
– Geaccepteerd, begrepen, ontvangst…
– Goed gedaan, je vader en jij …?
De zoon stond op aan het SMIRNO-loket, zoals de priester hem had geboord.
– Goed gedaan in de stal, maar ik ben goed gedaan.!!..
– .. Lul… heh heh heh… Salaga. – Otila sloeg zachtjes op de achterkant van het hoofd tegen haar zoon, maar Izya ontwijkde en leverde een tegenaanval rechtstreeks op het dubbeltje (neus) van zijn vader, zoals hij onderwees.
– Uh..– Ottila juichte op, verbergde de pijn, zijn hand trilde alleen en zijn ogen huilden tranen, – Wel, dus, voedt moeder je of niet?
– feeds. Heerlijk voedt … – de zoon begon in zijn linkeroor te plukken … – En toen mijn zus en wie?
– En jij en mijn zus?.. En jij bent MENSEN! – de vader glimlachte en zette zijn bril op, ging van de tafel naar een stoel en ging verder schrijven, knielend zodat hij hoger was.
– En wat betekent het dan voor onze AUTORITEIT, die week… deze… er kwam een andere president… Amerikaan, de KGB slaapt en de mensen maken zich zorgen?
– Wat is nog meer zo’n president? – Papa’s ogen schoten onder de bril vandaan.
– En degene die sluit met de Kracht in de kamer wanneer je drie uur in het toilet zit,..
– En wat dan?
– .. dan lachen ze en hijgen, als katten in maart ’s nachts op straat, en piepen zelfs als biggen wanneer ze worden gecastreerd. En kom eruit – als na een bad – nat.
– En waar ben ik op dit moment? – de vader schudde.
– En je zit nog een uur in het toilet.., en dan, zoals altijd, schreeuwend: «breng het papier!!!».
– Hier, pis!!. – ontsnapt uit de grijns van generaal Klop.
– En wat is een «teef»?
– Waag het niet meer dat te zeggen. Goed?
– Begrepen, geaccepteerd, Amen. – Ik stond weer op, in de Izza-balie.
– Je hebt een gevechtsmissie om erachter te komen wie deze tweede president is.
– Al ontdekt. Dit is je ondergeschikte – Intsefalopath Arutun Karapetovich.
– Deze oude man? Hij is dertig jaar ouder dan zij en drieënveertig ouder dan ik. Hé… dit is een dwaas, is hij een familielid?! – Klop klemde zich vast en begon verder te schrijven.
– Ha ha ha ha!!!! – Na een tijdje explodeerde mijn vader plotseling en barstte bijna uit zijn stoel. Dat is hoe hij lachte, dat zelfs een gecensureerd woord niet kan worden verklaard, alleen obsceniteiten. Maar hij hield de schouder van zijn zoon vast. – Oh, ha ha, oké, ik moet werken, en deze andere president heeft kippeneieren in zijn koelkast in zijn zakken en schoenen.
– Hee-hee, – Izya grijnsde zwijgend, – en misschien een cactus?
– Wat wil je…
De zoon was opgetogen en vluchtte naar de eerste helft van de hut.
De tweede hoofdrolspeler en eerste assistent van de districtspolitieagent, korporaal Intsefalopat Harutun Karapetovich, een voormalig gastorbwriter, kreeg een baan op middelbare leeftijd met pensioen, uitsluitend vanwege de vrouw van Ottila, Isolda Fifovna Klop-Poryvaylo. Hij was drie keer langer dan zijn baas en vijf keer dunner dan de vrouw van zijn baas. De neus is gebocheld, als een adelaar en een snor, zoals Budyonny of Barmaley. Over het algemeen, de echte zoon van de bergen, die aan het begin van Perestroika, op zoek naar zout, struikelde en geraden in de kloof, midden in de vrachtauto, open zonder dak, met steenkool uit de goederentrein Tbilisi – St. Petersburg. Op het station werd Lyuban wakker en sprong. Hij werkte hier en daar totdat hij de vrouw van de politieman ontmoette terwijl hij dronk. Ze raadde hem aan als een neef uit de Kaukasus.
Na het werk te hebben genomen, nam Ottila Aligadzhievich Klop, zoals altijd, een fotoportret op de tafel met het beeld van de zittende president, ademde het uit, veegde het aan zijn mouw, kuste het voorhoofd op de kruin van het hoofd en legde het terug op zijn juiste plaats op de juiste hoek van de tafel, rustend op een etui met pennen, rubber, potloden en en een pakje gratis reclamekranten voor persoonlijke hygiëne. Hij haatte toiletpapier. Het is dun en een vinger wordt er op het meest cruciale moment constant doorheen geprikt en dan moet je het afschudden. En als je het in een smalle ruimte schudt, is er een kans dat een vinger een houten blok van de binnenste hoek van een straattoilet in Sovjet-stijl raakt en pijn voelt, instinct maakte de zieke vinger vochtig met warm speeksel, in plaats daarvan de smaak van zijn ontlasting, die hij 24 uur droeg, het toilet voor later.
Om zweet van zijn voorhoofd, oksels, armen, benen en onder de eieren te vegen, waar hij uitzonderlijk hard zweette, gebruikte hij een badwafelhanddoek. U vraagt: waarom geen vod? Het antwoord is eenvoudig: de handdoek is groot en gaat lang mee.
Het was te laat en het gezin ademde al lang geleden. Ottila ging het woongedeelte van de hut binnen, ging stilletjes de keuken in en haalde een blikje van vijf liter uit de koelkast. In beslag genomen van een plaatselijke huckster. Hij drukte het tegen de buik, pakte gewoon een schotel, waarin een stuk haring lag, gebeten door een van de huishouding. Of misschien deze oude geit, Intsephalopath, die zijn hele leven niet zijn tanden heeft gepoetst en eenvoudig zijn kaak heeft gebeten met cariës.
«Daarom had ik cariës,» daagde Klopa, ’hij kuste Isolde, Isolde Izyu en Izya kust constant mijn lippen voor vijf of vijf keer per jaar gebracht van school. Dit is geen pedofilisme, een of twee … – Maar de tanden van Incephalopath waren meestal zwart, hennep en de wortels bloedden constant, maar Harutun voelde helemaal geen pijn. Dit defect in het DNA bracht hem helemaal geen schade toe, maar hielp zelfs met succes bij het onderzoek.
Ottila rimpelde en wilde het bord terug op zijn plaats zetten, maar hij tuurde naar de pot en besloot niet te minachten. Moonshine desinfecteert alles. Dus veranderde hij van gedachten en ging naar de tafel. Er was een kleine tv in de keuken en hij zette hem onderweg aan. Onderweg ging ik naar het gasfornuis en opende ik het pannendeksel op mijn tenen. Het aroma, uitgeput ervan, bedwelmde Ottila eenvoudig
